Książkę wyróżnia forma — ma postać raportu pisanego przez szeregowego informatora do tureckiego sułtana. I ten raport okazał się dla mnie straszliwie nudny, szczególnie na początku. Szpieg rozwodzi się nad nieistotnymi pierdołami: jak wygląda morze w danej chwili, co bohater myśli, że inni ludzie o nim sądzą, czynności rybaka zarzucającego sieci... Nie kryje przy tym, że poprzednie doniesienia w części zostały wyssane z palca. Co kilka stron jojczy, że potrzebuje podwyżki (i na co — że nowe okulary, że ceny wzrosły...) albo że nie otrzymuje żadnej odpowiedzi na swoje listy. No, ja bym takiego informatora pogoniła do wszystkich diabłów.

Na szczęście książka jest krótka, a w drugiej połowie fabuła się rozkręca. Strach o własne życie (i pieniądze, nie zapominajmy o pieniądzach, Ekscelencjo) wypycha marudzenie. Akcja rozgrywa się w 1908 roku — w czasach niepokojów na Bałkanach, tuż przed detronizacją dostojnego adresata — na niewielkiej wyspie na Morzu Egejskim. Nie ma jednak wiele wspólnego z nowożytną historią. Głównym czynnikiem sprawczym jest angielski archeolog.

Nieco więcej marudzenia tutaj: http://finklaczyta.blogspot.com/2018/04/wyspa-pascalego-raport.html

Książkę wyróżnia forma — ma postać raportu pisanego przez szeregowego informatora do tureckiego sułtana. I ten raport okazał się dla mnie straszliwie nudny, szczególnie na początku. Szpieg rozwodzi się nad nieistotnymi pierdołami: jak wygląda morze w danej chwili, co bohater myśli, że inni ludzie o nim sądzą, czynności rybaka zarzucającego sieci... Nie kryje przy tym, że...

Zapomniany szpieg sułtana, nazywany przez miłosierdzie informatorem, pozostawiony gdzieś na peryferiach Imperium Otomańskiego, człowiek samotny i ubogi, pół Maltańczyk, ćwierć Irlandczyk, a ćwierć Francuz, czyli kto w końcu - czy można wspanialej wymyślić zarodek krystalizacji? A w dodatku zdemaskowany i pełen obaw o swoją przyszłość w upadającym imperium. Zestawiony z mizerią jego kondycji spory talent literacki Pascalego, wykorzystywany do pisania szczegółowych raportów, coraz bardziej nieprawdziwych, często też oskarżających, ale wciąż nieczytanych, podkreśla tylko groteskowość jego sytuacji.
Powieść ma formę jednego z takich raportów, być może ostatniego. Obserwowanie przemiany tonu tego raportu - od uniżoności Lewantu do ironii i sarkazmu Zachodu to prawdziwa przyjemność. Mamy tu subtelne studium zdrady i dwulicowości, wiodących do tragedii. I do tego ciekawe spostrzeżenia na temat cech narodowych innych postaci dramatu, w tym Niemca, ale przede wszystkim Anglika, który - jak inni Anglicy - myli poczucie obowiązku z moralnością. W rezultacie wcale nie jestem pewna, czy właściwie zrozumiałam tę książkę, mam nadzieję pomóc sobie oglądając ekranizację tej powieści ( z 1988 r.),ale i tak czytanie jej i obserwowanie gry, jaką prowadzi Basil Pascali to prawdziwa przyjemność. Słusznie, czy nie odnajdywałam w tym jakiś klimat prozy Grahama Greene'a, a może też coś z Conrada?

Zapomniany szpieg sułtana, nazywany przez miłosierdzie informatorem, pozostawiony gdzieś na peryferiach Imperium Otomańskiego, człowiek samotny i ubogi, pół Maltańczyk, ćwierć Irlandczyk, a ćwierć Francuz, czyli kto w końcu - czy można wspanialej wymyślić zarodek krystalizacji? A w dodatku zdemaskowany i pełen obaw o swoją przyszłość w upadającym imperium. Zestawiony z...

Świetnie skonstruowana powieść o... No właśnie - o czym? Jak to często bywa w przypadku dobrej książki, nie ma jednej odpowiedzi. Dla mnie to opowieść o przejmującej samotności, ale zdaję sobie sprawę, że odpowiedzi może być mnóstwo.

Świetnie skonstruowana powieść o... No właśnie - o czym? Jak to często bywa w przypadku dobrej książki, nie ma jednej odpowiedzi. Dla mnie to opowieść o przejmującej samotności, ale zdaję sobie sprawę, że odpowiedzi może być mnóstwo.