Druga książka z serii "Trzynastolatki" pozornie nie różni się niczym od pierwszej. Znów witamy całkiem sympatycznych bohaterów w naiwnych, sztucznych dekoracjach, gdzie przeżywają swoje niewinne perypetie.
Plusem tego tomu jest możliwość poczytania historii oczami jednej z tych "złych" bohaterek i pokazaniu jej od lepszej strony. Minusem za to zmęczenie materiału: druga z rzędu książka, która tak naprawdę nie mówi o niczym.

Druga książka z serii "Trzynastolatki" pozornie nie różni się niczym od pierwszej. Znów witamy całkiem sympatycznych bohaterów w naiwnych, sztucznych dekoracjach, gdzie przeżywają swoje niewinne perypetie.
Plusem tego tomu jest możliwość poczytania historii oczami jednej z tych "złych" bohaterek i pokazaniu jej od lepszej strony. Minusem za to zmęczenie materiału: druga z...

„Trzynastolatki 2” to kolejny tom opowieści Kate Andrews o Alex, Sky, Carrie, Samie i Jordanie. Tym razem rok szkolny już trwa i znów obfituje w przygody.

Jak to jest, kiedy mama wybiera nam znajomych? Carrie właśnie się o tym przekonała… Jej mama za wszelką cenę pragnie, aby zaprzyjaźniła się z Mel, jedną z trzech Amiszonek. Obie są tym faktem „zachwycone”. Jak sobie z tym poradzą?

Jordan od dziecka uwielbia koszykówkę, jednak wcześniej nie chciał być w drużynie, aby nie porównywano go do braci. Teraz, kiedy jego bracia są już w liceum, ma pełne pole do popisu, ale jego pobyt w drużynie koszykarskiej nie potrwa długo…

Jednak największe wrażenie wywarły na mnie przeżycia Alex, dlatego myślę, że każdy powinien się o nich przekonać sam! ;)

Moim zdaniem warto najpierw przeczytać pierwszą część, aby poznać bohaterów „Trzynastolatek”. Książka bardzo mi się podoba i cieszę się, że mogę czytać dalsze tomy tej ciekawej serii.

Michalina

„Trzynastolatki 2” to kolejny tom opowieści Kate Andrews o Alex, Sky, Carrie, Samie i Jordanie. Tym razem rok szkolny już trwa i znów obfituje w przygody.

Jak to jest, kiedy mama wybiera nam znajomych? Carrie właśnie się o tym przekonała… Jej mama za wszelką cenę pragnie, aby zaprzyjaźniła się z Mel, jedną z trzech Amiszonek. Obie są tym faktem „zachwycone”. Jak sobie z...

Gorsza od poprzedniej, nic szczególnego, ale też nie jest ona tragiczna ;)

Gorsza od poprzedniej, nic szczególnego, ale też nie jest ona tragiczna ;)

Łatwa, lekka i przyjemna dla osoby w wieku tak jak w tytule 13lat.
Przeczytałam trzy części jej, ale powiem szczerze nie urzekły mnie.

Łatwa, lekka i przyjemna dla osoby w wieku tak jak w tytule 13lat.
Przeczytałam trzy części jej, ale powiem szczerze nie urzekły mnie.

Druga część serii niewiele różni się od pierwszej nowe przygody , problemy paczki przyjaciół , nie zachwyciła mnie ta książka na pewno jest lepsza od pierwszej części

Druga część serii niewiele różni się od pierwszej nowe przygody , problemy paczki przyjaciół , nie zachwyciła mnie ta książka na pewno jest lepsza od pierwszej części

2. część "Trzynastolatków", tym razem pokazujaca skutki i przyczyny wtykania nosa w nieswoje sprawy, jak łatwo zranić przyjaciela, ale mimo to- siła przyjaźni da sobie rade ze wszystkimi przeciwnościami losu.

2. część "Trzynastolatków", tym razem pokazujaca skutki i przyczyny wtykania nosa w nieswoje sprawy, jak łatwo zranić przyjaciela, ale mimo to- siła przyjaźni da sobie rade ze wszystkimi przeciwnościami losu.

Super.

Super.

Bardzo mi się podobała. Mam nadzieję ze przeczytam jeszcze dalsze przygody bohaterów tej książki. Polecam!

Bardzo mi się podobała. Mam nadzieję ze przeczytam jeszcze dalsze przygody bohaterów tej książki. Polecam!

Patrząc na okładkę myślałam, że ta książka będzie fajna. Jedna dziewczyna jest gotką, druga, bez obrazy, lalusią, jeszcze inna zwykłą dziewczyną...
Czytając opisy bohaterów miałam sprzeczne myśli z myślami o bohaterach z okładki.
Książka podzielona jest na trzy części: Carrie; Alex, Carrie i Jordan. Miałam nadzieję, że ta pierwsza część będzie ciekawa. Jednak się myliłam. Przez ponad 100 stron działa się tylko jedna rzecz: matka Carrie i matka Mel poznały się na jakimś klubie ogrodniczym. Obie postanawiają zaprzyjaźniźć swoje córki ze sobą. I co się okazuje? Że one są wroginami. Przez resztę tej części próbują wybić własnym rodzicielkom ten pomysł z głowy, chociaż dobrze im się rozmawiało i przyjemnie spędziły czas, kiedy to Mel przyszła do Carrie. Dopiero pod koniec książki matka Mel oświadcza, że już nigdy nie pozwoli, aby Carrie się z nią spotykała. I koniec tej części.
Następna zaczęła się rysunkiem Alex. Patrząc na ten nieszczęsny widok dziewczyny w dziurawych spodniach, czapce i luźnych bluzkach, wydawałam pomruki niezadowolenia, jeśli w ogóle może to robić człowiek. Zapewniałam siebie, że ta część będzie lepsza od poprzedniej, ale myślałam zupełnie inaczej. Nie miałam pojęcia co może być w takiej części. Ciągle opisane jak jeździ na deskorolce i wykonuje jakieś triki, typu ollie? Na szczęście moje myśli nie były zgodne z tym co ujrzałam na własne oczy. Bowiem środkowa część była najlepsza z pozostałych dwóch. Opowiadała o ojcu Alex, który z wzajemnością zakochał się w nauczycielce, a zarazem wicedyrektorce dziewczyny, która po tym jest załamana. I co może robić taka osóbka? Siedzieć i oglądać to przedstawienie? Postanawia działać. Wymyśla różne pomysły. W niektóre wciąga nawet przyjaciół. W końcu udaje się jej rozbić ten krótki związek. Po tym czynie zrozumiała, że zrobiła źle. Wtedy nie zostaje jej nic innego jak pogodzić jej ojca z nauczycielką. Wpada na pewien plan, który ostatecznie rozpogadza kobietę, lecz niesie za sobą pewne konsekwencje. Alex zapomina o tym i daje się ponieść szczęściu. Dopiero jej przyjaciele sprowadzają ją na ziemię.
Ta część kończy się nieszczęśliwie dla brata bohaterki, Matta, aczkolwiek zabawnie... Nowa dziewczyna ojca rodzeństwa oznajmia, iż dostała awans... w szkole Matta. Może tutaj nie brzmi to, jakby było z humorem, jednak czytając ten fragment w książce kąciki ust mogą się, nawet nieznacznie, unieść do góry. A morałem tej części jest zdanie: Lepiej nie wtrącać się w życie dorosłych. / Właśnie, dorośli, dlatego sami powinni podejmować decyzje i sami powinni za nie odpowiadać. Bo nic nie robisz: jest źle, a jak już coś zrobisz też jest źle. Tak było z Alex.

Zaś trzecia część zaczynała się rysunkiem Carrie i Jordana. Zaczyna się całkiem zwyczajnie. Troszkę później Jordan oznajmia, że wstęuje do szkolnej drużyny koszykarskiej. Dzięki niemu wygrywają mecz ze szkołą, która wcześniej stanowiła dla ich ogromne wyzwanie. Amiszonki, to znaczy grupka trzech dziewczyn: Mel, Amy, Aimee, proponują Jordanowi wywiad. Ten chętnie się zgadza. Carrie drugiego dnia zobaczyła Jordana, ponownie, siedzącego z Amiszonkami w autobusie, choć zawsze siedział z całą paczką z tyłu. Już następnego dnia nie wytrzymuje. Pisze o szkolnej gazetki artykuł na temat zachowania zawodników z drużyny, a dokłaniej o jednym. O Jordanie. On, przeczytawszy artykuł, obraził się na Carrie. Wtedy po kilku rozmowach z przyjaciółmi postanawia to odkręcić. Pisze atykuł na jego temat w pozytywnym wydaniu. Lecz to nie skutuje. Jedna z przyjaciółek doradza jej zmienić styl. Dziewczyna waha się, jednak co innego zrobić, aby Jordan się odobraził? Robi więc to, chociaż nie czuje się z tym dobrze. Niesety chłopak nawet o tym nie myśli. Ma inne sprawy na głowie. Carrie pozostaje tylko jedno. Rozmowa. Ale czy to ich pogodzi? Jeśli chcecie wiedzieć przeczytajcie tę książkę.

Patrząc na okładkę myślałam, że ta książka będzie fajna. Jedna dziewczyna jest gotką, druga, bez obrazy, lalusią, jeszcze inna zwykłą dziewczyną...
Czytając opisy bohaterów miałam sprzeczne myśli z myślami o bohaterach z okładki.
Książka podzielona jest na trzy części: Carrie; Alex, Carrie i Jordan. Miałam nadzieję, że ta pierwsza część będzie ciekawa. Jednak się myliłam....

:)

:)