Kiedy mąż zapytał, jak moja nowa książka, powiedziałam, że powinno się nią usypiać psy. Tutaj postawmy kropkę i odpuście sobie ludzie trud przedzierania się przez 500 stron tego... czegoś. Okropna książka o okropnych ludziach. Nuda, nuda, nuda, połączona z plejadą obrzydliwych charakterów.
Helenka taka przykładowo — arystokratka, komunistka, arystokratka, niezdecydowana, w międzyczasie mała aborcyjka. Sypiał z nią facet jej matki, kiedy była nastolatką, potem sypiała z głównym bohaterem i z kim się nawinie. Nie sypiała tylko ze swoim mężem. Mąż kochał ją jak muzę, czystą i nieskalaną, po wieki niezdecydowaną. Matka Heleny sypiała z interesującymi facetami, ją interesującymi. Starszymi, młodszymi, z głównym bohaterem i kręciła cały ten paskudny towarzyski młyn. Kończąc z elegancją jako podstarzała morfinistka bez grosza. Dalej. Pederaści - jeden konkretnie. Biedactwo takie, bo nie mógł pokochać nikogo. Nikt z jego sfer nie przyznałby się wszak do bycia pederastą. Musiał więc za pieniądze, a im był starszy i brzydszy, tym więcej pieniędzy musiał płacić. Bohater iście tragiczny. Kolejny okaz — katolik z zaborczą matką, który nie mógł pocałować swojej narzeczonej, bo wzbudzało to w nim pożądanie. Pożądanie, które uważał za obrzydliwość. Wyjechał więc byle dalej, zamiast się ożenić. Niestety narzeczona nie dała rady i z niewielką pomocą głównego bohatera uporała się z palącym głodem pocałunków. Nasz główny bohater, matko co za szuja. Pierdołami się taki zajmuje, zamiast się konstruktywnej chwycić roboty i jeszcze twierdzi, że wszystkie jego czyny obróciły się w coś dla niego dobrego. Pewnie, pewnie. Szkoda, że tylko dla niego. Byli i tacy co tych czynów niestety nie przeżyli.
Kwintesencja lewicowości — wyzwolone kobiety, aborcje, pedalstwo, nawiedzeni katolicy, upadek moralny, złodziejstwo, gównouprawnienie.

Wydano w 1936 - popatrzcie, od kiedy lewactwo pierze ludzkości mózgi i propaguje nowe wspaniałe wartości. Nigdy bym nie pomyślała, że Huxley był kimś takim. Dla dobrego zakończenia poddał się eutanazji przez zażycie końskiej dawki LSD. Miał chłopina fantazję i bankowo umarł szczęśliwy.

Kiedy mąż zapytał, jak moja nowa książka, powiedziałam, że powinno się nią usypiać psy. Tutaj postawmy kropkę i odpuście sobie ludzie trud przedzierania się przez 500 stron tego... czegoś. Okropna książka o okropnych ludziach. Nuda, nuda, nuda, połączona z plejadą obrzydliwych charakterów.
Helenka taka przykładowo — arystokratka, komunistka, arystokratka, niezdecydowana, w...

Książka miała kilka ciekawych momentów i refleksji (np. "Rozmyślanie ma wartość nie jako przyjemny cel, tylko jako środek zaprowadzenia pożądanych zmian w osobowości i sposobie życia."),ale 560 stron nie było tego warte. Jest to pozycja bardziej skierowana do tych, którzy interesują się Huxleyem jako osobą, a nie jego pomysłami na fabułę - w "Niewidomym w Ghazie" można znaleźć sporo wątków autobiograficznych (por. ze stroną wikipedii o Huxleyu)

Książka miała kilka ciekawych momentów i refleksji (np. "Rozmyślanie ma wartość nie jako przyjemny cel, tylko jako środek zaprowadzenia pożądanych zmian w osobowości i sposobie życia."),ale 560 stron nie było tego warte. Jest to pozycja bardziej skierowana do tych, którzy interesują się Huxleyem jako osobą, a nie jego pomysłami na fabułę - w "Niewidomym w Ghazie"...

Pozycja "Niewidomy w Gazie" po raz kolejny przedstawia analizę człowieka, przekroju społecznego, czasów, tak jak w innych pozycjach Huxley'a. W tej książce otrzymujemy wydarzenia w postaci niechronologicznych fragmentów różnych zdarzeń z różnych etapów życia głównego bohatera, bądź osób z nim związanych. Początkowo to, co wydaje się chaosem pozwala spojrzeć w ciekawy sposób na wszystkie wydarzenia (wpływ lat młodzieńczych na życiu w późniejszych etapach). Dzięki temu zabiegowi literackiemu możemy śledzić mentalność osób w różnym wieku. Przyznam, że jest to ciekawe rozwiązanie. Główny bohater, jako socjolog, przekazuje nam kilka swoich refleksji na temat życia i społeczeństwa. Czasem są to bardzo wnikliwe i interesujące analizy. Jednak te pozytywne aspekty dostrzega się w późniejszych etapach książki, którzy początkowe fragmenty bywają męczące i nużące. Z pewnością nie zakwalifikuję tej książki do moich ulubionych tego autora, jednak w "Niewidomym w Gazie" i tak widać jak wielki talent pisarski Huxley posiadał.

Pozycja "Niewidomy w Gazie" po raz kolejny przedstawia analizę człowieka, przekroju społecznego, czasów, tak jak w innych pozycjach Huxley'a. W tej książce otrzymujemy wydarzenia w postaci niechronologicznych fragmentów różnych zdarzeń z różnych etapów życia głównego bohatera, bądź osób z nim związanych. Początkowo to, co wydaje się chaosem pozwala spojrzeć w ciekawy sposób...

Życie Antoniego Beavisa i jego znajomych/przyjaciół, przedstawicieli angielskiej burżuazji, w formie nieuporządkowanego dziennika. W całość zgrabnie wkomponowane przemyślenia, przeważnie głównego bohatera - socjologa, na temat natury ludzkiej. Brak chronologii może trochę przeszkadzać i dezorientować, ale można przecież przeczytać drugi raz;)

Życie Antoniego Beavisa i jego znajomych/przyjaciół, przedstawicieli angielskiej burżuazji, w formie nieuporządkowanego dziennika. W całość zgrabnie wkomponowane przemyślenia, przeważnie głównego bohatera - socjologa, na temat natury ludzkiej. Brak chronologii może trochę przeszkadzać i dezorientować, ale można przecież przeczytać drugi raz;)