Bardzo dobra książka zarówno dla samych DDA jak również dla tych, którzy chcą poznać schemat funkcjonowania rodziny alkoholowej i bardziej zrozumieć osoby wychowane w takiej rodzinie.

Bardzo dobra książka zarówno dla samych DDA jak również dla tych, którzy chcą poznać schemat funkcjonowania rodziny alkoholowej i bardziej zrozumieć osoby wychowane w takiej rodzinie.

Obowiązkowa lektura, dla każdej osoby z rodziny alkoholowej, niepełnej, lub po rozwodzie, pomaga spojrzec na własne odczucia i zachowania w życiu dorosłym, a także pomaga zrozumieć z czego wynikają, gorąco polecam

Obowiązkowa lektura, dla każdej osoby z rodziny alkoholowej, niepełnej, lub po rozwodzie, pomaga spojrzec na własne odczucia i zachowania w życiu dorosłym, a także pomaga zrozumieć z czego wynikają, gorąco polecam

Rzetelnie napisana książka. Poparta bardzo dużą wiedzą i życiowym doświadczeniem. Adresowana do DDA, ale myślę, że każdy z zacięciem do poznawania mechanizmów kierujących naszym życiem znajdzie coś dla siebie. Na uwagę zasługuje wątek dotyczący wolnej woli.

Rzetelnie napisana książka. Poparta bardzo dużą wiedzą i życiowym doświadczeniem. Adresowana do DDA, ale myślę, że każdy z zacięciem do poznawania mechanizmów kierujących naszym życiem znajdzie coś dla siebie. Na uwagę zasługuje wątek dotyczący wolnej woli.

Ksiazka jedyna w swoim rodzaju. Pelna terapeutycznych cwiczen, pomaga nawiazac kontakt z własnymi emocjami.

Ksiazka jedyna w swoim rodzaju. Pelna terapeutycznych cwiczen, pomaga nawiazac kontakt z własnymi emocjami.

"PRZERWANE MILCZENIE"

Pozycja dla DDA ,czyli Dorosłych Dzieci Alkoholików, która pokazuje w 16 krokach-lekcjach proces zdrowienia takich osób.
Wg.mnie można ją przeczytać,ażeby się dowiedzieć co nas czeka na grupowej terapii DDA,oraz jako uzupełnienie terapii na którą już chodzimy,gdyż jak sami autorzy podkreślają wielokrotnie:"nikt nie zdrowieje w izolacji","Czy można pracować samemu z przewodnikiem?Jeśli masz na myśli książkę, to odpowiedź brzmi: tak.Jeśli chodzi Ci o powracanie do zdrowia,to wówczas odpowiedź brzmi: nie.Prawdziwe zdrowienie nie jest możliwe w odosobnieniu","praca z przewodnikiem nie będzie zastępować terapii".
Autorzy cały czas przypominają,że najważniejsza,najbardziej skuteczna jest praca w grupie,bo tylko tam usłyszysz i uwierzysz,że nie jesteś osamotniony w swoim cierpieniu,opuszczeniu i wstydzie.
Żeby cokolwiek zacząć,trzeba przyjąć jakiś początkowy punkt odniesienia-tu takim punktem jest zaprzestanie zaprzeczania:
1)zaprzeczanie alkoholizmowi własnych rodziców:
-ochranianie rodziców w sytuacji kiedy inni zwracają uwagę na ich uzależnienie od alkoholu
-usprawiedliwianie picia Twoich rodziców: "ciężko pracują i zasługują na chwilę odprężenia", "przecież nikomu nie wyrządzają krzywdy"(tak zaprzeczył mój ojciec, gdy ostatnio przerwałam milczenie i powiedziałam mu, że jest alkoholikiem)
-ukrywanie picia Twoich rodziców przed innymi(np.odwoływanie za nich spotkań, bo są w sztok pijani)
-minimalizowanie ilości wypitego przez nich alkoholu i jego skutków: "oni piją tylko wino", "piją tylko w weekendy", "przecież nigdy nie miał wypadku", "uderzyła mnie tylko kilka razy,kiedy była pijana".
-używanie eufemizmów: "piją tylko dla towarzystwa", "nie wylewają za kołnierz", "lubi wypić/zabawić się".

2)zaprzeczanie wpływowi, jakie miało na Ciebie picie rodziców:
-zaprzeczanie jakoby alkoholizm Twoich rodziców miał ogromny wpływ na Twoje życie
-ochranianie rodziców, poprzez wzięcie na siebie wyłącznej odpowiedzialności za problemy Twojego dzieciństwa: "byłem trudnym dzieckiem,zawsze przysparzałem kłopotów", "matka wychowywała mnie samotnie i robiła co mogła-to powinno było mi wystarczyć".
-brak jakichkolwiek odczuć związanych z alkoholizmem rodziców:
"tak naprawdę nigdy bardzo mnie to nie dotknęło, sporo udało mi się samemu osiągnąć", "nigdy nie miałem żadnych odczuć w związku z ich piciem,po prostu tak było i koniec".

3)zaprzeczanie polegające na wykorzystywaniu siły woli:
-wewnętrzny brak pozwolenia sobie na odczuwanie złości
-próba bycia ponad wszystko
-poczucie, że jest się kimś lepszym od rodziców
-przejmowanie pełnej kontroli nad własnym życiem tak, jakby problem alkoholizmu nigdy nie istniał

4)zaprzeczanie przejawiające się w Twoim stosunku do alkoholu/narkotyków:
-porównywanie się z rodzicami,myślenie: nie jestem alkoholikiem,nie piję w taki sposób, w jaki oni to robią", i bagatelizowanie własnego picia bez uważniejszego przyglądania się skutkom, jakie ono przynosi w Twoim życiu.
-usprawiedliwianie własnego używania alkoholu/narkotyków: "przecież nie chlam/ćpam".
-przyjmowanie postawy obronnej kiedy ktoś wyraża swoje zaniepokojenie Twoim piciem/używaniem narkotyków; reagowanie złością za każdym razem, kiedy ktoś poruszy ten temat; odmawianie brania udziału w rozmowach na ten temat.

Tak jak alkoholicy zaprzeczają, że mają problem z piciem, tak samo DDA zaprzeczają, że mają/mieli rodziców-alkoholików/rodzica-alkoholika, lub marginalizują ten problem.
Dlaczego tak robią?Bo rządzą nimi mechanizmy obronne, m.in. mechanizm ILUZJI I ZAPRZECZEŃ( proszę sobie wyguglować i poczytać o tym mechanizmie, który powoduje, że minimalizujemy,obwiniamy,odwracamy uwagę,zaprzeczamy,koloryzujemy wspomnienia,racjonalizujemy).
Na każdego z nas alkoholizm rodziców wywarł wpływ, czy się przyznamy do tego, czy nie, i dlatego pierwszym krokiem, aby znów poczuć się pełnowartościowym człowiekiem jest przerwanie milczenia najpierw w głębi duszy przed samym sobą, a potem przed innymi ludźmi, że wychowałeś/aś się w rodzinie dotkniętej alkoholizmem.

Jest opisana historia Boba, który był zdumiony, jak trudno mu było przyznać się do tego, że jego rodzice byli alkoholikami: opowiadał,że rodzice byli zdziwieni,że ma już 6 lat i nie umie sam uprać swoich ubrań,często chodził głodny, bo rodzice zapominali kupić jedzenia i jako dorosły twierdził, że jego rodzice nie mieli problemu z alkoholem(to jest moc zaprzeczania!)

Najbardziej zszokowało mnie w tej książce jedno, krótkie zdanie,rozpoczynające rozdział 5 pt."Zdolność przetrwania":
"WIELE DZIECI ALKOHOLIKÓW UMIERA W DZIECIŃSTWIE,
ale ogromnej większości z nich udaje się przetrwać pomimo zwiększonego ryzyka dla ich zdrowia i bezpieczeństwa".
Czyli ja i wy, którzy czytacie te słowa mieliśmy szczęście, że przeżyliśmy......nigdy mi to nie przyszło do głowy.....

Podoba mi się rozdział drugi p.t."Nasze wspólne doświadczenia".
Jako DDA mamy różne doświadczenia, ale przez to, ze jesteśmy DDA mamy wiele wspólnych cech(bo przecież nikt nie chce być dziwadłem, odbiegającym od społeczeństwa,szacuje się, że w Polsce jest ponad milion i pół DDA)
-lęk przed utratą kontroli/uczuciami/konfliktem/porzuceniem
-poczucie winy
-niezdolność do odprężenia się i spontanicznej zabawy
-ostra, bezlitosna samokrytyka
-życie w świecie zaprzeczeń
-trudności z utrzymywaniem bliskich kontaktów
-pozostawanie w roli ofiary
-zachowania przymusowe==nałogowo możemy pracować,jeść,uzależnić się od relacji z jakąś osobą==NAJGORSZE JEST TO, ŻE WIELU DDA PIJE NAŁOGOWO I STAJE SIĘ ALKOHOLIKAMI
-tendencja do mylenia miłości z litością
-myślenie kategoriami "białe lub czarne" w sytuacji stresowej
-skłonność do uskarżania się na dolegliwości fizyczne
-cierpienie spowodowane zalegającym, "nieprzetrawionym" uczuciem żalu
-przewaga reagowania nad działaniem
-ZDOLNOŚĆ PRZETRWANIA(wielu przetrwało dzięki inteligencji, inni dzięki wytrwałości, a jeszcze innym dzięki ogromnej kreatywności.Większość DDA, gdy zaczyna oceniać swoje dzieciństwo realistycznie, dochodzi do wniosku, że ich przetrwanie było niemałym osiągnięciem.Jest to rzeczywiście POWÓD DO DUMY.)

Sporo tych cech, ale to nie znaczy, że wszystkie są w naszym posiadaniu.Zaś przyczyną tak wielu, wspólnych cech jest fakt, że:
"wszyscy, w wyniku tajemniczej choroby, utraciliśmy swojego rodzica fizycznie lub emocjonalnie.Wszystkich nas łączy rozczarowanie i tęsknota za tym, by nasi rodzice byli rodzicami w prawdziwym znaczeniu tego słowa.Wszyscy też musieliśmy sobie radzić z jednocześnie przeżywaną miłością i nienawiścią, pragnieniem bliskości i lękiem przed niedostępnym dla nas rodzicem."

Tak, tak autor Cermak też miał ojca alkoholika,i dopiero to zrozumiał,gdy miał 33 lata, mimo,że ukończył psychiatrę.

Ja wychodzę z założenia, że każdy ma swój czas(albo i nie)na swoje "oświecenie",czyli dopuszczenie do świadomości faktu, że mój rodzic był/jest nadal alkoholikiem-->
ja Wam tylko z całego serca mogę życzyć, by to "oświecenie" przyszło wcześniej niż później i nie daj boże żeby nie przyszło wcale...

p.s.dla zainteresowanych tematem DDA :
http://www.dda.charaktery.eu/ zakładka "pisaliśmy"-ponad 80 artykułów
p.s1.czy wiedzieliście, że Huckleberry Finn był dzieckiem alkoholika?

"PRZERWANE MILCZENIE"

Pozycja dla DDA ,czyli Dorosłych Dzieci Alkoholików, która pokazuje w 16 krokach-lekcjach proces zdrowienia takich osób.
Wg.mnie można ją przeczytać,ażeby się dowiedzieć co nas czeka na grupowej terapii DDA,oraz jako uzupełnienie terapii na którą już chodzimy,gdyż jak sami autorzy podkreślają wielokrotnie:"nikt nie zdrowieje w izolacji","Czy można...