Tożsamość dziecięca, wyobraźnia młodych ludzi czy postrzeganie świata ich oczami to temat, który od lat mnie zachwyca. Lubię co jakiś czas wracać do tych zagadnień.

W debiucie Anny Boleckiej z 1989 roku (która jest jednocześnie autorką mojej chyba ulubionej polskiej powieści "Biały kamień") z czułością i uwagą, a jednocześnie ostrożnym dystansem jest opisywana rzeczywistość, w jakiej wzrastają mali bohaterowie.

Bo dzieci mają swoją wizję świata oraz określone przez niewinność i niedojrzałość granice postrzegania, jednak zawsze istnieją w rzeczywistości dorosłych. Są jej częścią, obserwują ją i uczą się współistnienia w tym świecie. Na tym polega dorastanie, dojrzewanie, stopniowe wchodzenie w dorosłość.

W powieści dzieci błądzą w socjalistycznej rzeczywistości, nie rozumiejąc słów, znaczeń, zakazów i wydarzeń. Wokół nich świat kręci się w niezrozumiałym rytmie, w który zostają wciągnięte i stają się bezwiednie jego częścią. Obserwujemy, jak przekraczają kolejne granice w drodze do dorosłości. A choć droga gdzieniegdzie naznaczona jest trudnościami, tam pracuje dziecięca wyobraźnia, która pomaga uporać się z tym, co niezrozumiałe.

A wszystko zatopione jest w tak dobrze mi znanej z "Białego kamienia" zmysłowości, którą autorka potrafi opisywać jak nikt inny. Świat, który daje czytelnikom, jest pełen smaków, zapachów, wrażeń i faktur.

Tożsamość dziecięca, wyobraźnia młodych ludzi czy postrzeganie świata ich oczami to temat, który od lat mnie zachwyca. Lubię co jakiś czas wracać do tych zagadnień.

W debiucie Anny Boleckiej z 1989 roku (która jest jednocześnie autorką mojej chyba ulubionej polskiej powieści "Biały kamień") z czułością i uwagą, a jednocześnie ostrożnym dystansem jest opisywana...