Przeczytałem pierwsze 100 stron, dalej nie dałem rady. Szkoda czasu.

Przeczytałem pierwsze 100 stron, dalej nie dałem rady. Szkoda czasu.

Boska Matko, chrońcie innych nieświadomych - parę lat od przeczytania minęło, ale nadal mam delirkę.
Jakże ja się sfrajerowałem, tracąc kasę na tę pozycję. Szkoda nawet głupiej złotówki.
Jedna z najgorszych książek, z jakimi miałem do czynienia.
Idiotyzm pogania idiotyzm.
Bohater jest irytującym półgłówkiem, rodzina królewska doskonale pasuje do niego pod kątem intelektu (i też irytuje, ale pod innym względem). Jeśli kogoś bawią jego tzw. żarty, to podziwiam. Ten niby niewyparzony język jest fatalny, nudny i zwyczajnie głupi.
Świat jest śmieszny, bo ten mur oddzielający od zła to już taki klasyk, że aż boli, ale gdzieniegdzie przynajmniej to zło ma sens.
Ale właśnie... Czego tak się czepiam? Właśnie o to "Zło".
Palpatine mógłby się uczyć. No ten główny zły chodzi, czy tam lata, czy co on za murem robi i knuje. Knuje, jaki to on zły, jak bardzo będą mieć przewalone, jak on już przez ten mur przelezie <i tu następuje: eheheheh - czytaj: demoniczny śmiech>. Przysięgam, że na początku myślałem, że to jakiś żart. Tak beznadziejnego złola dawno nie widziałem.
Przegonił nawet Jaszczura Mortki, który finalnie też okazał się zły dla bycia złym.
Książka nie wymaga ani ułamka inteligencji, a do tego jest przydługa.
Omijać szerokim łukiem. W życiu mnie nie zmuszą do przeczytania drugiego tomu.

Boska Matko, chrońcie innych nieświadomych - parę lat od przeczytania minęło, ale nadal mam delirkę.
Jakże ja się sfrajerowałem, tracąc kasę na tę pozycję. Szkoda nawet głupiej złotówki.
Jedna z najgorszych książek, z jakimi miałem do czynienia.
Idiotyzm pogania idiotyzm.
Bohater jest irytującym półgłówkiem, rodzina królewska doskonale pasuje do niego pod kątem intelektu (i...

Jestem bardzo pozytywnie zaskoczona tą książką. Była wciągająca i miała nieoczywistych, świetnie wykreowanych bohaterów. Zakończyła się w zaskakujący i zachęcający do sięgnięcia po kolejny tom sposób. Bardzo polecam!

Jestem bardzo pozytywnie zaskoczona tą książką. Była wciągająca i miała nieoczywistych, świetnie wykreowanych bohaterów. Zakończyła się w zaskakujący i zachęcający do sięgnięcia po kolejny tom sposób. Bardzo polecam!

Czytało się dość dobrze i szybko, chociaż nie brakuje też nudnych momentów i dłużyzn, jednak to jest najpoważniejszym problemem. O wiele bardziej rzuca się w oczy często nietrafione słownictwo do przedstawionej przez autorkę epoki, które również przeważnie jest infantylne jak na dorosłych bohaterów, którzy tutaj się pojawiają. Nie wiem czy to kwestia kiepskiego tłumaczenia, czy oryginalnie jest równie źle to napisane, ale czytając niektóre dialogi ma się wrażenie, że postacie mają po ~15 lat, a nie ponad +20.
Sama historia też nie jest porywająca. Gdzieś w tle ciągle obraca się ona wokół wielokrotnie przywoływanej przepowiedni i wybrańca, ale cały pierwszy tom wygląda jak długi prolog do mających nadjeść wydarzeń, który w większości czyta się dobrze, jak wspominałem, ale wszystko to jest bez fajerwerków.
Kolejną dużą kroplą goryczy jest potwornie irytujący główny bohater oraz kilka postaci pobocznych. Wiele sobie nie obiecuję po drugim tomie i chyba dobrze, że są tylko 2...

Czytało się dość dobrze i szybko, chociaż nie brakuje też nudnych momentów i dłużyzn, jednak to jest najpoważniejszym problemem. O wiele bardziej rzuca się w oczy często nietrafione słownictwo do przedstawionej przez autorkę epoki, które również przeważnie jest infantylne jak na dorosłych bohaterów, którzy tutaj się pojawiają. Nie wiem czy to kwestia kiepskiego tłumaczenia,...

Ojojoj, kompletnie nie polecam tej książki. Bohaterowie byli w większości okropni - Dathne, rozwydrzona siostra. Na czele tego orszaku wkurzających postaci jest Asher który przez 3/4 książki zachowuje się, jak typowy rycerz zakonu ortalionu, który każdemu chce wybić zęby. Świat przedstawiony jest równie złożony, co kartonowe tło ukazujące lasy i góry, stworzone na potrzebę dziecięcego teatrzyku. Główny antagonista istnieje jedynie przez ostatnie 100 stron książki. Język, jaki używają postacie jest co rusz niepasujący do realiów, w jakich żyją. Generalnie omijać szerokim łukiem.

Ojojoj, kompletnie nie polecam tej książki. Bohaterowie byli w większości okropni - Dathne, rozwydrzona siostra. Na czele tego orszaku wkurzających postaci jest Asher który przez 3/4 książki zachowuje się, jak typowy rycerz zakonu ortalionu, który każdemu chce wybić zęby. Świat przedstawiony jest równie złożony, co kartonowe tło ukazujące lasy i góry, stworzone na potrzebę...

Jest to jedna z najnudniejszych książek jakie czytałem. Za dużo nic nie wnoszących dialogów spowodowało, że przez ponad 300 stron książki kompletnie nic się nie wydarzyło. Bohaterzy strasznie przezroczyści... Nie da się tam nikogo polubić. Podczas czytania książki po prostu pragnie się śmierci jednego bądź drugiego.
Fabuła rozwija się jak papier toaletowy i w dodatku szary... i takiej samej jest jakości. Jeden z najgorszych zakupów jakich kiedykolwiek dokonalem

Jest to jedna z najnudniejszych książek jakie czytałem. Za dużo nic nie wnoszących dialogów spowodowało, że przez ponad 300 stron książki kompletnie nic się nie wydarzyło. Bohaterzy strasznie przezroczyści... Nie da się tam nikogo polubić. Podczas czytania książki po prostu pragnie się śmierci jednego bądź drugiego.
Fabuła rozwija się jak papier toaletowy i w dodatku...

Książkę czyta się bardzo dobrze, chociaż do najcieńszych nie należy. Sięgnąłem od razu po zakończeniu Skażonej magii, gdyż bardzo byłem ciekawy kontynuacji losów Doran i Olków. Na pewno nie był to czas stracony, a zakończenie to takie BUM! Całe szczęście mogłem od razu zabrać się za tom 2 :) Polecam!

Książkę czyta się bardzo dobrze, chociaż do najcieńszych nie należy. Sięgnąłem od razu po zakończeniu Skażonej magii, gdyż bardzo byłem ciekawy kontynuacji losów Doran i Olków. Na pewno nie był to czas stracony, a zakończenie to takie BUM! Całe szczęście mogłem od razu zabrać się za tom 2 :) Polecam!

Prolog zniechęcił mnie do czytania tej serii, jednak się przełamałam i w sumie nie żałuję tej decyzji.
Pierwszy tom serii okazał się dużo lepszy od prologu. I choć księżniczka Fane do złudzenia przypomina mi Barl – jest równie egoistyczna i mnie denerwuje – to jest ona tylko postacią poboczną. Głównymi bohaterami są Asher i Gar, których nawet polubiłam. Są ciekawymi postaciami, bo gdyby było inaczej prawdopodobnie porzuciłabym tą książkę po kilku rozdziałach, mając w pamięci ten nieszczęsny prolog.
Styl autorki pozostał taki sam. Nadal lubuję się w rodzinnych pogawędkach i kłótniach, jednak tutaj opisywane są one z perspektywy dobrze wykreowanych postaci. Świat, a właściwie królestwo Lur zostało fajnie stworzone i tutaj autorka ma u mnie duży plus. Plus jednak neutralizuję się z dużym minusem za przewidywalność i mozolność akcji (naprawdę nie mogę zrozumieć książek, które zdradzają tak wiele na początku (tutaj jest to przepowiednia) a potem wszystko się wlecze). Do tego wiele rzeczy dzieje się z czystego przypadku - bo tak.
Książka nie jest idealna czy oryginalna, jednak nie żałuję czasu, który spędziłam czytając ją. (Chociażby wyrażenie „przenajświętsza Barl” wywołało u mnie salwę śmiechu.)

Prolog zniechęcił mnie do czytania tej serii, jednak się przełamałam i w sumie nie żałuję tej decyzji.
Pierwszy tom serii okazał się dużo lepszy od prologu. I choć księżniczka Fane do złudzenia przypomina mi Barl – jest równie egoistyczna i mnie denerwuje – to jest ona tylko postacią poboczną. Głównymi bohaterami są Asher i Gar, których nawet polubiłam. Są ciekawymi...

Zacznę od tego, że miałam parcie na ten tytuł już od bardzo długiego czasu. W końcu kupiłam ją i zabrałam do czytania. Mam dużo do powiedzenia. Jednak ten, kto miał do czynienia z moimi opiniami, wie, że nie potrafię się rozpisywać. Może to i lepiej.
"Nieświadomy mag" jest świetną książką. Bez dwóch zdań. Została napisana od deski do deski, z uwzględnieniem szczegółów, dzięki którym możemy lepiej wyobrazić sobie Lur. Ciekawe, bogate w wady, jak i zalety postacie. W końcu jakieś królestwo bez zastępu magów bojowych i z ciekawą, magiczną historią. Trochę brakowało mi jakiegoś dodatkowego przedstawiciela lub przedstawicielki Dorian w paczce naszych bohaterów pierwszoplanowych. Jednak to już moje osobiste widzimisię. Muszę skomentować kilka postaci. Chociaż po zdaniu.
Fane - do cholery jasnej. Ja rozumiem być dzieckiem, być nieco dziecinną... ale nie AŻ tak. Do jasnej i ciasnej... przecież to taka zołza z przerośniętym ego. Wiecznie zazdrosna, egoistyczna i nadwrażliwa na jakąkolwiek drobną uwagę. Nie mogę zdzierżyć jej charakteru.
Gar - lubię go, ale jest taki naiwny, że aż boli. Jednak nie przeszkadza to tak bardzo. W końcu dzięki temu wydaje się bardziej realistyczny.
Królowa Dana - myślałam, że zagłaszcze Fane na śmierć. Szkoda, że jej się nie udało. Ok, matczyny instynkt. Tylko że kiedy ojciec daje reprymendę córce za jej krnąbrne zachowanie - jak najbardziej słusznie - to ta nie powinna się o to wściekać. Wieczne pobłażanie tylko bardziej ją skrzywdzi. Nie sądzę, że piętnastoletnia następczyni tronu powinna być traktowana jak pięciolatka. A tak poza tym jako żona jest spoko. Chyba. Ciężko mi powiedzieć, jaką jest królową, bo nie wiem nic o tym, co ona robi.
Król Borne - dobry król, ojciec i przyjaciel. Osoba prawie pozbawiona wad. Ma kilka mniejszych.
Asher - uwielbiam typa. Tylko na początku był wkurzający, kiedy na wszystko reagował nerwami. Jednak to normalne zważywszy na to, w jakich warunkach się wychowywał. Też trochę nie ogarniam tej jego ucieczki. Zamiast kombinować i podrzucać list pijanemu przyjacielowi, to nie mógł wsadzić kartki ojcu za koszulę albo w bucie (żeby bracia nie znaleźli)? Przynajmniej miałby pewność, że ojciec dostanie ten list. Ok, niech będzie. Wracając do jego charakteru... uwielbiam to, jak klnie i mówi prosto z mostu. Jest też pracowity i nie przejmuje się szczególnie podziałem społecznym. Nawet jego wady mi się podobają. Imię też ma cudne. Chyba awansuje na mojego fikcyjnego męża. Heh.
Darran - lubię go. Choć jest irytujący.
Willer - świnie są mądrzejsze i zapewne ładniejsze od niego. Charakter ma parszywy. Ślimak morski.
Durm - irytujący Wielki Mag. Też ma przerośnięte ego.
Morg - ma klasę. Jest spoko postacią. Bardzo brutalną względem "swoich" ludzi. Bestie itp. itd.

Końcówka książki miażdżąca. Dobrze, że mam drugi tom.

Zacznę od tego, że miałam parcie na ten tytuł już od bardzo długiego czasu. W końcu kupiłam ją i zabrałam do czytania. Mam dużo do powiedzenia. Jednak ten, kto miał do czynienia z moimi opiniami, wie, że nie potrafię się rozpisywać. Może to i lepiej.
"Nieświadomy mag" jest świetną książką. Bez dwóch zdań. Została napisana od deski do deski, z uwzględnieniem szczegółów,...

Czytamy dalej :)

Czytamy dalej :)