Miałem możliwość przeczytania w trakcie studiów, gdybym miał możliwość veta na pewno bym skorzystał. Wydaje mi się, że koniec XIX wieku był na jedno kopyto, można to zrozumieć bo były to chwile wymagające patriotyzmu, w sumie nie chwile lecz długie lata. Każdy chciał napisać coś ku pokrzepieniu serc, ale z przedmiotu literatura bułgarska na studiach mam tylko zamazaną plamę, bo lwia część ważnych dla nich książek jest taka sama i tyczy się tego samego okresu.

Miałem możliwość przeczytania w trakcie studiów, gdybym miał możliwość veta na pewno bym skorzystał. Wydaje mi się, że koniec XIX wieku był na jedno kopyto, można to zrozumieć bo były to chwile wymagające patriotyzmu, w sumie nie chwile lecz długie lata. Każdy chciał napisać coś ku pokrzepieniu serc, ale z przedmiotu literatura bułgarska na studiach mam tylko zamazaną...

W przeciwieństwie do polskich dzieł tego gatunku, bułgarska epopeja narodowa zachwyciła mnie swoim rozmachem i stylem. Wbrew pozorom kazaka sie wciągająca, a nawet wzruszająca.

W przeciwieństwie do polskich dzieł tego gatunku, bułgarska epopeja narodowa zachwyciła mnie swoim rozmachem i stylem. Wbrew pozorom kazaka sie wciągająca, a nawet wzruszająca.

Typowe patetyczne pierdoły o umieraniu za ojczyznę, zero-jedynkowo dobrych "naszych" i złych "onych". Postacie płaskie, każdy był w praktyce taki sam, fabuła kiepska, kulminacja kończy się zanim na dobre kulminuje. Słabe nawet jak na kiczowatą literaturę okresu pokrzepienia serc.

Typowe patetyczne pierdoły o umieraniu za ojczyznę, zero-jedynkowo dobrych "naszych" i złych "onych". Postacie płaskie, każdy był w praktyce taki sam, fabuła kiepska, kulminacja kończy się zanim na dobre kulminuje. Słabe nawet jak na kiczowatą literaturę okresu pokrzepienia serc.

Sama chciałam dodać tą książkę i tym samym osiągnąć liczbę 20 dodanych sztuk, niestety ktoś był szybszy.
Tego się nie spodziewałam, bo w końcu kto czytał tą bułgarską epopeję narodową dobrowolnie?
Dla mnie osobiście jest to książka, która nadaje się bardzo dobrze jako rozpałka do kominka, kiedy brak nam innego materiału do spalenia. Ma ponad 500 stron, z których może 20 mają jakis głębszy sens.
Może to fakt, że zostałam zmuszona siłą do tej lektury, a może fabuła nudna jak flaki z olejem, niekończące się opisy i dwuznacznośći, których do dziś nie zrozumiałam, a może po prostu nie pasuje mi taka literatura. Czyli jaka? Czyli PATRIOTYCZNA DO BÓLU, przesadzona, nasiąknięta propagandą. Moją niechęć do tej książki pogłębił jeszcze fakt, że była omawiana na zajęciach literatury na uniwersytecie, gdzie przedstawiano ją jako dzieło geniusza. Nie wolno nam było mieć własnego zdania, nawet opartego na naprawdę solidnych argumentach. Spędziłam więc ponad 6h życia na słuchaniu jaka ta książka jest piękna i co sobą dobrego reprezentuje. Nie przekonam się do niej do śmierci. Nie polecam, chyba że na przykład macie dożywocie, a to jedyna książka w bibliotece. Inaczej nie sięgajcie!

Sama chciałam dodać tą książkę i tym samym osiągnąć liczbę 20 dodanych sztuk, niestety ktoś był szybszy.
Tego się nie spodziewałam, bo w końcu kto czytał tą bułgarską epopeję narodową dobrowolnie?
Dla mnie osobiście jest to książka, która nadaje się bardzo dobrze jako rozpałka do kominka, kiedy brak nam innego materiału do spalenia. Ma ponad 500 stron, z których może 20...

Iwan Wazow - ojciec bułgarskiej literatury - stworzył coś, co na realia polskie można nazwać połączeniem dorobku Sienkiewicza, Mickiewicza i wielu podobnych. "Pod jarzmem" stało się swoistą biblią Bułgarów.
My, jako Polacy, możemy i jednocześnie nie mamy prawa zrozumieć tego, o czym tak naprawdę Wazow napisał. Nasze rewolucje, nasze walki o wolność, nasze 123 lat charakteryzowały się całkowicie innymi rzeczami, chociaż na pierwszy rzut oka również tyczyły się dążeń do wolności narodu.
Kilka wieków jarzma, społeczeństwo pozbawione warstwy inteligencji, stłamszenie. Piękna wizja rewolucji zapala się i gaśnie.
"Pod jarzmem" - momentami zabawne, momentami, dla mnie, wręcz groteskowe, momentami smutne, ale przez cały czas szokujące i wywołujące dreszcze. Zamknęłam książkę z niemałym zdziwieniem, że skończyła się tak... tak po prostu. Właśnie tak po prostu skończyło się wiele ważnych żywotów i umarło wiele nadziei ludzkich. Właśnie tak ginął kwiat rodzącej się bułgarskiej elity intelektualnej.
Niech każdy, kto kojarzy Bułgarię tylko z winem, morzem, różami lub mówi, że "tam to same dzikusy mieszkają, totalna dzicz, szkoda słów" nadrobi kilka lekcji historii oraz tę lekturę, i otworzy oczy.

Iwan Wazow - ojciec bułgarskiej literatury - stworzył coś, co na realia polskie można nazwać połączeniem dorobku Sienkiewicza, Mickiewicza i wielu podobnych. "Pod jarzmem" stało się swoistą biblią Bułgarów.
My, jako Polacy, możemy i jednocześnie nie mamy prawa zrozumieć tego, o czym tak naprawdę Wazow napisał. Nasze rewolucje, nasze walki o wolność, nasze 123 lat...

Czytając Wazowa nie umiałem się ustrzec porównywania go do naszej trylogii, bo "Pod jarzmem" to także fresk historyczny, i także zapewne w dużym stopniu "dla pokrzepienia serc" pisany, no i porównanie wypada niewątpliwie korzystnie dla naszego pierwszorzędnego pisarza drugorzędnego, jak Sienkiewicza łaskaw był określić Gombrowicz.
I Wazow Gombrowiczem nie jest, napisał czytadło prawie dla każdego, acz napisał je zgrabnie, z nerwem, barwnie, a dla nas przy tym pouczająco, bo możemy przyjrzeć się braciom Słowianom, których historia toczyła się zupełnie inaczej jak nasza, których los był nie tylko inny, był także o niebo trudniejszy, i możemy poszukać tego, co w ich losie inne jest od naszego (taka literacka zabawa w "znajdź 10 szczegółów różniących obrazki", ale na poważnie).
Dobra książka, warta czytania i przez tych, co lubią przygody wołodyjowskie, i przez tych, co wolą przygody intelektualne.

Czytając Wazowa nie umiałem się ustrzec porównywania go do naszej trylogii, bo "Pod jarzmem" to także fresk historyczny, i także zapewne w dużym stopniu "dla pokrzepienia serc" pisany, no i porównanie wypada niewątpliwie korzystnie dla naszego pierwszorzędnego pisarza drugorzędnego, jak Sienkiewicza łaskaw był określić Gombrowicz.
I Wazow Gombrowiczem nie jest, napisał...