Nie bez kozery książka podzielona jest na 4 części, ale przebrnąć da się bez bólu tylko tylko pierwszą i początek kolejnej. Potem jest tylko NUDA.
Szczerze powiedziawszy nie wystarczy trzymać się faktów, trzeba stworzyć barwnych bohaterów i ciekawą historię. Trójka autorów francuskich nie poradziła sobie z tym zadaniem.

Nie bez kozery książka podzielona jest na 4 części, ale przebrnąć da się bez bólu tylko tylko pierwszą i początek kolejnej. Potem jest tylko NUDA.
Szczerze powiedziawszy nie wystarczy trzymać się faktów, trzeba stworzyć barwnych bohaterów i ciekawą historię. Trójka autorów francuskich nie poradziła sobie z tym zadaniem.

Pierwsze skojarzenia jakie mi przychodzą na myśl, to taka "Trylogia" Sienkiewicza w świecie Inków. Choć jest chyba mniej wierna historycznie, tak ma naprawdę świetnie opisany świat Inków i w ciekawy sposób przedstawia styk światów Inków i Europejczyków. Końcówka nieco zawodzi, ale przez większość książki opowieść trzyma w napięciu.

Pierwsze skojarzenia jakie mi przychodzą na myśl, to taka "Trylogia" Sienkiewicza w świecie Inków. Choć jest chyba mniej wierna historycznie, tak ma naprawdę świetnie opisany świat Inków i w ciekawy sposób przedstawia styk światów Inków i Europejczyków. Końcówka nieco zawodzi, ale przez większość książki opowieść trzyma w napięciu.

„Cień pumy” (w oryginale nieco mniej intrygująco: „Princesse du soleil”, czyli „Księżniczka słońca”) to pierwsza część trylogii historycznej Antoine’a B. Daniela opowiadającej o schyłku imperium Inków – Tahuantinsuyu, Państwa Czterech Części. Otwierający serię tom obejmuje lata 1526–1532, na przestrzeni których rozegrają się kluczowe dla dalszych dziejów kraju wydarzenia, związane z wewnętrznymi walkami o władzę oraz pojawieniem się na kontynencie hiszpańskich konkwistadorów.

Narracja powieści jest prowadzona dwutorowo, z perspektywy inkaskiej i hiszpańskiej. Główną bohaterką pierwszego z wątków jest Anamaya, młoda dziewczyna, która po najeździe Inków na rodzinną wioskę trafia do Domu Dziewic (rodzaj żeńskiego klasztoru) w Quito. Ze względu na nietypowy wygląd pojawienie się dziewczyny zostaje uznane za znak od Quilli, inkaskiej bogini księżyca – a takiego właśnie wyczekuje umierający władca Huayna Capac. Odtąd Anamaya zaczyna uczestniczyć w najważniejszych sprawach imperium. W drugim wątku poznajemy więzionego przez inkwizycję szlachcica Gabriela, który po uwolnieniu z lochu przyłącza się do wyprawy Francisca Pizarra do „Indii”. Zderzenie obu światów jest tylko kwestią czasu.

Powieść ma z pewnością spory walor edukacyjny. W trakcie lektury poznamy układ sił panujący w imperium na krótko przed podbojem, weźmiemy udział w tradycyjnych inkaskich obrzędach, zgłębimy liczne niuanse kulturowe, a nawet na krótko odwiedzimy słynne Machu Picchu. Poszczególne sceny budowane są za pomocą bardzo szczegółowych, plastycznych opisów popartych gruntownym researchem – z zamieszczonych na końcu książki podziękowań możemy się dowiedzieć, że autorzy (tak, autorzy, bo Antoine B. Daniel to pseudonim, pod którym kryją się aż trzy osoby) w ramach prac nad książkami wybrali się w opisywane miejsca. W przedstawionym świecie dość łatwo się odnaleźć. Próg wejścia nie jest zbyt wysoki – główni bohaterowie z początku są w swoim otoczeniu osobami niejako z zewnątrz, więc w przełomowe wydarzenia zostajemy wtajemniczeni wraz z nimi. Do tego rozdziały mają bardzo przystępną długość, a narracja jest prowadzona w czasie teraźniejszym, co odpowiednio dynamizuje poszczególne sceny.

Tło historyczno-kulturowe mamy więc odmalowane drobiazgowo i wciągająco – i tu zaczyna się mój problem z powieścią, bo to, co się na tym tle rozgrywa, nie angażuje już w takim samym stopniu. Znamienne, że spora część fabuły opiera się na przepowiedniach i znakach z niebios – niektórym wątkom przydałoby się bardziej solidne uzasadnienie. Postaciom, jakkolwiek barwnym, brakuje odcieni szarości, a relacje między nimi są nakreślone grubą kreską i często ocierają się o melodramatyzm. Szczególnie zgrzyta mi to w przypadku dwójki głównych bohaterów. Kiedy dojdzie do ich spotkania, autorzy nie pozostawią miejsca na żadne subtelności – a nie dość, że relacja ta nie wyrasta organicznie z historii, to jeszcze wydaje się zupełnie oderwana od toczących się tuż obok (tragicznych przecież) wydarzeń. Gabriel i Anamaya i tak są przez autorów traktowani bardzo ulgowo – co by się nie działo, włos im z głowy nie spadnie – ale w końcowej sekwencji pod Cajamarcą aż wytrąca to z immersji.

Z perspektywy całości pierwszego tomu takich wątków okołomiłosnych jest zresztą zwyczajnie za dużo; gdyby odwrócić proporcje na korzyść potencjalnie znacznie ciekawszych aspektów historycznych i politycznych, powieść na pewno sporo by na tym zyskała. Największy potencjał mają fragmenty, w których podkreślane są różnice w mentalności obu kultur, choć te z oczywistych przyczyn pojawiają się dopiero na dalszym etapie fabuły. Pytanie tylko, w jakim kierunku pójdą teraz autorzy – raczej nie zapowiada się na to, żeby seria miała porzucić swoją romantyczno-awanturniczą otoczkę, ale może ona w miarę rozwoju wydarzeń zostać zrównoważona innymi wątkami.

Pomimo mieszanych uczuć prawdopodobnie sięgnę po kolejne tomy serii, choćby po to, żeby się przekonać, jak zostaną przedstawione realia i postacie historyczne, które odegrają ważną rolę w dalszych wydarzeniach (głównie Manco Inca). Lekturę poleciłabym raczej osobom chcącym ogólnie zaznajomić się z tematyką – na poziomie wizji artystycznej czy przesłania „Cień pumy” pozostaje dosyć zachowawczy, ale warsztatowo i merytorycznie to solidna pozycja, pozwalająca przenieść się do opisywanych czasów i miejsc.

„Cień pumy” (w oryginale nieco mniej intrygująco: „Princesse du soleil”, czyli „Księżniczka słońca”) to pierwsza część trylogii historycznej Antoine’a B. Daniela opowiadającej o schyłku imperium Inków – Tahuantinsuyu, Państwa Czterech Części. Otwierający serię tom obejmuje lata 1526–1532, na przestrzeni których rozegrają się kluczowe dla dalszych dziejów kraju wydarzenia,...

Początek książki mnie strasznie zmęczył. Jednak ciekawość wzięła górę. Chciałam poznać dalsze losy Anamai no i oczywiście państwa Inków. Jak dobrze, że zaczęłam dalej czytać. Świetna fabuła, obrzędy Inków, konkwistadorzy i na koniec wyjaśnienie części słów zmarłego Pana. Zaczęłam już drugi tom.

Początek książki mnie strasznie zmęczył. Jednak ciekawość wzięła górę. Chciałam poznać dalsze losy Anamai no i oczywiście państwa Inków. Jak dobrze, że zaczęłam dalej czytać. Świetna fabuła, obrzędy Inków, konkwistadorzy i na koniec wyjaśnienie części słów zmarłego Pana. Zaczęłam już drugi tom.

Ciekawa, aczkolwiek oczekiwałam czegoś innego. Strasznie się ciągnie,ale spróbuję przeczytać dalsze części bo jednak ciekawa jestem jak zakończy się ta historia.

Ciekawa, aczkolwiek oczekiwałam czegoś innego. Strasznie się ciągnie,ale spróbuję przeczytać dalsze części bo jednak ciekawa jestem jak zakończy się ta historia.

super

super

Oceniam całą trylogię. Ta tematyka mnie interesuje. Kultura Inków opisana fajnie poprzez losy zwykłych ludzi. Sposób prowadzenie wojny zarówno przez Hiszpanów i Inków opisany ciekawie. Jednak po pierwszej najciekawszej części, w pozostałych trochę się nudziłem. Ogólnie książka dobra dla lubiących temat.

Oceniam całą trylogię. Ta tematyka mnie interesuje. Kultura Inków opisana fajnie poprzez losy zwykłych ludzi. Sposób prowadzenie wojny zarówno przez Hiszpanów i Inków opisany ciekawie. Jednak po pierwszej najciekawszej części, w pozostałych trochę się nudziłem. Ogólnie książka dobra dla lubiących temat.

Interesująca powieść której akcja rozgrywa się w egzotycznej lokalizacji. Nie jest to z pewnością literatura najwyższych lotów ale ma swoje walory. Na pewno jest dobrą odskocznią od codzienności i pewnym urozmaiceniem, bo książek o takiej tematyce raczej nie ma zbyt wiele.

W powieści w ciekawy sposób przeplatają się ze sobą dwa wątki. Z jednej strony mamy potężne południowoamerykańskie imperium Inków a z drugiej hiszpańskich konkwistadorów pod wodzą słynnego Francisco Pizarro. Cała ta historia ukazuje cóż takiego mogło się wydarzyć kiedy Europejczycy zetknęli się z tajemniczymi kulturami Indian Ameryki Południowej. Temat z pewnością arcyciekawy ale odnoszę wrażenie że można było z tego napisać lepszą książkę. Niby jest dobrze ale pewien niedosyt pozostał.

Mimo tego sądzę, iż sięgnę po następne części tej trylogii.

Interesująca powieść której akcja rozgrywa się w egzotycznej lokalizacji. Nie jest to z pewnością literatura najwyższych lotów ale ma swoje walory. Na pewno jest dobrą odskocznią od codzienności i pewnym urozmaiceniem, bo książek o takiej tematyce raczej nie ma zbyt wiele.

W powieści w ciekawy sposób przeplatają się ze sobą dwa wątki. Z jednej strony mamy potężne...

Czy jest ktoś,kto nie lubi Indian ?
Pewnie tak.Ja nikogo takiego nie znam.Akcja wciąga od pierwszej strony.
Fascynowała mnie tak cudowna historia,dzielnego narodu Inka.Podbitego przez Hiszpanów.O tym,wiemy wszyscy.W końcu jesteśmy dorośli i uczyliśmy się historii.
Ale tu,też jest opisana historia zwykłych ludzi.Zarówno Indian,jak i Hiszpanów.
Mogłem się dowiedzieć o kilku rzeczach,choćby to,że język Inka jest szorstki w wymowie.
Na koniec uwaga.Tam, na rysunku nie mógłbym gepard.
Bo one nie żyją w Andach.Może to był jaguar,ocelot,kot tygrysi lub kot górski.

Czy jest ktoś,kto nie lubi Indian ?
Pewnie tak.Ja nikogo takiego nie znam.Akcja wciąga od pierwszej strony.
Fascynowała mnie tak cudowna historia,dzielnego narodu Inka.Podbitego przez Hiszpanów.O tym,wiemy wszyscy.W końcu jesteśmy dorośli i uczyliśmy się historii.
Ale tu,też jest opisana historia zwykłych ludzi.Zarówno Indian,jak i Hiszpanów.
Mogłem się dowiedzieć o kilku...

kontynuacja "Światło Machu Picchu"- doskonała

kontynuacja "Światło Machu Picchu"- doskonała