choć zazwyczaj czytam wiersze od razu całymi zbiorami, to największą wartość mają dla mnie ich pojedyncze wersy i metafory. do poezji podchodzę technicznie - badam język, zapisane w nim emocje, zastosowane konstrukcje. bardzo lubię wysupływać z całości pojedyncze, często bardzo proste zdania lub ich fragmenty, które trafiają do mnie wyjątkowo głęboko i opisują emocje w sposób, który dodaje mi otuchy, będąc w końcu nazwanym. taka jest poezja jarosława iwaszkiewicza, którą poznałam zebraną w dwutomowym wydaniu. wielokrotnie miałam wrażenie, że pojedyncze wersy są znacznie bardziej trafne w swoim wydźwięku niż całe utwory, przybierające często formę opowiastek.

zaletą tej twórczości jest dla mnie również jej tematyka: wiersze opowiadające o naturze, miłości, podróżach czy porach roku podobały mi się wyjątkowo. uosobiona w nich wrażliwość i spostrzegawczość na szczegół, ale także na codzienność jest prawdziwie wzruszająca. nie zabrakło również charakterystycznych dla poetów tej epoki nawiązań do mitologii czy starożytności, a całości dopełniły utwory poświęcone poległym kolegom lub stanowiące otwartą rozmowę z innymi twórcami. co ważne - to poezja czerpiąca z prozy, żyjąca z nią w symbiozie i rozumiejąca jej walory, a jednocześnie zachowująca wrażliwą i konsekwentną dźwięczność rymów własnej postaci.

choć zazwyczaj czytam wiersze od razu całymi zbiorami, to największą wartość mają dla mnie ich pojedyncze wersy i metafory. do poezji podchodzę technicznie - badam język, zapisane w nim emocje, zastosowane konstrukcje. bardzo lubię wysupływać z całości pojedyncze, często bardzo proste zdania lub ich fragmenty, które trafiają do mnie wyjątkowo głęboko i opisują emocje w...