Autodegradacja badacza
Jako zapalony czytelnik literatury popularnonaukowej doskonale znam nazwisko Vitusa Dröschera i czytałem większość jego dostępnych w Polsce książek. Kiedy jednak wziąłem do ręki "Wieloryba", przeżyłem pewne rozczarowanie - nie tyle samą treścią, co sposobem jej prezentacji. Książka jest dość cienka (160 stron - jak na Dröschera to mało),rozdzialiki są krótkie, ich tytuły nierzadko "wymowne", język prosty (dla publikacji popularnonaukowej - zbyt uproszczony, jeśli nie prostacki),a argumentacja przeważnie łopatologiczna. Wszystkie te cechy przypominają agitacyjne broszury "religijne". Nota na tylnej stronie okładki sugeruje, iż zamiarem autora było naukowe wytłumaczenie pewnych zjawisk opisanych w Biblii jako "cudowne". Niestety, dokładna lektura ujawnia inny cel Dröschera, traktowany przez niego z daleko większym priorytetem: wykazanie, że Biblia jest dziełem objawionym, że stoi w niej sama prawda i że wszyscy, którzy w to powątpiewają lub - o zgrozo - wierzą w coś innego, są błądzącymi ignorantami. Teza ta jest na kartach "Wieloryba" kilkakroć wyrażana literalnie - bo jak inaczej można traktować na przykład sformułowanie "rzekomy prorok Mahomet"? Użyciem takiego określenia autor sam postawił się poza ramami literatury mającej w nazwie przymiotnik "naukowa". Dröscher wielokrotnie posuwa się tu do uproszczeń i naciąganej argumentacji, na które w innych swoich książkach sobie nie pozwalał. Jakoś nie jestem w stanie uwierzyć, że człowiek może przeżyć w paszczy wieloryba dłużej niż chwilę (a przecież Jonasz został "połknięty" na otwartym morzu i wypluty na ląd). Kolejne akrobacje widnieją w rozdziale zestawiającym biblijny opis stworzenia świata z poglądami przedstawianymi przez autora jako naukowe. Biorąc pod uwagę mnogość paleontologicznych i genetycznych dowodów, Dröscher nie jest w stanie zaprzeczyć ewolucji. Mówi jednak, mniej więcej: "Ewolucja, owszem, była, ale zakończyła się powstaniem człowieka, który został stworzony, ale jednocześnie stanowi ukoronowanie ewolucji. Teraz ewolucji nie ma, bo jej nie widać". Mniejsza o to, jak stworzony człowiek może być "ukoronowaniem" ewolucji, i mniejsza o to, że jak spojrzeć w odpowiednie miejsce, to ewolucję widać (opisano to np. w książce "Wymarzone jezioro Darwina"). Wyobraźmy sobie, że powiem: "Od 30 lat korozja metali nie ma miejsca, bo jak spojrzę na jakiś metal, to nie widzę, żeby na moich oczach korodował." Albo: "Wskazówki zegara (z wyjątkiem sekundnika) nie poruszają się, bo jak się na nie patrzy, to stoją w miejscu." Czyżby Dröscher wymagał od ewoluujących gatunków specjalnych manifestacji? Czegoś w rodzaju obwieszczenia: "Posuń się, będę ewoluował"? (Był to rysunek bodajże Andrzeja Mleczki.) Jedna gwiazdka tylko dlatego, że nie można dać zera.

Autodegradacja badacza
Jako zapalony czytelnik literatury popularnonaukowej doskonale znam nazwisko Vitusa Dröschera i czytałem większość jego dostępnych w Polsce książek. Kiedy jednak wziąłem do ręki "Wieloryba", przeżyłem pewne rozczarowanie - nie tyle samą treścią, co sposobem jej prezentacji. Książka jest dość cienka (160 stron - jak na Dröschera to mało),rozdzialiki...

Książka jak dla idioty, starająca się wyjaśnić część cudów opisanych w biblii, mocno naciągana, pisana pod tezę. Na plus (i minus) prosty język, który szybko się czyta.

Książka jak dla idioty, starająca się wyjaśnić część cudów opisanych w biblii, mocno naciągana, pisana pod tezę. Na plus (i minus) prosty język, który szybko się czyta.