W książkach opartych na faktach niezmiernie cenię sobie autentyczność przekazu. Nie zawsze poprawność i idealna pisownia są dla mnie atutem. Atutem jest prawda dyktowana przez osobę, która spisuje swoją historię w taki, a nie inny sposób.
Niestety bywa wydawca, który musi wcisnąć swoje trzy grosze. Zatem tutaj dostajemy uwspółcześnioną ortografię, pisownię. Dlaczego? Skoro nie czytamy o czasach współczesnych.
Takim oto sposobem, książka spisana przez Helene Holzman przeszła przez sito poprawności, które wydawca uważa za słuszne. Do tego dołożyć przeszkadzające nawiasy kwadratowe, które ów wydawca wtyka w celu wyjaśnienia, gdy ja wolę sama domyślać się co autor miał na myśli.
Pamiętnik powinien być prawdziwy, nawet gdy z błędami, nawet gdy nieraz brak logiki lub zdanie niespodziewanie się urywa. Bo tylko wtedy wyczuwa się osobę, która zwierza nam się ze swoich przeżyć, że swojego życia.
Książka podzielona jest na trzy zeszyty. Każdy zeszyt napisany jest męczącym ciągiem. Nie ma podziału na daty, chociaż podobno w pierwowzorze był. Irytujący brak przestrzeni. Bynajmniej w moim przypadku jest tak, że mam wtedy problem z całkowitym skupieniem się.
Co do samych wspomnień Helene Holzman, są one mocno ciekawe, chociaż niełatwe, wszak pisze ona o czasach wojennych. Mimo to czuję jakiś zawód. To nie było to, czego się spodziewałam.

W książkach opartych na faktach niezmiernie cenię sobie autentyczność przekazu. Nie zawsze poprawność i idealna pisownia są dla mnie atutem. Atutem jest prawda dyktowana przez osobę, która spisuje swoją historię w taki, a nie inny sposób.
Niestety bywa wydawca, który musi wcisnąć swoje trzy grosze. Zatem tutaj dostajemy uwspółcześnioną ortografię, pisownię. Dlaczego? Skoro...