Choć książka ma swoje lata to nadal czyta się ją bardzo dobrze. Oprócz perypetii rezolutnego Paragona, a także Perełki, Mandżaro i innych możemy nieco liznąć klimatu powojennej Warszawy, kiedy to wciąż większość miasta jest w gruzach. W takich realiach piłka nożna i turniej dzikich drużyn jest dla chłopców z miasta jedyną odskocznią od ponurej rzeczywistości. I nie tylko dla chłopców, bo i spora część dorosłych żyje tym turniejem.

Z pewnością sięgnę po inne powieści Bahdaja, jeśli będę miał ochotę na coś w młodzieżowych klimatach.

Choć książka ma swoje lata to nadal czyta się ją bardzo dobrze. Oprócz perypetii rezolutnego Paragona, a także Perełki, Mandżaro i innych możemy nieco liznąć klimatu powojennej Warszawy, kiedy to wciąż większość miasta jest w gruzach. W takich realiach piłka nożna i turniej dzikich drużyn jest dla chłopców z miasta jedyną odskocznią od ponurej rzeczywistości. I nie tylko...

Przyznam 8 z sentymentu. Dzięki szanownemu czytelnikowi Jędrkowi wróciłem do lektury z młodzieńczych lat.
Pamiętam, jak ojciec z rejsu przywiózł mi prawdziwą piłkę, moja ranga w hierarchii podwórkowej wzrosła niebotycznie. Grało się do późnych godzin, do momentu kiedy było widać piłkę lub matka ze ścierą pogoniła do domu. A był to wtedy krwawy sport, faule na asfalcie lub żwirze nie były łagodne, czasem też trzeba było z innym podwórkiem stoczyć walkę o dostęp do boiska. Ech, wspomnienia!
Książka jest lekka i przyjemna, człowiek zarży przy czytaniu nie raz, ale musi mieć już swoje lata, bo czasy już inne...

Przyznam 8 z sentymentu. Dzięki szanownemu czytelnikowi Jędrkowi wróciłem do lektury z młodzieńczych lat.
Pamiętam, jak ojciec z rejsu przywiózł mi prawdziwą piłkę, moja ranga w hierarchii podwórkowej wzrosła niebotycznie. Grało się do późnych godzin, do momentu kiedy było widać piłkę lub matka ze ścierą pogoniła do domu. A był to wtedy krwawy sport, faule na asfalcie lub...

Ech, grało się w takich turniejach, grało. Na piachu, na asfalcie, betonie, ale najczęściej na czarnym żwirze, który brudził jak węgiel :) Tylko nie na trawie, bo tej na takich boiskach wówczas nie uświadczyłeś.
Z racji daty urodzenia (1967) załapałem się jeszcze na czasy komunistycznego permanentnego niedoboru, gdy kupno zwykłej piłki "biedronówy" nie było łatwe, a co dopiero korków piłkarskich czy rękawic dla bramkarza, o ochraniaczach nie wspomnę. Ale bardzo lubiłem grać, czy to w polu czy na bramce, więc jakoś trzeba było sobie radzić. Rękawice robocze od wujka ze stoczni, korki używane, gdzieś tam kupione raz i drugi od piłkarzy trzecioligowych, choć najczęściej były to jednak tylko zwykłe gumowe "lanki" (jeśli akurat "rzucili" do sportowego),w ostateczności trampki. Ciuchy - totalna improwizacja. Długi czas grałem np. na bramce w austriackich spodniach narciarskich "z darów" rozdawanych w szkole. Solidne były to porcięta, nawet nasze żwirowe "boisko" znosiły godnie - a potem się je łatało materiałem z socjalistycznych "dżinsów" marki Odra, który wyglądał słabo, ale paradoksalnie był dość odporny na wycieranie :D

Szkoda tylko że z tamtych czasów nie mam w zasadzie żadnych zdjęć, bo aparat, choćby najprostszy, miało niewiele osób, a fotki pstrykało się głównie na wyjazdach lub imprezach typu chrzciny czy wesela.
Teraz zdjęć pstrykamy miliony - tyle że potem mało kto je ogląda.

Ech, długo by pisać. Rozczuliłem się :) I zamiast napisać o książce, zacząłem wspominać ... Wybaczcie, kochani :)

Ech, grało się w takich turniejach, grało. Na piachu, na asfalcie, betonie, ale najczęściej na czarnym żwirze, który brudził jak węgiel :) Tylko nie na trawie, bo tej na takich boiskach wówczas nie uświadczyłeś.
Z racji daty urodzenia (1967) załapałem się jeszcze na czasy komunistycznego permanentnego niedoboru, gdy kupno zwykłej piłki "biedronówy" nie było łatwe, a co...

Bardzo podobała mi się ta książka bo było dużo opisów meczy. Podobali mi się również główni bohaterowie: Paragon, Mandżaro i Perełka (Pająk, mimo, że nie był główną postacią też mi się podobał). Książka zachęciła mnie do grania w piłkę nożną.

Bardzo podobała mi się ta książka bo było dużo opisów meczy. Podobali mi się również główni bohaterowie: Paragon, Mandżaro i Perełka (Pająk, mimo, że nie był główną postacią też mi się podobał). Książka zachęciła mnie do grania w piłkę nożną.

Niesamowicie przyjemna książka, szybko się ją czyta. Idealna na wakacje.

Niesamowicie przyjemna książka, szybko się ją czyta. Idealna na wakacje.

Już w tamtych czasach objawił się "fryzjer". Opowieść o początkach piłki nożnej w czasach powojennych.
Fabuła poprowadzona znakomicie, jak to u Bahdaja.
Chłopcy z warszawskiej dzielnicy Wola przeżywają różne przygody z życia wzięte na tle rozgrywek piłkarskich.
Zastanawiam się czy dzisiejsza młodzież , ta od smartfonów zrozumie taką książkę ? Czy wieży , ż e za kilka sprzedanych butelek można było zjeść obiad w barze mlecznym, lub sprzedając, roznosząc gazety można zarobić dużo pieniędzy.
Te czasy już nie wrócą .
Że można mieć marzenia takie normalne , po przeczytaniu książek, np dopłynąć kajakiem do morza.
Rozgrywki piłkarskie dzikich drużyn to na tamte czasy rozrywka najważniejsza dla podwórkowych dzieciaków.
I o tym jest ta książka .
Piękne czasy.wszystko było takie proste a zarazem miało miano patosu. Pozdrawiam.

Już w tamtych czasach objawił się "fryzjer". Opowieść o początkach piłki nożnej w czasach powojennych.
Fabuła poprowadzona znakomicie, jak to u Bahdaja.
Chłopcy z warszawskiej dzielnicy Wola przeżywają różne przygody z życia wzięte na tle rozgrywek piłkarskich.
Zastanawiam się czy dzisiejsza młodzież , ta od smartfonów zrozumie taką książkę ? Czy wieży , ż e za kilka...

Rocznik 1974, czyli wydarzenia opisywane w książce odbywały się grubo przed moim narodzeniem. Film i serial na podstawie książki, też były kręcone przed moim urodzeniem. Ale czytając tą książkę w wieku prawie 50 lat, czuje się jak ci chłopcy w niej opisywani. No i jest przecież moja Warszawa, i chociaż pochodzę z jej prawobrzeżnej części, to PDT na Woli nie jest mi obcy :).

Rocznik 1974, czyli wydarzenia opisywane w książce odbywały się grubo przed moim narodzeniem. Film i serial na podstawie książki, też były kręcone przed moim urodzeniem. Ale czytając tą książkę w wieku prawie 50 lat, czuje się jak ci chłopcy w niej opisywani. No i jest przecież moja Warszawa, i chociaż pochodzę z jej prawobrzeżnej części, to PDT na Woli nie jest mi obcy :).

,,Wakacje z duchami" były w podstawówce moją ulubioną książką. Nie wiedziałam wtedy, że wspomniane tam rozgrywki piłkarskie są opisane w innej książce. ,,Do przerwy 0:1" odkryłam dopiero po studiach i był to niesamowicie dobry powrót do bohaterów i ich świata. Czytałam z zapartym tchem!

,,Wakacje z duchami" były w podstawówce moją ulubioną książką. Nie wiedziałam wtedy, że wspomniane tam rozgrywki piłkarskie są opisane w innej książce. ,,Do przerwy 0:1" odkryłam dopiero po studiach i był to niesamowicie dobry powrót do bohaterów i ich świata. Czytałam z zapartym tchem!

„Piłkę kopać chcesz, na trawę spiesz. Zagraj razem z nami, zagraj z kolegami. Rankiem, kiedy świt puka do drzwi, ciągną młodych w pole harce i swawole.”. Pewnie większość osób z pokolenia trzydzieści plus doskonale kojarzy piosenkę z serialu wyreżyserowanego przez Stanisława Jędrykę „Do przerwy 0:1”. Niezapomnianą kreację Paragona stworzył w nim Marian Tchórznicki, a w drugoplanowych rolach towarzyszyli mu m.in. nieodżałowani Roman Wilhelmi, Aleksander Fogiel oraz Józef Nalberczak. Bardzo lubię ten serial, a ponieważ powstał on na podstawie książki Adama Bahdaja, postanowiłem po nią sięgnąć.

Adam Bahdaj urodził się 2 stycznia 1918 w Zakopanem. Był zapalonym taternikiem i narciarzem, aktywnie działał w Sekcji Narciarskiej Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego. Studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim i w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie. W 1939 roku został zmobilizowany i brał udział w kampanii wrześniowej. Gdy Polska znalazła się pod okupacją, wyjechał na Węgry, gdzie współorganizował ruch oporu i działał wśród Polonii. Bliski kontakt z językiem i kulturą Węgier pozwoliły mu podjąć po wojnie pracę tłumacza języka węgierskiego. Po powrocie do kraju zajmował się dziennikarstwem, ale po 1949 roku poświęcił się całkowicie literaturze. Znany głównie z powieści dla dzieci i młodzieży, ale pisał także powieści sensacyjne pod pseudonimem Dominik Damian. W 1974 został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi oraz otrzymał nagrodę Prezesa Rady Ministrów za całokształt twórczości dla dzieci i młodzieży. Zmarł w 1985 roku w Warszawie.

Grupka chłopców pragnie wygrać turniej drużyn podwórkowych w piłkę nożną. Okazuje się, że nie jest to takie proste, a młodzi zapaleńcy muszą przezwyciężać poważne przeszkody, czasem stwarzane przez niezbyt uczciwych dorosłych.

Bardzo lubię sytuacje, gdy książka i film na podstawie której został on nakręcony, są równie dobre. I tak właśnie jest w tym przypadku. W powieści Adama Bahdaja znalazłem wszystko to, za co pokochałem serial. Po pierwsze doskonale nakreślone relacje pomiędzy bohaterami. Autor pięknie pokazał jak może wyglądać przyjaźń pomiędzy nastoletnimi chłopcami, ale także zgrzyty między nimi i chwile zwątpienia.

Więcej na moim blogu: http://oczytany.eu/do-przerwy-01-adam-bahdaj/

„Piłkę kopać chcesz, na trawę spiesz. Zagraj razem z nami, zagraj z kolegami. Rankiem, kiedy świt puka do drzwi, ciągną młodych w pole harce i swawole.”. Pewnie większość osób z pokolenia trzydzieści plus doskonale kojarzy piosenkę z serialu wyreżyserowanego przez Stanisława Jędrykę „Do przerwy 0:1”. Niezapomnianą kreację Paragona stworzył w nim Marian Tchórznicki, a w...

Po prostu wryta w pamięć na maksa cudowna historia o niecudownych okolicznościach niecudownych czasów.

A jakże prawdziwa w przekazie...

Po prostu wryta w pamięć na maksa cudowna historia o niecudownych okolicznościach niecudownych czasów.

A jakże prawdziwa w przekazie...