Kupiłam "Czarodziejskie skrzypce" w antykwariacie za symboliczną złotówkę. Przyznam, że początkowo bardziej zainteresowały mnie ilustracje Antoniego Uniechowskiego, który (wraz z Marcinem Szancerem) niezmienne kojarzy mi się z książkami czytanymi w dzieciństwie.
Gdy w domu zaczęłam przerzucać kartki z tekstem, szybko okazało się, że treść jest równie ciekawa jak grafika. Nawet nie zauważyłam, kiedy utonęłam w tej interesującej opowieści biograficznej.

Autor przedstawia losy Henryka Wieniawskiego od dzieciństwa po śmierć. Barwnie opowiada o jego relacjach z braćmi, zwłaszcza z Józefem, który był uznanym pianistą, z matką i nauczycielami, z żoną i kochankami.
Droga skrzypka do międzynarodowej sławy i bogactwa usiana jest różnymi niespodziankami, zarówno przyjemnymi, jak i bolesnymi. Do tych drugich należy choroba i skłonność do hazardu.

"Czarodziejskie skrzypce" to nie tylko biograficzna opowieść. To również żywiołowy i ciekawy portret europejskiego społeczeństwa w XIX wieku - poznajemy życie i obyczajowość arystokracji, szlachty, polityków i artystów. Na tym tle szczególnie wyróżniają się kontakty Wieniawskiego z innymi muzykami epoki (m.in. Chopinem, Lisztem, Musorgskim) oraz z pisarzami i działaczami polskimi, którzy udali się na Wielką Emigrację.

Całość napisana jest barwnie, plastycznie, gawędziarskim stylem. Momentami może styl ten nieco trąci myszką, ale ma to swój niepowtarzalny urok.

Kupiłam "Czarodziejskie skrzypce" w antykwariacie za symboliczną złotówkę. Przyznam, że początkowo bardziej zainteresowały mnie ilustracje Antoniego Uniechowskiego, który (wraz z Marcinem Szancerem) niezmienne kojarzy mi się z książkami czytanymi w dzieciństwie.
Gdy w domu zaczęłam przerzucać kartki z tekstem, szybko okazało się, że treść jest równie ciekawa jak grafika....

Popieram opinię allison.

Popieram opinię allison.