Nuda, uważam, jest bardzo niedoceniana. Z nudów można robić różne rzeczy, chociażby napisać autobiografię, jak to zrobił John Irving, kiedy dość przykra kontuzja odniesiona podczas uprawiania zapasów, wyeliminowała go z życia zawodowego i towarzyskiego na cztery miesiące. Od razu powiem, że nie jest to dzieło wybitne, a raczej takie sobie i chyba nie poleciłabym go czytelnikom, którzy po Irvinga sięgają pierwszy raz. Głównym wątkiem przez dużą część książki są zapasy – sport techniczny, raczej mało ekscytujący, choć nie tak nudny jak wyścigi łodzi podwodnych. Albo sumo – niech mi to miłośnicy tych sportów walki wybaczą.

Mnie najbardziej zadziwił wątek związany z antysemityzmem. W latach sześćdziesiątych XX wieku, po hekatombie Holokaustu, dwudziestokilkuletni John Irving, Amerykanin pochodzący z (bardzo) inteligenckiego domu (ojczym wykładowca),wyjeżdża na stypendium do Wiednia, gdzie spotyka się z przejawami antysemityzmu i deklaruje: „wcześniej nawet nie słyszałem o takiej ideologii”. Jak to możliwe?! Szczególnie że ojczym uczył historii Rosji.

A jeśli chodzi o antysemityzm Austriaków (Hitler był Austriakiem, do diabła!) to gdzie się podziewał i dlaczego nie reagował Światowy Kongres Żydów, który teraz - i zwłaszcza u Polaków! - dopatrzy się antysemityzmu nawet tam, gdzie go nie ma?

Nuda, uważam, jest bardzo niedoceniana. Z nudów można robić różne rzeczy, chociażby napisać autobiografię, jak to zrobił John Irving, kiedy dość przykra kontuzja odniesiona podczas uprawiania zapasów, wyeliminowała go z życia zawodowego i towarzyskiego na cztery miesiące. Od razu powiem, że nie jest to dzieło wybitne, a raczej takie sobie i chyba nie poleciłabym go...

Niezwykle krótka, bardziej esej niż powieść. Miałam nadzieję dowiedzieć się więcej na temat autora i motywów obecnych w jego powieściach. Irving skupia się jednak tylko na swojej fascynacji sportem, pisze także o swoich doświadczeniach czytelniczych, co mnie szczególnie zainteresowało i zarazem było dla mnie inspirujące.

Niezwykle krótka, bardziej esej niż powieść. Miałam nadzieję dowiedzieć się więcej na temat autora i motywów obecnych w jego powieściach. Irving skupia się jednak tylko na swojej fascynacji sportem, pisze także o swoich doświadczeniach czytelniczych, co mnie szczególnie zainteresowało i zarazem było dla mnie inspirujące.

John Irving jest jednym z niewielu autorów, których pokochałam od pierwszego przeczytania. Za każdym razem, gdy kończę jego powieść, czuję, jakby mój świat wywracał się do góry nogami. Czasem już nie wraca na poprzednie miejsce.

W swojej „autobiografii” (jakoś trudno jest mi w jego przypadku nazywać tak książkę liczącą lekko ponad sto stron) John Irving wspomina o wydarzeniach, które go ukształtowały jako autora. Część z nich możemy też odnaleźć w jego twórczości. Przede wszystkim często przewijający się wątek zapaśniczy. (Irving porusza również temat nurtujących mnie od zawsze średników). Tytułowa wymyślona dziewczyna, jak na kogoś, kto nigdy nie istniał, również miała całkiem spory wpływ na drogę, która doprowadziła młodego Irvinga do miejsca, w którym jest teraz (lub był w chwili pisania tej książki). Poza nią, pisarz wymienia też mnóstwo prawdziwych ludzi, który przewinęli się przez jego życie. Między innymi Kurta Vonneguta, który był jednym z jego nauczycieli na zajęciach twórczego pisania.

Choć spodziewałam się czegoś więcej po „autobiografii” jednego z moich ulubionych pisarzy, była to ciekawa lektura. Na pewno jest to pozycja obowiązkowa dla wszystkich fanów jego twórczości.

„Wtedy jeszcze nie podejrzewałem, że zaczynam spełniać tradycyjne zadanie pisarza - zaczynałem bowiem wymyślać samego siebie. Musiałem poćwiczyć przed przystąpieniem do tworzenia czegoś innego.”

John Irving jest jednym z niewielu autorów, których pokochałam od pierwszego przeczytania. Za każdym razem, gdy kończę jego powieść, czuję, jakby mój świat wywracał się do góry nogami. Czasem już nie wraca na poprzednie miejsce.

W swojej „autobiografii” (jakoś trudno jest mi w jego przypadku nazywać tak książkę liczącą lekko ponad sto stron) John Irving wspomina o...

Odnoszę wrażenie, że książka powstała z nudy. I nudna tez jest.

Odnoszę wrażenie, że książka powstała z nudy. I nudna tez jest.

Jestem fanką twórczości Irvinga, dlatego powieść autobiograficzna była dla mnie punktem obowiązkowym, zwłaszcza że wiele elementów z biografii pisarza pojawia się w przetworzonej formie w jego utworach. "Wymyślona dziewczyna" traktuje o dwóch wielkich miłościach Irvinga - literaturze i zapasach. I właściwie tylko o tym. Szczerze mówiąc spodziewałam się czegoś więcej; mimo wszystko czytanie o jednym z ulubionych pisarzy sprawiło mi przyjemność, chociaż korzystałam z fatalnego tłumaczenia (nie jestem wybredna w tej kwestii, pierwszy raz zdarza mi się na to narzekać, ale nagminne odmienianie nieodmiennych nazw własnych tudzież ich błędna odmiana miejscami wyprowadzały mnie z równowagi). Reasumując - jest to pozycja dla koneserów twórczości pisarza - i raczej tylko dla nich.

Jestem fanką twórczości Irvinga, dlatego powieść autobiograficzna była dla mnie punktem obowiązkowym, zwłaszcza że wiele elementów z biografii pisarza pojawia się w przetworzonej formie w jego utworach. "Wymyślona dziewczyna" traktuje o dwóch wielkich miłościach Irvinga - literaturze i zapasach. I właściwie tylko o tym. Szczerze mówiąc spodziewałam się czegoś więcej; mimo...

Wg mnie ta książka nie jest autobiografią, lecz wspomnieniami związanymi z największą pasją pisarza czyli zapasami, którą zaszczepił również w swoich synach.
Pierwsza wersja tych wspomnień nosiła tytuł "Mentorzy" i zawierała "jedynie" 10 stron na temat zapasów. Po przeczytaniu tego fragmentu zadaje sobie pytanie: dlaczego nie pozostał przy tym??
Choć muszę przyznać,że rozdział pt. "Książki, które czytałem" wynagradzają mi całą resztę, warto ją przeczytać chociaż dla tej części.

Wg mnie ta książka nie jest autobiografią, lecz wspomnieniami związanymi z największą pasją pisarza czyli zapasami, którą zaszczepił również w swoich synach.
Pierwsza wersja tych wspomnień nosiła tytuł "Mentorzy" i zawierała "jedynie" 10 stron na temat zapasów. Po przeczytaniu tego fragmentu zadaje sobie pytanie: dlaczego nie pozostał przy tym??
Choć muszę przyznać,że...

Tylko dla fanów Irvinga i to zagorzałych.

Tylko dla fanów Irvinga i to zagorzałych.

Lekka, przyjemna, krótka powieść (?) autobiograficzna jednego z moich ulubionych autorów. Irving przedstawia tu ważne i mniej ważne momenty ze swojego życia, pisze o swojej karierze, edukacji, znajomych, przyjaciołach rodzinie i o zapasach, zapasach, zapasach.

Lekka, przyjemna, krótka powieść (?) autobiograficzna jednego z moich ulubionych autorów. Irving przedstawia tu ważne i mniej ważne momenty ze swojego życia, pisze o swojej karierze, edukacji, znajomych, przyjaciołach rodzinie i o zapasach, zapasach, zapasach.