Dziwią mnie słabe oceny tej książki, niewielka liczba opinii. Widać nie dotarła ona do szerszego grona czytelników. A szkoda.
To piękna, wzruszająca historia młodej matki -Żydowki, która przemierza pół Europy by ocalić siebie i dziecko w czasach Zagłady.

Autorka opisuje nie tylko losy swoich bohaterów,
ale przy okazji ( w bardzo przystępny sposób) daje czytelniko lekcję historii Europy ogarniętej II wojna światową

Dziwią mnie słabe oceny tej książki, niewielka liczba opinii. Widać nie dotarła ona do szerszego grona czytelników. A szkoda.
To piękna, wzruszająca historia młodej matki -Żydowki, która przemierza pół Europy by ocalić siebie i dziecko w czasach Zagłady.

Autorka opisuje nie tylko losy swoich bohaterów,
ale przy okazji ( w bardzo przystępny sposób) daje czytelniko lekcję...

Książka miała opowiadać o losach chłopca, tymczasem ukazane są perypetie wszystkich osób dookoła. O życiu chłopca można przeczytać w nielicznych fragmentach. Autorka za bardzo wgłębia się w sprawy polityczne i urzędowe, plątanina nazwisk, miejsc, urzędów i ulic sprawia, że książkę czyta się bardzo ciężko i łatwo się w niej pogubić.

Książka miała opowiadać o losach chłopca, tymczasem ukazane są perypetie wszystkich osób dookoła. O życiu chłopca można przeczytać w nielicznych fragmentach. Autorka za bardzo wgłębia się w sprawy polityczne i urzędowe, plątanina nazwisk, miejsc, urzędów i ulic sprawia, że książkę czyta się bardzo ciężko i łatwo się w niej pogubić.

Przeczytałam wiele książek dotyczących Holocaustu jako takiego, jak i losów pojedynczych ludzi, których ta tragedia dotknęła. Wiele z nich czytało się z wielkimi emocjami, z ciekawością, czy bohaterom udało się przetrwać. Niestety, książka "Nikomu nie mów, że na imię ci Rachmil" jest "ciężka" w czytaniu. Historia małego Rudiego, jego matki i otoczenia przeplata się z faktami historycznymi, których jest zdecydowanie zbyt dużo. Czyta się tę książkę raczej jak podręcznik historii. Trudno jest przebrnąć przez gąszcz nazw ulic, dat, nazwisk i niezwiązanych bezpośrednio z samymi bohaterami faktów.

Przeczytałam wiele książek dotyczących Holocaustu jako takiego, jak i losów pojedynczych ludzi, których ta tragedia dotknęła. Wiele z nich czytało się z wielkimi emocjami, z ciekawością, czy bohaterom udało się przetrwać. Niestety, książka "Nikomu nie mów, że na imię ci Rachmil" jest "ciężka" w czytaniu. Historia małego Rudiego, jego matki i otoczenia przeplata się z...

Napisana lekkim stylem, bardzo łatwo się czytało, ale ciężko było przeczytać. Książka, która w założeniu miała dotykać problemu holokaustu w ogóle nie oddaje grozy holokaustu! Bohaterstwo Belgów ukrywających żydowskie dzieci zahacza o absurd, biorąc pod uwagę, że przecież jedynym krajem, w którym za ukrywanie Żydów w czasie wojny groziła kara śmierci była Polska!

Napisana lekkim stylem, bardzo łatwo się czytało, ale ciężko było przeczytać. Książka, która w założeniu miała dotykać problemu holokaustu w ogóle nie oddaje grozy holokaustu! Bohaterstwo Belgów ukrywających żydowskie dzieci zahacza o absurd, biorąc pod uwagę, że przecież jedynym krajem, w którym za ukrywanie Żydów w czasie wojny groziła kara śmierci była Polska!

Trochę trudna, pogmatwana i starsznie przeplatana różnymi historiami. Powinna być o chłopcu, a głownie była o jego matce. Bardzo dużo retrospekcji i historyczno-politycznych faktów z okresu wojny.

Trochę trudna, pogmatwana i starsznie przeplatana różnymi historiami. Powinna być o chłopcu, a głownie była o jego matce. Bardzo dużo retrospekcji i historyczno-politycznych faktów z okresu wojny.

Aleee nudna książka, napisana w taki sposób, w jaki pisze się prace magisterskie. Straszne!

Aleee nudna książka, napisana w taki sposób, w jaki pisze się prace magisterskie. Straszne!

Niespójne, nie oddające w pełni klimatu, mimo prostego języka ciężko przebrnąć. Jedna z najgorzej napisanych o Holokauście.

Niespójne, nie oddające w pełni klimatu, mimo prostego języka ciężko przebrnąć. Jedna z najgorzej napisanych o Holokauście.

Książka ciekawa w części faktograficznej, gdy autorka cytuje listy. Jej egzaltowane komentarze - nieco gorsze.

Książka ciekawa w części faktograficznej, gdy autorka cytuje listy. Jej egzaltowane komentarze - nieco gorsze.