Na tom składają się dwie historie. Pierwsza z nich to zakończenie opowieści z poprzedniego tomu. Po dramatycznych wydarzeniach na Ronwall Locke oraz Wilhelm Kato ruszają na poszukiwanie nowej planety nadającej się do zamieszkania dla imigrantów z Ziemi. Jednocześnie do gry powraca Victor Stroheim..

Muszę przyznać, że ciągnięcie tej historii po mocnym zakończeniu z poprzedniego odcinka wydawało mi się trochę na siłę. Tak jakby za wszelką ceną usiłowano dopisać tu szczęśliwe zakończenie. Wprawdzie koniec końców okazuje się, że nie wszystko jest takie piękne, jak mogłoby się wydawać, ale i tak wydźwięk jest raczej optymistyczny. Nie przekonał mnie również plan zemsty Stroheima – szczególnie zakończenie tego wątku było strasznie tandetne, a wprowadzona przy tej okazji nowa postać zupełnie mnie nie zainteresowała. Podobało mi się jednak, że Stroheim został przedstawiony jako ktoś, kto dąży do celu nawet mimo tego, że może oznaczać to śmierć jego samego – szkoda, że ta postać nie doczekuje się żadnego okupienia. Innym plusem tej opowieści są bardzo ładnie i dynamicznie narysowane sceny walki Locke’a z Nike – wygląda całkiem efektownie. Ogólnie jednak historia nie zapada w pamięć.

Drugą, krótszą opowieścią jest „Władca planety” osadzony ponad 150 lat po… wydarzeniach z dwóch pierwszych tomów cyklu. Jak widać, jest to bardzo odległa przyszłość. Dziwnym trafem jednak społeczeństwo ludzkie po tak długim czasie specjalnie się nie zmieniło. Powtarza się też schemat zawiązania fabuły z początku serii – Locke usiłuje żyć spokojnie gdzieś na prowincji, ale zostaje poproszony o pomoc w walce z zagrożeniem ze strony ESPER-ów. Pojawia się tu jednak pewna nowość w świecie przedstawionym – urządzenie dające zwykłym ludziom moce ESPER-ów. Szkoda, że nie zostało tu pokazane na większą skalę, a jedynie ograniczono się do jednostki. Ciekawym zabiegiem było też umieszczenie źródła niebezpieczeństwa po stronie nowych zleceniodawców głównego bohatera – alternatywą dla niepowodzenia Locke’a jest zniszczenie całej planety w celach prewencyjnych. Także przeciwnik okazuje się posiadać pewne oryginalne właściwości i szkoda, że ma niestety dosyć płytką motywację, a na dodatek zbyt łatwo zostaje pokonany. W tej części niestety nie uświadczymy żadnych wizualnych popisów.

Warto jeszcze wspomnieć, że tom zawiera rysunki przysłane przez polskich czytelników, a także posłowie Takeuchi Naoko, autorki „Czarodziejki z Księżyca”. Jeżeli chodzi o prace fanów, to muszę pochwalić polskiego wydawcę – pomimo bardzo małego formatu wszystkie teksty w dymkach są czytelne, a obrazy wyraźne – zupełne przeciwieństwo prac publikowanych w komiksach w TM-Semic w ramach podobnego konkursu. Jeżeli chodzi o posłowie, to jest to właściwie laurka na cześć Locke’a i nie ma tu nic specjalnie odkrywczego, chociaż ja dowiedziałem się, że historia tego bohatera wykracza znacznie poza publikowane w Polsce tomy.

Podsumowując, tom nie dorasta do pięt dwóm poprzednim świetnym odcinkom, ale ma parę pomysłów i rozwiązań graficznych, które sprawiają, że lektura nie jest do końca straconym czasem. Głównie dla osób chcących poznać zakończenie „Zimowej planety”.

Na tom składają się dwie historie. Pierwsza z nich to zakończenie opowieści z poprzedniego tomu. Po dramatycznych wydarzeniach na Ronwall Locke oraz Wilhelm Kato ruszają na poszukiwanie nowej planety nadającej się do zamieszkania dla imigrantów z Ziemi. Jednocześnie do gry powraca Victor Stroheim..

Muszę przyznać, że ciągnięcie tej historii po mocnym zakończeniu z...