Połóweczka, jak w PRL-u, a dlaczego? To proste, ksiazke tylko do połowy czyta sie z wypiekami i bananem na gębie. Druga płowa jest już jak partyjne przynudzanie ;)

Połóweczka, jak w PRL-u, a dlaczego? To proste, ksiazke tylko do połowy czyta sie z wypiekami i bananem na gębie. Druga płowa jest już jak partyjne przynudzanie ;)

Ostatnio zawzięłam się na literaturę z okresu PRL-u. Z wyboru przeczytałam "Nasz mały PRL", a z przypadkowego polecenia "Grę w kapsle", kiedy napomknęłam koleżance o wcześniejszej książce. Pobiegła wiec na piętro swojego norweskiego domu, zeszła i podała mi egzemplarz omawianej książki.
Okazało sie, że owa koleżanka to kuzynka autorki, co potwierdziła identyfikując zdjęcie swojego wujka. Nie wypadało mi wiec wybrzydzać i przyjęłam ją z obietnicą przeczytania.
Inne spojrzenie budzące intensywniejsze wspomnienia niż wspomniany wcześniej "Nasz mały PRL".
Być może podeszłam do książki zbyt emocjonalnie i dlatego podobała mi się, wiele małych szczegółów z mojego dzieciństwa znowu odżyło w pamięci... Czasem się zatęskni :)

Ostatnio zawzięłam się na literaturę z okresu PRL-u. Z wyboru przeczytałam "Nasz mały PRL", a z przypadkowego polecenia "Grę w kapsle", kiedy napomknęłam koleżance o wcześniejszej książce. Pobiegła wiec na piętro swojego norweskiego domu, zeszła i podała mi egzemplarz omawianej książki.
Okazało sie, że owa koleżanka to kuzynka autorki, co potwierdziła identyfikując zdjęcie...

"Gra w kapsle" Katarzyny Anny Weiss nie jest bynajmniej zaciekłą krytyką systemu komunistycznego ani tym bardziej hymnem pochwalnym na jego cześć. Napisana w żartobliwym charakterze autolustracja przedstawia ówczesne realia jak najbardziej obiektywnie - oczyma dziecka, które nie zwraca uwagi na wydarzenia polityczne w kraju. Stąd charakterystyczna atmosfera książki. Ukazuje też dojrzewanie, kolejne etapy wchodzenia w dorosłość równolegle ze zmianami ustrojowymi, ale nadal polityka jest jakby w tle.

Pozycja zdecydowanie warta uwagi.

"Gra w kapsle" Katarzyny Anny Weiss nie jest bynajmniej zaciekłą krytyką systemu komunistycznego ani tym bardziej hymnem pochwalnym na jego cześć. Napisana w żartobliwym charakterze autolustracja przedstawia ówczesne realia jak najbardziej obiektywnie - oczyma dziecka, które nie zwraca uwagi na wydarzenia polityczne w kraju. Stąd charakterystyczna atmosfera książki....