I ktoś rzucił za nim zdechłego psa

Tematycznie: Odnoszę wrażenie, że autora bardziej od tytułowego tematu interesowały kwestie transportu i zakwaterowania, wyimki sytuacji społeczno-politycznych w odwiedzanych miejscach oraz wewnętrzne komentarze nt. urody napotkanych kobiet. Jak dla mnie za mało psa w psie, aby faktycznie mówić o temacie przewodnim reportaży.

Stylistycznie: Co znalazło mi się jakieś zgrabne zdanie-perełka do polubienia, ginęło zaraz długimi akapitami i ogromem dygresji.

No jednak jestem na nie.

Tematycznie: Odnoszę wrażenie, że autora bardziej od tytułowego tematu interesowały kwestie transportu i zakwaterowania, wyimki sytuacji społeczno-politycznych w odwiedzanych miejscach oraz wewnętrzne komentarze nt. urody napotkanych kobiet. Jak dla mnie za mało psa w psie, aby faktycznie mówić o temacie przewodnim reportaży.

Stylistycznie: Co znalazło mi się jakieś...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W książce "I ktoś rzucił za nim zdechłego psa" francuski reporter Jean Rolin opisuje podróż w poszukiwaniu śladów psów w innych kulturach. Interesuje go, jak są traktowane oraz jakie miejsce zajmują w hierarchii zwierząt.

Zwraca szczególną uwagę na psy żyjące na uboczu społeczeństwa, tzw. „psy wyklęte”. Przeważnie bezdomne, odtrącone, zdziczałe, agresywne, stanowiące zagrożenie dla człowieka. Pojawia się pytanie, czy owa agresja wynika z natury zwierzęcia, czy jest zdeterminowana przez inne czynniki?

Rolin dowodzi, że sposób funkcjonowania psów w społeczeństwie i stosunek człowieka do nich wskazuje na poziom więzi i zaufania społecznego. Na podparcie tezy autor przedstawia literaturę poświęconą egzystencji psów, jaka pojawiła się w przeciągu ostatnich kilku stuleci. Naukowe wywody wzbogaca o własną obserwację i rozmowę z rodowitymi mieszkańcami, np. Australii. Wstrząsające są informacje o masowej utylizacji psów czy sprzedawaniu ich jako karmy dla drapieżnych zwierząt w zoo.

Książka jest bardziej dziennikiem niż reportażem. Autor skupia się na osobistych przeżyciach i częściej opisuje odwiedzane miejsca z własnej perspektywy, niż spogląda z dystansu, z pozycji obserwatora. Nie zmienia to faktu, że „I ktoś rzucił za nim zdechłego psa” jest pozycją ciekawą, przenoszącą w odległe, egzotyczne zakamarki ziemi.

W książce "I ktoś rzucił za nim zdechłego psa" francuski reporter Jean Rolin opisuje podróż w poszukiwaniu śladów psów w innych kulturach. Interesuje go, jak są traktowane oraz jakie miejsce zajmują w hierarchii zwierząt.

Zwraca szczególną uwagę na psy żyjące na uboczu społeczeństwa, tzw. „psy wyklęte”. Przeważnie bezdomne, odtrącone, zdziczałe, agresywne, stanowiące...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czytając zachęcający opis tej książki na okładce - znakomita literatura faktu, pasjonat polityki i miłośnik zwierząt łączy swe zainteresowania - pomyślałam, wow, to będzie dobre.
Przebrnęłam przez tę książkę głównie dlatego, że stosunkowo szybko się ją czyta, co nie znaczy, że łatwo. Styl autora jest dosyć mętny, gubi główny wątek; momentami, miałam wrażenie, zmierzając donikąd.
Poza tym - czy autora faktycznie uważać możemy za miłośnika zwierząt? Czy taka osoba jeździ na polowania? Cóż, niech każdy indywidualnie to oceni.
Poszczególne rozdziały nie zawsze skupiały się na jednym wątku, skacząc, czasem, z kontynentu na kontynent, z konfliktu na konflikt. Nie zawsze udało mi się w tym połapać, zwłaszcza, że niektóre problemy były dla mnie nowe, nieznane.
Tytułowe zwierzęta pojawiają się w treści, jednak, w moim odczuciu naciąganie, czasem niepotrzebnie, często na siłę.

Czytając zachęcający opis tej książki na okładce - znakomita literatura faktu, pasjonat polityki i miłośnik zwierząt łączy swe zainteresowania - pomyślałam, wow, to będzie dobre.
Przebrnęłam przez tę książkę głównie dlatego, że stosunkowo szybko się ją czyta, co nie znaczy, że łatwo. Styl autora jest dosyć mętny, gubi główny wątek; momentami, miałam wrażenie, zmierzając...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

O mój Boże, jakie to było nudne.

Pomysł napisania tej książki był z pewnością ciekawy, ale już jego wykonanie - koszmarnie nudne. Skakanie z miejsca na miejsce, monotonna narracja, przydługie dygresje i to usilne wypatrywanie bezpańskich, na wpół zdziczałych psów jako symbolu degeneracji ludzkiej cywilizacji.

Ta książka nie powinna być reklamowana jako reportaż, lecz jako zbiór esejów, pełnych metafor i filozoficznych przemyśleń. To nie jest jedna z tych książek, którą można wziąć i przeczytać. Mimo jej niewielkich gabarytów, wymaga pełnego skupienia i konsekwentnego czytania od dechy do dechy, bez żadnych przerw. Mnie się nie spodobała, ale miłośnicy takiego stylu powinni się swobodnie w niej odnaleźć.

O mój Boże, jakie to było nudne.

Pomysł napisania tej książki był z pewnością ciekawy, ale już jego wykonanie - koszmarnie nudne. Skakanie z miejsca na miejsce, monotonna narracja, przydługie dygresje i to usilne wypatrywanie bezpańskich, na wpół zdziczałych psów jako symbolu degeneracji ludzkiej cywilizacji.

Ta książka nie powinna być reklamowana jako reportaż, lecz jako...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mam wrażenie, że autor miał pomysł, jednak nie potrafił go do końca zrealizować. W ostateczności wyszła książka bardzo chaotyczna, która niestety nie przypadła mi do gustu.
Najsłabszy tytuł wyd. Czarnego , jaki miałem okazję przeczytać do tej pory.

Mam wrażenie, że autor miał pomysł, jednak nie potrafił go do końca zrealizować. W ostateczności wyszła książka bardzo chaotyczna, która niestety nie przypadła mi do gustu.
Najsłabszy tytuł wyd. Czarnego , jaki miałem okazję przeczytać do tej pory.

Pokaż mimo to

Tytułowy pies to tylko preteskt(metafora)do obserwacji dotyczących kondycji ludzkich w warunkach katastrofy państwa. Świetna, podszyta sarkazmem narracja nadaje tej książce lekko cyniczny wyraz. Czyta się doskonale. Zasługa to też tłumacza, Wiktora Dłuskiego.

Tytułowy pies to tylko preteskt(metafora)do obserwacji dotyczących kondycji ludzkich w warunkach katastrofy państwa. Świetna, podszyta sarkazmem narracja nadaje tej książce lekko cyniczny wyraz. Czyta się doskonale. Zasługa to też tłumacza, Wiktora Dłuskiego.

Pokaż mimo to

"Zwolennicy praw zwierząt często mówią, że stosunek ludzi do zwierząt odzwierciedla poziom naszej cywilizacji. Jean Rolin w swojej fascynującej książce daje dowody na coś więcej: stosunek do zwierząt, a zwłaszcza psów, odzwierciedla stopień spójności wspólnoty, jej harmonię, wewnętrzny spokój lub przeciwnie - rozpad struktur i więzi. Życie psów "feralnych", czyli zdziczałych, które obserwuje autor we wszystkich zakątkach świata, mówi nam wiele o ludzkich społecznościach, a nawet ludzkiej naturze. Pokaż mi psy w swojej wspólnocie - zdaje się mówić autor - a powiem ci, jaka ona jest. Przyjrzyj się psom, które już nikomu nie towarzyszą, a zobaczysz, jaka może być przyszłość naszej cywilizacji."

Ten tekst autorstwa prof. Magdaleny Środy możemy przeczytać na okładce "I ktoś rzucił za nim zdechłego psa". Chciałabym to wszystko znaleźć w książce! Autor, Jean Rolin, rzeczywiście wydaje się zainteresowany psami. Zabiera czytelnika w podróż po różnych zakątkach świata (przewija się tu Rumunia, Tanzania, Liban czy Australia) pod pretekstem obserwacji bezdomnych, czy jak sam je nazywa, "feralnych" psów. Sam pomysł ma sens i mógłby być przekrojowym i spójnych spojrzeniem na sprawę. Niestety dostajemy tekst bardzo epizodyczny i dygresyjny, w którym ciężko odnaleźć jakąś spójną myśl czy porządek w kolejności prezentowanych czytelnikowi fragmentów. Książka Jeana Rolina to mozaika opisów różnych miejsc, ku mojemu rozczarowaniu dość powierzchowna.

W tym zbiorze notatek z podróży autor poświęca bardzo mało uwagi samym psom, które co prawda cały czas gdzieś się przewijają, ale tylko w tle. Autor nie zgłębia specjalnie ich sytuacji, a jedynie odnotowuje, że w mieście X widział mało lub dużo owych "feralnych" psów. Jedynym, co może czytelnikowi rekompensować te braki, są kulturoznawcze i naukowe zapędy autora. Zwraca on uwagę na rolę psów w danej tradycji czy w sztuce. Cytuje też wiele źródeł na temat m.in. historii udomowienia tych zwierząt. Mimo tego odniosłam wrażenie, że autor skupia się przede wszystkim na sobie. Nie skąpi bowiem czytelnikowi informacji na temat swoich wrażeń, myśli czy nawet snów. Zdecydowanie nie jest to też książka dla zbyt wrażliwych miłośników zwierząt, opisywane psy są "feralne" nie tylko ze względu na swoją bezdomność, często po prostu niezbyt szczęśliwie kończą swój żywot. Kolejnym problemem jest język, tekst po prostu źle się czyta, mnóstwo w nim nienaturalnych dla polszczyzny sformułowań. Choć to akurat zarzut wobec tłumacza, przypuszczam, że to po prostu kalki z języka oryginału. Tak naprawdę jedynym, co doceniłam u Rolina, jest obrazowość i sugestywność jego opisów. Autor nakreśla sceny z taką precyzją, że rzeczywiście jesteśmy w stanie je sobie bez trudu wyobrazić.

Książka "I ktoś rzucił za nim zdechłego psa" jest jednym z gorszych reportaży, jakie czytałam. Jest też dowodem na to, że nie wystarczy gdzieś pojechać, żeby napisać dobry reportaż. Nawet w najbardziej egzotycznym miejscu świata, podczas najbardziej emocjonującego przewrotu, jeśli będziemy zwracać uwagę tylko na siebie, a nie na innych, dziennikarska praca pójdzie na marne.

http://zapiekankakulturalna.blogspot.no/2013/02/i-ktos-rzuci-za-nim-zdechego-psa.html

"Zwolennicy praw zwierząt często mówią, że stosunek ludzi do zwierząt odzwierciedla poziom naszej cywilizacji. Jean Rolin w swojej fascynującej książce daje dowody na coś więcej: stosunek do zwierząt, a zwłaszcza psów, odzwierciedla stopień spójności wspólnoty, jej harmonię, wewnętrzny spokój lub przeciwnie - rozpad struktur i więzi. Życie psów "feralnych", czyli...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo dobry zbiór historii o psiej doli. Troszkę może boleć ale to panorama naszego wspaniałego świata, nas samych.
Warto przed lekturą zapoznać się z postacią autora. Można też sięgnąć po lekturę jego reportaży z Bałkanów.

Bardzo dobry zbiór historii o psiej doli. Troszkę może boleć ale to panorama naszego wspaniałego świata, nas samych.
Warto przed lekturą zapoznać się z postacią autora. Można też sięgnąć po lekturę jego reportaży z Bałkanów.

Pokaż mimo to

Po książce tego wydawnictwa spodziewałam się dużo. Niestety zawiodłam się.Zamiast ciekawego reportażu dostałam statystykę i bezosobowe opisy.
Niestety nie podobała mi się.

Po książce tego wydawnictwa spodziewałam się dużo. Niestety zawiodłam się.Zamiast ciekawego reportażu dostałam statystykę i bezosobowe opisy.
Niestety nie podobała mi się.

Pokaż mimo to

Książka o miejscach, gdzie nawet pies z kulawą nogą nie przyjdzie, gdzie wiesza się psy... na psach, gdzie moralność zchodzi na psy.

Najwierniejszy przyjaciel człowieka jest bohaterem najnowszej książki francuskiego dziennikarza Jeana Rolina. Wsiadł on w samolot i ruszył tropem psów, które ze zwierząt domowych wróciły do stanu dzikości. Porzucone, bezpańskie, bezdomne włóczą się po ulicach Moskwy, Libanu, Rumunii, Australii... Różne są kraje, różne kultury i tradycje, ale jedno jest wspólne - porzucone psy.

I tak, Rolin zabiera nas do Aten, tuż przed igrzyskami olimpijskimi. Władze miasta wydały właśnie polecenie: wytępić snujące się zdziczałe czworonogi, bo zbliża się olimpiada! Potem lecimy do Meksyku, gdzie po wysypiskach śmieci włóczą się bezpańskie zwierzęta. Stamtąd prosto do Moskwy, Libanu, Rumunii, Australii i wiosek, które trudno znaleźć na mapie. Biegamy, jak pies z wywieszonym ozorem.

Rolin pokazuje współczesne sceny wojenne, ale przede wszystkim z psiej perspektywy. Skupia się na zachowaniu psów, których hordy wałęsają się wśród trupów.

Książka Rolina nie jest typowym reportażem, to bardziej mozaika, miks gawędy, eseju i powieści podróżniczej, z domieszką filozoficznej analizy, socjiologicznego spojrzenia, na tle historyczno - politycznym.

Jedno jest pewne, żaden francuski piesek nie powinien sięgać po tę książkę, bo może się za nadto wzruszyć.

Książka o miejscach, gdzie nawet pies z kulawą nogą nie przyjdzie, gdzie wiesza się psy... na psach, gdzie moralność zchodzi na psy.

Najwierniejszy przyjaciel człowieka jest bohaterem najnowszej książki francuskiego dziennikarza Jeana Rolina. Wsiadł on w samolot i ruszył tropem psów, które ze zwierząt domowych wróciły do stanu dzikości. Porzucone, bezpańskie, bezdomne...

więcej

mniej

Pokaż mimo to