Długo czytałam tę książkę, razem ok. półtorej roku. Pierwsze wrażenie to, że będzie przede wszystkim odnosić się do pochwał herbat rosyjskich, gruzińskich i kirgijskich - z jednej strony rozśmieszyło mnie to odczucie propagandy, z drugiej bądź co bądź zniechęciło.
Najciekawsze okazały się ostatnie tematy gdzie autor pisał o parzeniu, różnych stylach (chińskim, japońskim, angielskim, tybetańskim...) o róźnicach między aromatem a smakiem, czym jest moc herbaty. Ciekawie poruszone treści bez przesady jeśli chodzi o wnikliwość.
Jednak trzeba czytać tę książkę z dużą rezerwą - mocno odczuwalna jest jej data wydania, m.in. już w klasyfikacji, gdzie nie zostaje wymieniona biała herbata a w przypadku oolong nie wzmiankuje się o zielonej odmianie.

Długo czytałam tę książkę, razem ok. półtorej roku. Pierwsze wrażenie to, że będzie przede wszystkim odnosić się do pochwał herbat rosyjskich, gruzińskich i kirgijskich - z jednej strony rozśmieszyło mnie to odczucie propagandy, z drugiej bądź co bądź zniechęciło.
Najciekawsze okazały się ostatnie tematy gdzie autor pisał o parzeniu, różnych stylach (chińskim, japońskim,...

Na niewielką książeczkę spada, jak widzę, sporo krytyki ze względu na radziecką propagandę i radzieckocentryczne ujęcie. Z jednej strony taka jest prawda. Dostajemy komentarze o radzieckich naukowcach, o sekretach kapitalistycznych firm, o Związku Radzieckim szybko zwiększającym swój udział w herbacianym rynku i produkującym herbaty niewiele ustępujące chińskim, o wydajności i technologiach podnoszenia jakości gdy surowiec nie był pierwszego sortu. Gdyby rozliczać każdą książkę jedynie z obiektywnej wartości edukacyjnej, ta pewnie zasługiwała na przemiał - a jednak nie zasługuje.

Po pierwsze krytykować kulturową zależność treści od miejsca i czasu powstania (wyd. Moskwa 1969, wyd. pol. 1974) to jak czepiać się, że Okakura Kakuzo i Sen Soshitsu XV piszą o buddyzmie i przyjmują perspektywę japońską (a przecież ich książki to biblie miłośników herbaty). Sam fakt poznania różnych punktów widzenia jest cenny dla czytelnika, a ZSRR lat sześćdziesiątych to etap - może nie najważniejszy, ale jednak - podróży herbaty przez tysiąclecia.

Po drugie zawartość merytoryczna tej książki nie jest mała. Oczywiście nieaktualne są wszelkie dane historyczne o wielkości produkcji (niezależnie od tego, czy te dotyczące ZSRR były aktualne kiedykolwiek),ale nie przestają to być dane wartościowe mówiące o przeszłości. Opis regionów herbacianych, oznaczeń jakości, rodzajów i gatunków jest na niezłym poziomie (a jak niedawno przypadkiem pokazała pani Bosacka, jest na sporo wyższym poziomie niż to, czego o herbacie dowiemy się z telewizji śniadaniowej),choć nie obyło się bez zmian. Do tego - funkcjonują dziś pewne mity na temat herbaty, które nawet Pochlebkin może pomóc wykorzeniać. Nieco zbyt entuzjastycznie autor podchodzi do leczniczych właściwości herbaty, ale podobne treści znajdziemy i w nowych publikacjach.

Po trzecie wreszcie radziecka propaganda wprowadza niezamierzony (?) element humorystyczny, co mi osobiście uprzyjemniło czytanie. O herbacie trochę już wiem (książka dostarcza pewnych nieznanych mi informacji),mogę dziełko Pochlebkina odbierać nie jak wyrocznię, ale jak fotografię sprzed półwiecza, jak ciekawostkę, w której to, co nieaktualne i propagandowe, jest dobrze widoczne, o ile oczywiście założymy pewien poziom ogólnego wykształcenia czytelnika. Wobec tego treść możliwa do odczytania dziś jest bogatsza niż ta z chwili wydania książki.

Na niewielką książeczkę spada, jak widzę, sporo krytyki ze względu na radziecką propagandę i radzieckocentryczne ujęcie. Z jednej strony taka jest prawda. Dostajemy komentarze o radzieckich naukowcach, o sekretach kapitalistycznych firm, o Związku Radzieckim szybko zwiększającym swój udział w herbacianym rynku i produkującym herbaty niewiele ustępujące chińskim, o...

Jedna z lepszych książek o herbacie jakie można dostać w Polsce.

Jedna z lepszych książek o herbacie jakie można dostać w Polsce.

Chetnie przeczytam tą książkę! Jestem ogromną fanka herbaty a o herbacie rosyjskiej czytałam już na blogu Dilmah. Zachęcam do przeczytania jako wprowadzenia do lektury Wiliama Wasiljewicza Pochlebkina http://www.klub.dilmah.pl/blog/entry/whats-your-nationalitea-1/

Chetnie przeczytam tą książkę! Jestem ogromną fanka herbaty a o herbacie rosyjskiej czytałam już na blogu Dilmah. Zachęcam do przeczytania jako wprowadzenia do lektury Wiliama Wasiljewicza Pochlebkina http://www.klub.dilmah.pl/blog/entry/whats-your-nationalitea-1/

Cudny zabytek sowieckiej literatury spod znaku „Rosja a herbata”, „Rosja a tradycja picia/produkcji/kultury herbaty w świecie”, „Herbaty Związku Radzieckiego a herbaty świata” i tak dalej...

Cudny zabytek sowieckiej literatury spod znaku „Rosja a herbata”, „Rosja a tradycja picia/produkcji/kultury herbaty w świecie”, „Herbaty Związku Radzieckiego a herbaty świata” i tak dalej...