Anarion to opowieść przede wszystkim o dziewczynie, która mając za sobą zupełną pustkę, widzi ja także w swojej przyszłości.
Jej imienniczka zdaje się wiedzieć o Anarion więcej, niż zdaje się mówić. Miłość staje się zdradliwym uczuciem, a przyjaźń towarem deficytowym.
Kim była Anarion? Kim jest? I co ważniejsze, kim się stanie?

Anarion to opowieść przede wszystkim o dziewczynie, która mając za sobą zupełną pustkę, widzi ja także w swojej przyszłości.
Jej imienniczka zdaje się wiedzieć o Anarion więcej, niż zdaje się mówić. Miłość staje się zdradliwym uczuciem, a przyjaźń towarem deficytowym.
Kim była Anarion? Kim jest? I co ważniejsze, kim się stanie?

książka jest ciekawa i wciągająca, a koniec jest zaskakujący. ciekawa i szkoda że taka chuda ,bo w tym wydaniu, ma zaledwie 236 stron;(
Warto przeczytać.

książka jest ciekawa i wciągająca, a koniec jest zaskakujący. ciekawa i szkoda że taka chuda ,bo w tym wydaniu, ma zaledwie 236 stron;(
Warto przeczytać.

Wiele osób w nastoletnim wieku próbowało swych sił w tworzeniu. Dzieła literackie trafiały zwykle do szuflady, jednak skrycie marzyło się o ich publikacji.. "Anarion" to spełnione marzenie Natalii Molendy.


Do wypożyczenia tej książki zachęciła mnie jej okładka. Trochę głupio mi się do tego przyznać, bo uważam, że nie jest to najlepszy sposób doboru lektury. Ale stało się. Przedstawieni w nieco baśniowy sposób dziewczyna i koń jakoś przykuli moją uwagę. Opis z tyłu okładki również mnie zachęcił. Elfy? To przecież coś dla mnie! Niestety, chyba nie w tym wydaniu...

Zima. Złotowłosa i jasnooka elfka straciła pamięć oraz własną tożsamość. Jedyne, co pamięta, to strach przed ogniem i imię jej konia- Tauros. Samą siebie nazywa Anarion. Samotnie przemierza kolejne wioski. Na swojej drodze spotyka inną istotę swego gatunku- Czarną. Wraz z nowo poznaną towarzyszką oraz swoim niedoszłym zabójcą elfka wyrusza w podróż w poszukiwaniu siebie...

Pomimo iż pozycja ta ma tylko ok. 240 stron, czytanie jej szło mi opornie. Sprawił to m. in. zbyt rozwlekły styl autorki, która lubując się w opisach, raczyła mnie wielokrotnie zbędnymi szczegółami na temat wyglądu każdego z miejsc czy epizodycznych bohaterów. Szkoda, że nie poświęciła tyle uwagi nadaniu postaciom charakteru- wydawali mi się raczej płytcy i niezbyt konsekwentni w swoich działaniach ( kto przy kolejnym spotkaniu osoby, która ostatnio usiłowała go zabić rzuca się jej w ramiona?!). Myślę, że stosowanie tak wielu synonimów też nie było konieczne- jakoś wolałam przeczytać 'Anarion' niż 'jasnooka'.

Muszę jednak przyznać, że fabuła była ciekawa. Jak dotąd nie spotkałam się z motywem elfich Wiosek i wojny pomiędzy nimi. Opisy walk również mi się podobały, choć uważam, że główna bohaterka nie musiała poprawiać włosów przy co drugim ciosie.

Na uwagę zasługuje fakt, iż Natalia Molenda jest dopiero licealistką, ma 18 lat. A pisanie tej książki rozpoczęła w wieku dwunastu... Jestem pełna podziwu, że w tak młodym wieku doczekała się publikacji. Podobno planuje kontynuację "Anarion". Trzymam kciuki, by następna część okazała się lepsza od swej poprzedniczki.

Mam wrażenie, że jeszcze kilka lat temu "Anarion" spodobałaby mi się dużo bardziej. Niestety, czas i tony różnych książek zrobiły swoje. Stałam się bardziej wybredna. Z czystym sumieniem mogę polecić tę książkę jedynie osobom do trzynastego roku życia oraz kolekcjonerom- ta pozycja ładnie będzie się prezentowała na półce. A przy okazji może się spodobać. Bo sama historia ma potencjał, niestety nie do końca wykorzystany.

5/10

Wiele osób w nastoletnim wieku próbowało swych sił w tworzeniu. Dzieła literackie trafiały zwykle do szuflady, jednak skrycie marzyło się o ich publikacji.. "Anarion" to spełnione marzenie Natalii Molendy.


Do wypożyczenia tej książki zachęciła mnie jej okładka. Trochę głupio mi się do tego przyznać, bo uważam, że nie jest to najlepszy sposób doboru lektury. Ale stało...

Pomysł był dobry, lecz coś zabrakło w jego wykonaniu. Za dużo tu "białych" miejsc, w których coś można by jeszcze dodać, opisać - by opowieść była barwniejsza i pełniejsza. Czytając to miałam wrażenie, że to zaledwie szkic, a wiele kwestii czeka jeszcze na opowiedzenie. Właściwie od połowy książka jest opisem kilkunastu bójek pomiędzy elfami, czy też elfimi wioskami, ale tak na dobrą sprawę nie wiadomo nawet dlaczego ta wojna wybuchła i jaki przyświeca jej cel. Zakończenie też nie było zaskoczeniem, od dłuższego czasu domyślałam się, że autorka może je tak wykombinować.

Pomysł był dobry, lecz coś zabrakło w jego wykonaniu. Za dużo tu "białych" miejsc, w których coś można by jeszcze dodać, opisać - by opowieść była barwniejsza i pełniejsza. Czytając to miałam wrażenie, że to zaledwie szkic, a wiele kwestii czeka jeszcze na opowiedzenie. Właściwie od połowy książka jest opisem kilkunastu bójek pomiędzy elfami, czy też elfimi wioskami, ale...

Rozczarowałam się.

Rozczarowałam się.

Bardzo lekka lektura na długie chłodne wieczory. Czytam córce do zasypiania :)

Zgubiłam swój surowy egzemplarz z osobistą dedykacją od autorki :(

Bardzo lekka lektura na długie chłodne wieczory. Czytam córce do zasypiania :)

Zgubiłam swój surowy egzemplarz z osobistą dedykacją od autorki :(

Rozczarowałam się..... Autorka tej książki z taką lekkością wypowiada się na swoich blogach o książkach innych osób, a brak jest samokrytycyzmu dla samej siebie. Nie-tędy droga.

Rozczarowałam się..... Autorka tej książki z taką lekkością wypowiada się na swoich blogach o książkach innych osób, a brak jest samokrytycyzmu dla samej siebie. Nie-tędy droga.

bardzo ciekawa fantasty książka o elfach

bardzo ciekawa fantasty książka o elfach

Nietypowa, niesamowita, magiczna!
PS. Z pięknymi ilustracjami! :)

Nietypowa, niesamowita, magiczna!
PS. Z pięknymi ilustracjami! :)

Uwielbiam tą książkę. Znalazłam ją przypadkowo w bibliotece, a kiedy zaczęłam czytać już nie mogłam się oderwać. Nie potrafię znaleźć słów na opisanie tej pozycji.

Uwielbiam tą książkę. Znalazłam ją przypadkowo w bibliotece, a kiedy zaczęłam czytać już nie mogłam się oderwać. Nie potrafię znaleźć słów na opisanie tej pozycji.