Lubię romance historyczne, choć faktycznie ostatnio nie mam szczęścia trafiać na te warte zapamiętania, lub choćby pamiętania przez jakiś czas. Tym razem było inaczej. Lekko inaczej, ale lepiej.
Niekiedy powrót do tych starszych historii, potrafi wnieść oddech świeżości, czegoś co choć „trąci myszką” dziwnie odświeża. Tak właśnie było i tym razem.
Klasyczny romans historyczny, ładnie osadzony w realiach historycznych, prezentujący wizję autorki zakupu Fortu Ross od Rosjan. W sumie całkiem interesującą historię.
Para bohaterów, z początku niedobranych i niedopasowanych, którzy postawieni w sytuacji jeden na jeden, muszą sobie poradzić. Jakoś. Raz lepiej, raz gorzej, ale zaczyna im wychodzić, do momentu kiedy wszystko się rozpada. On się spóźnia, ona wychodzi za mąż za człowieka, który ma zapewnić jej bezpieczeństwo. Ale wszyscy zapomnieli o charakterze głównego bohatera oraz o zakupie jakiego dokonał na początku historii.
Jak to bywa w romansach, nie tylko historycznych, ale w nich jakoś tak bardziej niż w niektórych współczesnych, wszystko zakończyło się dobrze. Epilog utwierdza nas czytelników w przekonaniu, że po kilku latach tytułowa Hrabina i tytułowy Traper nadal mają się dobrze, kochają się, a ich potomstwo nie padło daleko od jabłoni. Właśnie jabłoni i grusz, które pięknie owocują i które być może w przyszłości zagwarantują bohaterom i ich rodzinie nową przyszłość. Po latach tułaczki po świecie, radosnej, bo żadne z nich nie lubiło zostawać w jednym miejscu bez tego drugiego, może osiądą w miejscu od którego niemal wszystko się zaczęło.
I jak ładnie pokazana jest tutaj umiejętność rezygnowania z własnych pragnień dla tej drugiej osoby. Poświęcenia, które nie jest poświęceniem, bo wynika z serca i potrzeby. Ładna historia, w której chodzi o coś więcej niż Żyli Długo i Szczęśliwie.
Dla zainteresowanych gatunkiem – dobra pozycja.

Lubię romance historyczne, choć faktycznie ostatnio nie mam szczęścia trafiać na te warte zapamiętania, lub choćby pamiętania przez jakiś czas. Tym razem było inaczej. Lekko inaczej, ale lepiej.
Niekiedy powrót do tych starszych historii, potrafi wnieść oddech świeżości, czegoś co choć „trąci myszką” dziwnie odświeża. Tak właśnie było i tym razem.
Klasyczny romans...