Ostatni tom czytało mi się nieźle, ale jestem trochę rozczarowany, że patos stanął ponad logiką. O czym mówię? O szaleńczym powrocie do Tel'Halik i stojącą za tym motywacją. No bo czy faktycznie kraina stojąca w ogniu wojny domowej była w stanie zagrozić innym ziemiom? Tym bardziej, że do nich musiała pokonać sporą pustynię? Owszem, obecność Kashima i jego czyny sporo zmieniły, ale i tak nie wydaje mi się, by tak zniszczona wewnętrznie kraina była w stanie stać się groźna dla kogoś innego.

Ostatni tom czytało mi się nieźle, ale jestem trochę rozczarowany, że patos stanął ponad logiką. O czym mówię? O szaleńczym powrocie do Tel'Halik i stojącą za tym motywacją. No bo czy faktycznie kraina stojąca w ogniu wojny domowej była w stanie zagrozić innym ziemiom? Tym bardziej, że do nich musiała pokonać sporą pustynię? Owszem, obecność Kashima i jego czyny sporo...

Po wędrówce i poszukiwaniach prawdy Kashim Al.’Shannag w końcu podejmuje decyzje o powrocie do swojego ojczystego miasta. Przywrócenie mu porządku może się jednak okazać zbyt trudne dla grupki zbrojnych, którzy podążają do Tel’Halik wraz z nim.

Po dłuższym czasie, ale w końcu: zakończyłam swoją przygodę z „Opowieściami piasków” Krzysztofa Piskorskiego. „Prorok” to zwieńczenie tej trylogii, która była zresztą debiutanckim cyklem tego autora i która też, jak na nomen omen debiut, wypada naprawdę dobrze na tle innej tego typu literatury.
Ani „Prorok”, ani pozostałe części, nie są w żadnym razie dla mnie „książkami życia”, ale bez wątpienia są porządnie skonstruowanym, klasycznym high fantasy, które czerpie mocno z arabskich klimatów. Powiedziałabym, że to historia dość „tolkienowska” w swoim tonie. Piskorski nie skupia się aż tak na bohaterze, raczej opowiadając o wielkich wydarzeniach. Jednakże, choć nie wchodzi aż tak głęboko w relacje między postaciami, jakbym tego chciała, robi to jednak bardziej, niż właśnie Tolkien we „Władcy pierścieni”.
Piskorski jest też zaskakująco naturalny w swoim stylu. Język „Proroka” jest dość mocno stylizowany, jednak nie na tyle, by historia nie była zrozumiała. Powieść czyta się naprawdę płynnie, a przez drobne, żartobliwe wtręty ze strony autora, widać, że działa językiem dość świadomie, mimo że – tak jak już wspominałam – to jedna z pierwszych napisanych przez niego książek. Styl nie wybija też z rytmu, tak jak to miało miejsce np. w przypadku mojej lektury „Viriona. Zamek” Ziemiańskiego.
Zresztą, choć Ziemiański ma na swoim kącie więcej książek, niż Piskorski nawet (chyba?) do tej pory, to już gdy „Opowieści piasków” były wydawane, autor miał od niego po prostu lepszy warsztat. Widać też dość dużą pracę włożoną w poszukiwanie przez niego źródeł, w wyciągnie detali z przeszłości realnego świata, które mogą dobrze zagrać w jego uniwersum. Dzięki temu nie mogę tego ukrywać: uznaje, że to jest naprawdę porządna historia w całości, nawet mimo pewnych mankamentów.
W trakcie lektury uświadomiłam sobie też, że polscy pisarze bardzo lubią tematykę bogów i zabaw nadludzkich istot z tymi przyziemnymi, zwyczajnymi. Bo i tu ten wątek się pojawia, mocno kojarząc mi się z (powstałymi później) „Opowieściami z meekhańskiego pogranicza”. Oczywiście to inny świat i o coś innego tu chodzi, ale samo mieszanie się niebiańskich istot z ludźmi, kontaktowanie się z nimi itd. po prostu przywodzi mi taką myśl.
Osobiście, jak zwykle przy tego typu historiach, chciałabym, by było tu nieco więcej „mięsa”. By bohaterowie pokazali mi, że naprawdę PRZEŻYWAJĄ emocje, że naprawdę są bardzo dobrymi przyjaciółmi lub niezwykłymi wrogami. By śmierć czy zwycięstwo było przeżywane bardziej. Wydaje mi się, że wtedy ta historia byłaby pełniejsza, szczególnie że wiem, że Piskorski w swoich kolejnych książkach świetnie daje sobie przecież z tym radę. Rozumiem jednak też, że po prostu taką wybrał konwencję. I nie jest to w żadnym razie zły wybór – po prostu nie do końca „mój”.
Jeśli szukacie stosunkowo lekkiej, ale pisanej raczej na poważnie, przygodowej fantastyki o dość unikatowym klimacie to nie wahajcie się poszukać gdzieś choćby i używanych „Opowieści piasków”, z „Prorokiem” włącznie. Mimo wszystko nie mamy wcale na rynku aż tak wiele porządnego high fantasy, więc i ta historia po prostu zasługuje na uwagę.

Po wędrówce i poszukiwaniach prawdy Kashim Al.’Shannag w końcu podejmuje decyzje o powrocie do swojego ojczystego miasta. Przywrócenie mu porządku może się jednak okazać zbyt trudne dla grupki zbrojnych, którzy podążają do Tel’Halik wraz z nim.

Po dłuższym czasie, ale w końcu: zakończyłam swoją przygodę z „Opowieściami piasków” Krzysztofa Piskorskiego. „Prorok” to...

Satysfakcjonujące zakończenie trylogii.

Satysfakcjonujące zakończenie trylogii.

Na Piskorskiego natrafiłam przypadkiem.

Ot, wybrałam się na Falkon i niechcący trafiłam na jego prelekcję. Słysząc, jak przemawia postanowiłam, przeczytać sobie przynajmniej jedną jego książkę. Ale... Postanowienie, postanowieniem, musi dojrzeć, by wcieliło się w życie. W końcu zobaczyłam Opowieści Piasków w bibliotece i je przygarnęłam.

Nie zawiodłam się. Cykl stanął na wysokości zadania. Bardzo podobało mi się, że za każdą historią kryje się jakieś drugie dno. Że nic nie jest takie, jak się wydaje. Że nie da się przewidzieć zakończenia, ani tego który z bohaterów przeżyje, a który wkrótce polegnie.

Spodobały mi nieszablonowe zakończenia poszczególnych wątków, chociaż część z nich była ciągnięta nieco na siłę. Ale to w sumie dobrze: człowiek spodziewał się czegoś, co nie nastąpiło. Przynajmniej był ten element niespodzianki :) Rotacja wśród bohaterów tylko uatrakcyjniła tę powieść.

Szczerze polecam, choć może to nie być książka, która każdemu przypadnie do gustu. :)

Na Piskorskiego natrafiłam przypadkiem.

Ot, wybrałam się na Falkon i niechcący trafiłam na jego prelekcję. Słysząc, jak przemawia postanowiłam, przeczytać sobie przynajmniej jedną jego książkę. Ale... Postanowienie, postanowieniem, musi dojrzeć, by wcieliło się w życie. W końcu zobaczyłam Opowieści Piasków w bibliotece i je przygarnęłam.

Nie zawiodłam się. Cykl stanął na...

Ostatnia część trylogii. Gdy wydaje się, że wszelkie działania są z gory skazane na porażkę, gdy ze wszystkich stron widać kres ludzkości - garstka ludzi rozpoczyna nierówną walkę z losem.
Po stronie tej garstki stają Bogowie - dawni, wieczni i potężni - ze świadomością tego, jak nierówna będzie to walka.
Cesarz zebrał bowiem najpotężniejszą armię Gadów i Ciepłoskórych - i szykuje kolejną w Świętym Mieście.
Jest nadzieja jedna na milion, że działania obrońców przyniosą jakiś efekt.

Podsumowując cała trylogię - pełen zachwyt, czytanie z zapartym tchem, wielogodzinne rozważania odnośnie uniwersalności książki i postępowania złych i dobrym, gorszych i lepszych, zdrajców i ludzi honoru.
Brawo.

Ostatnia część trylogii. Gdy wydaje się, że wszelkie działania są z gory skazane na porażkę, gdy ze wszystkich stron widać kres ludzkości - garstka ludzi rozpoczyna nierówną walkę z losem.
Po stronie tej garstki stają Bogowie - dawni, wieczni i potężni - ze świadomością tego, jak nierówna będzie to walka.
Cesarz zebrał bowiem najpotężniejszą armię Gadów i Ciepłoskórych - i...

To co mi się najbardziej podobało w całej tej Trylogii, to życiowa mądrość wpleciona w fantastyczny świat piasków. Są to książki dla ludzi odważnych, którzy nie boją się myśleć inaczej niż lud podążający ślepo za władcą.
A ten cytat zapamiętam do końca życia:
"- Jak mam służyć komuś wyłącznie ze strachu? - spytał oburzony Kashim. - Jak mam okłamywać ludzi, nauczając ich o miłosierdziu czegoś, co okazuje się ślepym żywiołem?
- Nie masz wyboru, moje dziecko. Architekt to bóg, prawdziwy i wszechpotężny, nawet jeśli zły, zazdrosny czy nieobliczalny. Pozostaje nam tylko marzyć o świecie bez niego, gdzie rozumne istoty same kształtują los, gdzie nie wisi nad nimi widmo dnia sądu lub hekatomby, zesłanej dlatego, że pastuchowie spalili za mało ofiarnych owiec."

To co mi się najbardziej podobało w całej tej Trylogii, to życiowa mądrość wpleciona w fantastyczny świat piasków. Są to książki dla ludzi odważnych, którzy nie boją się myśleć inaczej niż lud podążający ślepo za władcą.
A ten cytat zapamiętam do końca życia:
"- Jak mam służyć komuś wyłącznie ze strachu? - spytał oburzony Kashim. - Jak mam okłamywać ludzi, nauczając ich o...

Po dobrym Wygnańcu i słabszym Najemniku przyszedł czas na Proroka. Trzeci tom stanął na wysokości zadania spinając mnogość wątków w jedną w miarę spójną całość, wieńcząc dzieło. Trudno mówić o jakiejś mega epopei, ale historia przedstawiona w powieści jest dość bogata w treść, bohaterów i ich splątane losy. Po mimo kilku niedociągnięć i niedopowiedzeń, całość należy uznać za udany debiut młodego autora. Myślę, że spokojnie można sięgnąć po inne pozycje Piskorskiego, tym bardziej, iż spotkałem się z opiniami, że późniejsze książki są dojrzalsze stylistycznie i tematycznie.

Po dobrym Wygnańcu i słabszym Najemniku przyszedł czas na Proroka. Trzeci tom stanął na wysokości zadania spinając mnogość wątków w jedną w miarę spójną całość, wieńcząc dzieło. Trudno mówić o jakiejś mega epopei, ale historia przedstawiona w powieści jest dość bogata w treść, bohaterów i ich splątane losy. Po mimo kilku niedociągnięć i niedopowiedzeń, całość należy uznać...

Gładkie i spójne - i co ważne, nie słodziutko szczęśliwe - zakończenie historii, z obowiązkowym smaczkiem na koniec; trochę to hollywoodzkie, takie zawieszenie jednej sceny, ale cóż, widać w tamtych czasach jeszcze Piskorski myślał, że tak trzeba.
Trochę za dużo było tego, czego ja osobiście nie znoszę, czyli zdań typu: "Nie wiedział, jak gorzko tego za chwilę pożałuje." Kończenie tak co trzeciej sceny mnie akurat strasznie irytuje.
Poza tym jednak - niczego za bardzo przyczepić się nie można. :)

Gładkie i spójne - i co ważne, nie słodziutko szczęśliwe - zakończenie historii, z obowiązkowym smaczkiem na koniec; trochę to hollywoodzkie, takie zawieszenie jednej sceny, ale cóż, widać w tamtych czasach jeszcze Piskorski myślał, że tak trzeba.
Trochę za dużo było tego, czego ja osobiście nie znoszę, czyli zdań typu: "Nie wiedział, jak gorzko tego za chwilę pożałuje."...