1. Piotr z Celles: "Bóg działa w nas wtedy, gdy w Nim odpoczywamy. Ponad wszelkim pojmowaniem jest działanie Stwórcy, samo w sobie twórcze, ora Jego odpoczynek. Działanie to bowiem przewyższa w swym spokoju wszelki odpoczynek. W rezultacie ten odpoczynek jaśnieje bardziej niż jakakolwiek praca. Dlatego niech działanie lub odpoczynek naszej kontemplacji będzie tak kształtowany, by odtwarzał, choćby tylko niewyraźnie i w zarysach, jedyny wzór [działania i odpoczynku, jaki jest w Bogu]. Takie rzeczy nie dzieją się bowiem w cieniu lub w nocy, lecz we dnie i w świetle, w słońcu sprawiedliwości. Kto bowiem chrapie w nocy występku, nie może poznać światła kontemplacji.

2. "Kim jestem? Jestem słowem wypowiadanym przez Boga. Czy Bóg może wypowiedzieć słowo, które nie ma żadnego znaczenia?"

3. "Medytację powinniśmy rozpoczynać przede wszystkim od uświadomienia sobie naszej nicości i bezbronności wobec Boga. To przeżycie nie musi być smutne i zniechęcające. Przeciwnie, może być pełne głębokiego spokoju i radości, skoro prowadzi nas do bezpośredniego kontaktu ze źródłem wszelkiej radości i wszelkiego życia."

4. "Św. Ammonas, Ojciec Pustyni "Gdyby Bóg cię nie kochał, nie zesłałby na ciebie pokusy [...] Pokusa jest potrzebna człowiekowi wierzącemu, gdyż nikt wolny od pokus nie znajdzie się wśród wybranych.

Nie podejmujmy więc w chwilach oświecenia, zarozumiałych i okazałych postanowień, lecz w uległości, bezbarwności, ukryciu, pokorze i strapieniu poddajmy się woli Boga. Wtedy widzimy, że poza Nim nie ma nadziei i ostatecznie wszystko pozostawiamy w Jego rękach."

5. "Modlitwa nie czyni nas ślepymi na świat, lecz przemienia nasze widzenie świata, sprawia, że widzimy świat, wszystkich ludzi i całą historię ludzkości w świetle Boga. Modlitwa w duchu i prawdzie umożliwia nam wejście w kontakt z nieskończoną miłością, niezmierzoną wolnoscią, która działa poza złożonością i zagmatwaniem ludzkiej egzystencji. Nie znaczy to, że tworzymy pobożne uzasadnienia, by wyjaśnić sobie wszystko, co się wydarza. Modlitwa bowiem nie wikła się w tajemne manipulacje trudnymi prawdami życia."

6. Bez kontemplacji i wewnętrznej modlitwy Kościół nie może wypełniac swej misji przemiany i zbawienia ludzkości. Bez kontemplacji zostanie zredukowany do roli sługi cynicznych i światowych potęg, niezależnie od tego, jak mocno jego wierni będą zapewniać, że walczą dla Królestwa Bożego. Bez prawdziwych i głębokich dążeń kontemplacyjnych, bez absolutnej miłości Boga i bezkompromisowego pragnienia Jego prawdy, religia w końcu stanie się narkotykiem.

1. Piotr z Celles: "Bóg działa w nas wtedy, gdy w Nim odpoczywamy. Ponad wszelkim pojmowaniem jest działanie Stwórcy, samo w sobie twórcze, ora Jego odpoczynek. Działanie to bowiem przewyższa w swym spokoju wszelki odpoczynek. W rezultacie ten odpoczynek jaśnieje bardziej niż jakakolwiek praca. Dlatego niech działanie lub odpoczynek naszej kontemplacji będzie tak...

Moją szczególną uwagę zwróciła zwięzłość i głębia refleksji i wywodów. Z tego powodu nie jest to książka, którą się czyta lekko i szybko. Zdania wymagają dużego zaangażowania czytelnika, wejścia w tekst. Na przykład: "Nic nie jest bardziej obce monastycznej i kontemplacyjnej tradycji w Kościele, jak pewien rodzaj gnostycyzmu, który chciałby wynieść człowieka oddanego kontemplacji ponad zwyczajnego chrześcijanina, wprowadzając go w sferę ezoterycznej wiedzy i doświadczenia (...) jak gdyby był niemal aniołem (...)".
Warto tutaj zaznaczyć, że książka nie jest pisana językiem prostym. Przeczytałem ją dwukrotnie, za pierwszym razem w czasach liceum. Zapamiętałem, że "nic" z niej wtedy nie rozumiałem, ale mimo to w jakiś sposób mnie zachwyciła. Trochę lat od tego czasu upłynęło, o niektórych pojęciach poczytało się tu i tam, chętnie ponownie po nią sięgnąłem, ale nadal nie mogę powiedzieć, że wszystko jest dla mnie zrozumiałe.
Cytując (swoją drogą świetną) przedmowę: "Pisana [książka] jest bowiem dla ludzi, którzy Boga s_z_u_k_a_j_ą. To do nich skierował Merton tę niewielką książeczkę, która stała się podsumowaniem i zwieńczeniem jego doświadczeń - jego testamentem".

Moją szczególną uwagę zwróciła zwięzłość i głębia refleksji i wywodów. Z tego powodu nie jest to książka, którą się czyta lekko i szybko. Zdania wymagają dużego zaangażowania czytelnika, wejścia w tekst. Na przykład: "Nic nie jest bardziej obce monastycznej i kontemplacyjnej tradycji w Kościele, jak pewien rodzaj gnostycyzmu, który chciałby wynieść człowieka oddanego...

Bodaj pierwsza książka o duchowości, którą przeczytałem. Na pewno pierwsza pióra Mertona. Bardzo dobry, może nawet zbyt zaawansowany początek. Wespół z "Filokaliami", "Opowieściami pielgrzyma" oraz "Zen i ptakami żądzy" ukształtowała moje rozumienie pojęć i poziom aspiracji.

Z perspektywy czasu trudno mi uwierzyć, że to wszystko działo się na etapie chmurno-durnej szkoły średniej.

Bodaj pierwsza książka o duchowości, którą przeczytałem. Na pewno pierwsza pióra Mertona. Bardzo dobry, może nawet zbyt zaawansowany początek. Wespół z "Filokaliami", "Opowieściami pielgrzyma" oraz "Zen i ptakami żądzy" ukształtowała moje rozumienie pojęć i poziom aspiracji.

Z perspektywy czasu trudno mi uwierzyć, że to wszystko działo się na etapie chmurno-durnej szkoły...

Porządna, konkretna lektura duchowa - idealna do "samodzielnych rekolekcji". A szkoły modlitwy nigdy za dużo.

Porządna, konkretna lektura duchowa - idealna do "samodzielnych rekolekcji". A szkoły modlitwy nigdy za dużo.