Konfrontacja

Trzecia odsłona przygód Wymana Forda , ani nie jest lepsza , ani gorsza od dwóch poprzednich . Kawał solidnej sensacji z mocnymi elementami SF . Tym razem Ziemii zagraża atak obcej cywilizacji , która oddaje ostrzegawcze strzały z okolic Marsa.
Może trochę niewiarygodne , ale to tylko literatura . Książka solidna .

Trzecia odsłona przygód Wymana Forda , ani nie jest lepsza , ani gorsza od dwóch poprzednich . Kawał solidnej sensacji z mocnymi elementami SF . Tym razem Ziemii zagraża atak obcej cywilizacji , która oddaje ostrzegawcze strzały z okolic Marsa.
Może trochę niewiarygodne , ale to tylko literatura . Książka solidna .

Były agent CIA wyruszył w poszukiwaniu miejsca wydobycia kamieni, które są śmiercionośne. Jednocześnie miłośniczka ciał niebieskich utrwaliła na zdjęciu niezwykłe zjawisko spadania meteorytu. Postanowiła wyruszyć na wyspe w jego poszukiwaniu z nadzieją sławy. Obaj bohaterzy spotykają się i rozwiązują obie sprawy. Ich odwaga i zamiłowanie do swojej pracy są niesamowite. Mimo wielu niebezpieczeństw podejmują ryzyko. Agent odkrył tajemnicze promieniowanie gamma z urządzenia ukrytego na Marsie, okazuję się, że jest ono aktywne i upadek meteorytu był sygnałem zagłady. Postanawiają skontaktować się z marsjanami. Czy uda im się uratować świst od zagłady? Polecam książkę zdecydowanie!

Były agent CIA wyruszył w poszukiwaniu miejsca wydobycia kamieni, które są śmiercionośne. Jednocześnie miłośniczka ciał niebieskich utrwaliła na zdjęciu niezwykłe zjawisko spadania meteorytu. Postanowiła wyruszyć na wyspe w jego poszukiwaniu z nadzieją sławy. Obaj bohaterzy spotykają się i rozwiązują obie sprawy. Ich odwaga i zamiłowanie do swojej pracy są niesamowite. Mimo...

Często sięgam powieści Douglasa Prestona - Kanoin tyranozaura,Testament jak i te pisane wspólnie z Lincolnem Childem: Zabójcza fala, Relikt, Relikwiarz, Laboratorium, Granica lodu. Jednak Konfrontacja bardzo mi się dłużyła. Dodając do tego kompletnie nielogiczną i nierozsądną decyzję ojca jednej z głównych bohaterek jak i dość pretensjonalna córka. Zmęczyłem tą książkę, ale dotrwałem do końca. Na szczęście Wyman Ford nie zawiódł :)

Często sięgam powieści Douglasa Prestona - Kanoin tyranozaura,Testament jak i te pisane wspólnie z Lincolnem Childem: Zabójcza fala, Relikt, Relikwiarz, Laboratorium, Granica lodu. Jednak Konfrontacja bardzo mi się dłużyła. Dodając do tego kompletnie nielogiczną i nierozsądną decyzję ojca jednej z głównych bohaterek jak i dość pretensjonalna córka. Zmęczyłem tą książkę, ale...

Książka właściwie o niczym. Słaba też w zagadnieniach "naukowych" które porusza. Zakończenie wręcz banalne. Zagadka żadna. Właściwie nie wiem czemu jej nie porzuciłem. Chyba tylko dlatego, że czyta się szybko i miałem głupią nadzieję, że się rozwinie jakoś sensownie. Nie rozwinęła się jednak. Nie polecam. Zdecydowanie strata czasu.

Książka właściwie o niczym. Słaba też w zagadnieniach "naukowych" które porusza. Zakończenie wręcz banalne. Zagadka żadna. Właściwie nie wiem czemu jej nie porzuciłem. Chyba tylko dlatego, że czyta się szybko i miałem głupią nadzieję, że się rozwinie jakoś sensownie. Nie rozwinęła się jednak. Nie polecam. Zdecydowanie strata czasu.

Recenzja z bloga zagrywam.blogspot.com
facebook: https://www.facebook.com/zagrywam?ref=ts&fref=ts

Abbey Straw, mieszkanka miasteczka na wybrzeżu stanu Maine od zawsze interesowała się kosmosem. Wraz z przyjaciółką Jackie widzą spadający meteoryt, gdzieś w pobliżu wybrzeża. Nie mówią o tym nikomu, ponieważ same chcą go odnaleźć i sprzedać za grubą kasę.
Wyman Ford, były agent CIA pracuje jako wolny strzelec na zlecenie amerykańskiego rządu. Kontrakt prowadzi go do Kambodży skąd pochodzą dziwne, radioaktywne kamienie szlachetne. Podąża tropem aż do ukrytej w dżungli kopalni.
Mark Corso, młody, ambitny naukowiec wpada na ślad tajemniczego promieniowania ze strony Marsa. Wchodzi również w posiadanie tajnych dokumentów i badań zamordowanego poprzednika rzucających nowe światło na tajemnicę.

Konfrontacja przedstawia nam trzy zarysowane wyżej wątki. Wątek Abbey Straw wypada najbardziej blado. Młoda, rozkojarzona dziewczyna, zbyt pochopnie podejmująca decyzje. Tak chyba tak najłatwiej ją opisać. Cały wątek poszukiwań meteoru wydał mi się rozciągany na siłę, chociaż, gdy akcja przyspiesza potrafi wciągnąć. Zupełnie inaczej sprawa wygląda z Corso i Fordem. U nich nie ma słabych i nużących rozdziałów. Preston stanął na wysokości zadania.

Całość nabiera rumieńców, gdy dostajemy częściowe odpowiedzi na enigmatyczne pierwsze 40%. Z pozoru oddzielne wątki zaczynają się ze sobą zazębiać około połowy książki i od tej pory to prawdziwie porywająca historia. Akcja gna do przodu, zagadka powoli się wyjaśnia, a ciemna strona mocy nie śpi. Wszystko czego moglibyśmy oczekiwać. Dodatkowo bardzo satysfakcjonujące jest zakończenie i zamknięcie wszystkich wątków. POLECAM.

Recenzja z bloga zagrywam.blogspot.com
facebook: https://www.facebook.com/zagrywam?ref=ts&fref=ts

Abbey Straw, mieszkanka miasteczka na wybrzeżu stanu Maine od zawsze interesowała się kosmosem. Wraz z przyjaciółką Jackie widzą spadający meteoryt, gdzieś w pobliżu wybrzeża. Nie mówią o tym nikomu, ponieważ same chcą go odnaleźć i sprzedać za grubą kasę.
Wyman Ford, były...

Dawno nie przeczytałem tak słabej książki. Czytałem ją jakiś czas temu. Nic się nie dzieje i wieje nudą. Zostawiłem ją jeszcze na półce. Może do niej trzeba poprostu dorosnąć. Porzyjemy zobaczymy, może koiedyś znów po nią sięgnę.

Dawno nie przeczytałem tak słabej książki. Czytałem ją jakiś czas temu. Nic się nie dzieje i wieje nudą. Zostawiłem ją jeszcze na półce. Może do niej trzeba poprostu dorosnąć. Porzyjemy zobaczymy, może koiedyś znów po nią sięgnę.

Kolejna książka Douglasa Prestona „odhaczona”. Jak było tym razem? Przyznam, że „Konfrontacja” pograła sobie nieco na moich uczuciach i nastroju.
Tempo historii jest bardzo dobre. Będąc w połowie książki myślałem, że wszystkie karty zostały już przez autora odsłonięte i od tego momentu stopniowo będę zmierzał do wielkiego finału. Błąd! Akcja tak naprawdę nabiera rumieńców w drugiej części powieści, przy czym prowadzone równolegle wątki nie są niestety równe. O ile historię i działania Prestonowskiego Jacka Reachera, czyli Wymana Forda czyta się jak zwykle szybko i z zaciekawieniem, o tyle przygody Abbey Straw i ferajny nie są już tak przekonujące i płynne. Akcja na niespokojnym oceanie i kulminacyjna decyzja bohaterki (w dodatku przy pełnej akceptacji ojca!) są mówiąc delikatnie trochę naciągane. Jak dla mnie za dużo tu przypadku i szczęścia. Pod tym względem poprzednia, podobna w tematyce książka Douglasa „Mistyfikacja” jest bardziej spójna i racjonalna.
Już miałem odłożyć tytuł na półkę z napisem „przeciętne”, gdy otrzymałem ku ogromnej radości świetne zakończenie. W rozdziale nr 99 autor za pomocą kilku słów (napisanych zresztą dużą czcionką) wywołał u mnie gęsią skórkę. Przyznam, że nie spodziewałem się takiego rozwiązania. Na mnie wywarło ono ogromne wrażenie. Co prawda już w epilogu efekt ten (celowo bądź też nie) zostaje złagodzony i próbuje się czytelnika „uspokoić”, ale i tak zawarte w książce przesłanie potrafi uruchomić wyobraźnię.
Fani Douglasa Prestona powinni czuć się usatysfakcjonowani tytułem, choć nie jest to szczyt pisarskich zdolności autora. Dla pozostałych czytelników będzie to po prostu kolejna książka z kategorii science-fiction-action (z naciskiem na to drugie…choć czy aby na pewno?).

Kolejna książka Douglasa Prestona „odhaczona”. Jak było tym razem? Przyznam, że „Konfrontacja” pograła sobie nieco na moich uczuciach i nastroju.
Tempo historii jest bardzo dobre. Będąc w połowie książki myślałem, że wszystkie karty zostały już przez autora odsłonięte i od tego momentu stopniowo będę zmierzał do wielkiego finału. Błąd! Akcja tak naprawdę nabiera rumieńców...

Książka to gotowy scenariusz na film. Jest świetna!

Książka to gotowy scenariusz na film. Jest świetna!

A tyle razy powtarzałam sobie, żeby nie tykać nic Prestona co nie należy do cyklu o Pendergaście...
Tknęłam. Przebrnęłam przez dwa rozdziały i poległam, zero chemii. Szkoda mi czasu na dalsze próby.

A tyle razy powtarzałam sobie, żeby nie tykać nic Prestona co nie należy do cyklu o Pendergaście...
Tknęłam. Przebrnęłam przez dwa rozdziały i poległam, zero chemii. Szkoda mi czasu na dalsze próby.

Jak zwykle nie można się rozczarować.

Jak zwykle nie można się rozczarować.