Arabska pieśń

Całkiem ciekawa egzotyczna podróż. Spotkanie z inną kulturą. Opowieść o sile rodziny, o miłości, poświęceniu, ale też o rodzinnych konfliktach. Mnie się podobała.

Całkiem ciekawa egzotyczna podróż. Spotkanie z inną kulturą. Opowieść o sile rodziny, o miłości, poświęceniu, ale też o rodzinnych konfliktach. Mnie się podobała.

W "Arabskiej pieśni" splatają się różne, powiązane ze sobą wątki. Historia miłości Nura i Sorai, którą komplikuje wypadek Nura. Historia Mahmuda i jego dwóch żon, które reprezentują dwa różne style życia i ich konflikt na tle tych różnic. Historia Mahmuda Beja i jego rodziny na tle historii odzyskiwania niepodległości przez Sudan. Wciągająca lektura głownie ze względu na ciekawe tło kulturowe, klimat gorącego Sudanu i Kairu, zawirowania losu które przypominają ze nic nie jest dane raz na zawsze. Dobrze napisana powieść, wbrew pierwszemu wrażeniu niekoniecznie tylko dla kobiet

W "Arabskiej pieśni" splatają się różne, powiązane ze sobą wątki. Historia miłości Nura i Sorai, którą komplikuje wypadek Nura. Historia Mahmuda i jego dwóch żon, które reprezentują dwa różne style życia i ich konflikt na tle tych różnic. Historia Mahmuda Beja i jego rodziny na tle historii odzyskiwania niepodległości przez Sudan. Wciągająca lektura głownie ze względu na...

Życie nie zawsze daje nam to, czego byśmy chcieli. Częściej wystawia nas na próbę i obdarza tym, co trudne i nieoczekiwane. Nie oznacza to jednak, że i z tych doświadczeń nie może narodzić się coś zupełnie nowego, świeżego i wartościowego.

Tak w wielkim skrócie można zawrzeć morał, jaki płynie z lektury "Arabskiej pieśni" 📕 Jest to historia o wpływowej, zamożnej rodzinie Abuzajdów. Autorka idealnie umieściła ją w czasie wielkich przemian w Sudanie, walczącym o odzyskanie niepodległości, czyli w latach 50. ubiegłego wieku.

Głowa rodziny – Mahmud Bej – prowadzi jakby dwa osobne życia. Z jednej strony, tradycyjne i staromodne, którego ucieleśnieniem jest jego pierwsze małżeństwo z Wahibą. Z drugiej, nowoczesne i postępowe, utożsamiane przez drugie małżeństwo z młodą Egipcjanką, Nabilah. Oba te światy – tak jak sam Sudan rozdarty pomiędzy tradycją a nowoczesnością – niby nie powinny ze sobą istnieć, a jednak tak się stało i jakoś powoli uczą się funkcjonować w symbiozie.

Historia tej rodziny oraz zaprzyjaźnionego z nią ubogiego, lecz prawego, nauczyciela Badra, jest porywająca, ale także tragiczna. Z jednej strony, smutna i nieco przerażająca, a z drugiej, pełna nadziei i wiary w lepsze jutro.

Zupełnie tak jak Sudan, którego nadrzędnym zadaniem w czasach rewolucji było odnalezienie własnej drogi.

Ciekawa lektura, bardzo pouczająca i w jakiś sposób także poruszająca. Cieszę się, że po nią sięgnęłam.

6/10

@znosem.wksiazce

Życie nie zawsze daje nam to, czego byśmy chcieli. Częściej wystawia nas na próbę i obdarza tym, co trudne i nieoczekiwane. Nie oznacza to jednak, że i z tych doświadczeń nie może narodzić się coś zupełnie nowego, świeżego i wartościowego.

Tak w wielkim skrócie można zawrzeć morał, jaki płynie z lektury "Arabskiej pieśni" 📕 Jest to historia o wpływowej, zamożnej rodzinie...

Ksiazka opowiadająca o trudach miłości, chorobie, pogodzeniu się z sytuacja.

Ksiazka opowiadająca o trudach miłości, chorobie, pogodzeniu się z sytuacja.

Jestem zachwycona tą książką! Naprawdę! Może dlatego, że to powieść, która opisuje życie w Sudanie w czasach, gdy kraj ten był związany unią z Egiptem i pozostawał pod kontrolą brytyjską. A może z powodu charakterystycznego, poetyckiego języka, jakim posługuje się autorka. Pewne jest, że tę powieść będę polecać każdemu, na każdym kroku.
To nie tylko wciągająca historia pewnej sudańskiej rodziny, która musi stawić czoła licznym przeciwnościom losu. To także pięknie odmalowany obraz sudańskiej (i trochę też egipskiej) kultury. Oraz społeczeństwa. Bez oceniania przez pryzmat religii (które zwłaszcza w ostatnim czasie jest mocno krzywdzące).
Leila Aboulela to autrorka, z której twórczością spotkałam się już wcześniej i która za każdym razem zachwyca. Dlatego raz jeszcze powtórzę: warto!

Jestem zachwycona tą książką! Naprawdę! Może dlatego, że to powieść, która opisuje życie w Sudanie w czasach, gdy kraj ten był związany unią z Egiptem i pozostawał pod kontrolą brytyjską. A może z powodu charakterystycznego, poetyckiego języka, jakim posługuje się autorka. Pewne jest, że tę powieść będę polecać każdemu, na każdym kroku.
To nie tylko wciągająca historia...

Wszystko się zgadza. Jest to poruszająca opowieść, pełna skomplikowanych relacji rodzinnych i trudnych wyborów, o poddaniu się kısmet, o szukaniu własnej drogi wśród przeciwności, o miłości, przyjaźni i cenie którą trzeba zapłacić za zrządzenie losu. To książka którą nie tylko warto ale też należy przeczytać. A jednak. Gdybym wcześniej nie przeczytał Minaretu… czego mi brakuje. Tego wewnętrznego napięcia w dialogach, tej delikatności, tego co ukryte pomiędzy słowami. Zacytuję autorkę: każde zdanie, które padło z ich ust, było niezwykle ważne, ale jednocześnie zupełnie niepotrzebne. To właśnie znalazłem w Minarecie, a czasami brakowało mi w Arabskiej pieśni, choć ten cytat pochodzi akurat z tej ostatniej. Ale żeby nie było, że nie cenię tej książki, autorka w obcej scenerii, właściwie egzotyce pokazuje, że losy ludzi tak naprawdę, mimo że są przewidywalne, to także zależą od nich samych, że tak wiele zależy od tych prostych słów: od wiary we własne uczucia.

Wszystko się zgadza. Jest to poruszająca opowieść, pełna skomplikowanych relacji rodzinnych i trudnych wyborów, o poddaniu się kısmet, o szukaniu własnej drogi wśród przeciwności, o miłości, przyjaźni i cenie którą trzeba zapłacić za zrządzenie losu. To książka którą nie tylko warto ale też należy przeczytać. A jednak. Gdybym wcześniej nie przeczytał Minaretu… czego mi...

Ciekawa, wzruszająca...

Ciekawa, wzruszająca...

Piękne i wzruszające! Sięgnęłam po tą pozycje ze względu na moje zainteresowania różnymi kulturami i religiami. Świetnie pokazuje codzienne życie muzułmanów ich kulturę , jak i porusza bardzo smutny wątek tego jak wielkie jest cierpienie osoby niepełnosprawnej ile traci i tego jak przez jedną rzecz możemy stracić wszystko to co najważniejsze zdrowie, wolność, niezależność, miłość, marzenia i żadne nawet największe pieniądze nam tego nie zwrócą. Jak dla mnie morał jest taki ciesz się tym co masz i dbaj aby to nie znikło. Polecam wszystkim!

Piękne i wzruszające! Sięgnęłam po tą pozycje ze względu na moje zainteresowania różnymi kulturami i religiami. Świetnie pokazuje codzienne życie muzułmanów ich kulturę , jak i porusza bardzo smutny wątek tego jak wielkie jest cierpienie osoby niepełnosprawnej ile traci i tego jak przez jedną rzecz możemy stracić wszystko to co najważniejsze zdrowie, wolność, niezależność,...

Ciekawa książka,choć nie miała w sobie nic nadzwyczajnego.

Ciekawa książka,choć nie miała w sobie nic nadzwyczajnego.

Z początku powieść mnie nużyła, lecz w miarę przewracających się kartek byłam ciekawa wydarzeń rodu Abuzajdów.
Lata 50. Sudan.
Głową rodziny jest Mahmud. Mężczyzna bogaty, wpływowy, mocno stąpający po ziemi. Posiada dwie żony. Pierwszą starszą od siebie Wahibe oraz drugą młodszą Egipcjankę Nabili. Gdy pierwsza żyje zgodnie z tradycjami, druga stara się wprowadzić nowoczesne poglądy.
Nikogo zapewne nie zdziwi konflikt miedzy paniami. Obie starają się wpłynąć na męża, a tym samym wyróżnić siebie oraz własne dzieci.
Niezgodę pogłębia wypadek syna głowy rodziny, Nura. Ojciec widział w nim własne odbicie, pokładał swoje nadzieje, aspiracje, ambicje. Wszystko się komplikuje i zaczyna obracać w niekorzystną stronę.
Autorka w świetny sposób pokazuje życie codzienne muzułmanów. Ich kulturę, tradycję i religię.
Zgrabnie wplecione obrazy otoczenia dodają lekturze uroku.
Bardzo podobało mi się przedstawienie roli kobiety w rodzinie Muhmuda. Hierarchia pokoleniowa porządkująca relacje, prawa i obowiązki. Kobieta ma być uległa oraz służyć mężczyźnie. Noszenie okularów, ukończenie szkoły, czy tak prozaiczna czynność jak czytanie nie przystoi dziewczynie.
Często się zdarza, iż ojcowie przymuszają córki do wcześniej aranżowanego małżeństwa. To smutne. Jednakże takie bywają realia arabskiej kultury.
Książka nie została napisana z perspektywy jednego bohatera lecz z różnych punktów członków rodziny. Sam tytuł został stosownie dobrany do stylu pisarki. Jest niczym pieśń niesiona na falach emocji, wzniosłych idei i wyroków od losu.
" Arabska pieść" to opowieść o miłości, poświęceniu oraz trudnych wyborach. Znajdziemy tu nadzieję na przyszłość, pocieszenie w chwilach słabości oraz zwątpienia. Gdy nadchodzą nas pytania: "Dlaczego?", " Czym sobie na to zasłużyłam?", ta historia uczy nas jak spojrzeć na wszystko z innej perspektywy. Wykorzystać co las dał jak najlepiej. Życie to sztuka wyboru. Każda podjęta decyzja rzutuje na nasza codzienność.
Morał z tej lektury. Cieszmy się tym co mamy.

Z początku powieść mnie nużyła, lecz w miarę przewracających się kartek byłam ciekawa wydarzeń rodu Abuzajdów.
Lata 50. Sudan.
Głową rodziny jest Mahmud. Mężczyzna bogaty, wpływowy, mocno stąpający po ziemi. Posiada dwie żony. Pierwszą starszą od siebie Wahibe oraz drugą młodszą Egipcjankę Nabili. Gdy pierwsza żyje zgodnie z tradycjami, druga stara się wprowadzić nowoczesne...