Kapo z Auschwitz - to zbiór opowiadań obozowych, których bohaterem jest kapo - więzień funkcyjny, nadzorujący drużyny robocze. Autor opowiada to co przeżył, widział, zapamiętał z przeszło trzyletniego pobytu w obozach koncentracyjnych. Urodził się w Tarnowie, pochodził z biednej żydowskiej rodziny. Po wojnie zamieszkał w Paryżu gdzie zmarł w 1973 r.
Książka obozowa trochę inna niż pozostałe z tego gatunku. O ile większość jest pisana z punktu widzenia więźnia, ta poniekąd też. Ale autor zapisków - oprócz tego, że był więźniem, to jeszcze pełnił funkcję kapo w obozie, tzn. nadzorował komando. I opisuje kilku innych kapo z różnych komand. Byli wśród nich sadyści i zbrodniarze, czasem trafił się ktoś, kto bił mniej od innych i to był "ten dobry". Z jego słów wyłania się opis piekła na ziemi. Akty brutalnej przemocy są na porządku dziennym i to usankcjonowane obozowym regulaminem. Śmierć, kanibalizm, eksperymenty medyczne; wszystko tu było, a Liblau - świadek tych wydarzeń, spisał potem wspomnienia. Czasem mija się z prawdą, ale mnogość przypisów drobnym drukiem wyjaśnia wiele spraw, wydarzeń czy pojęć. Książka, jak każda obozowa, jest wstrząsająca. Do tego sporo archiwalnych zdjęć na końcu. Wprost z obozu, kiedy był "w rozkwicie", że tak powiem. Mam taką zasadę, że nie oceniam wspomnień z obozów. To nieetyczne; nie śmiałabym. Nie mnie sądzić wybory i decyzje tych ludzi. Czas wojny i życie w obozie były nienormalne, wynaturzone, straszne; to i podejmowane w takich warunkach wybory były podobne.

Kapo z Auschwitz - to zbiór opowiadań obozowych, których bohaterem jest kapo - więzień funkcyjny, nadzorujący drużyny robocze. Autor opowiada to co przeżył, widział, zapamiętał z przeszło trzyletniego pobytu w obozach koncentracyjnych. Urodził się w Tarnowie, pochodził z biednej żydowskiej rodziny. Po wojnie zamieszkał w Paryżu gdzie zmarł w 1973 r.
Książka obozowa trochę...

Kapo to taki więzień nie więzień. Mimo że pełnił ważną funkcję w obozowej hierarchii i miał z tego powodu wiele przywilejów, to nadal był jednym z wielu. I choć niektórzy wykorzystywali fakt bycia „lepszym”, bijąc, a często mordując niewinnych ludzi, nie ponosząc przy tym żadnej kary, to byli i tacy, którzy mimo niewdzięcznej roli zachowywali ludzką twarz.

„Kapo z Auschwitz” to opowieść, w którym główną odrywa nie osadzony, a kapo. Autor książki opowiada, co przeżył podczas swojego trzyletniego pobytu w obozach koncentracyjnych. Na przestrzeni lat moje ręce dotykały wielu historii. Moje oczy widziały ogrom cierpienia spisanych na białych, a często i pożółkłych kartach. Wiele z nich zmieniło mój sposób myślenia. Pozostało w serce na dłużej. Choć były różne, to każda niosła za sobą ogromny bagaż emocjonalny. Wywoływały łzy, powodowały wzruszenie, bo nie da się przejść obojętnie obok cierpienia niewinnych ludzi.

Tutaj niemal od pierwszych stron poczułam dużą różnicę względem dotychczasowo przeczytanych pozycji. Tu nie ma emocji, nie ma tu łez i zapłakania na cudzym losem. Jest to taka lektura, w której warstwa ta została zupełnie odcięta jakby ostawiona na dalszy plan. Czytelnik od samego początku zostaje wrzucony w straszną i przerażającą tragedię autora. Co ciekawa, nie znajdziemy to obszernych opisów obozowego życia. Za to dowiemy się, jak to jest być kapo. Jak to jest być wrogiem dla reszty. Zobaczymy, że nie każdy strażnik jest zły. Nie każdy bije, krzyczy i morduje. Można zachować taką twarz, za którą niejeden więzień uroni nie jedną łzę.

Nie jest to typowa książka o Auschwitz jakich wiele na księgarnianych półkach. To cały przekrój zachowań ludzi, którzy dostąpili wątpliwego zaszczytu bycia dozorcą w komandzie. To obiektywne spojrzenie na tych, którzy mieli wszystko, a tak naprawdę nie mieli nic.
Czy warto przeczytać tę pozycję? Z pewnością. Choć dla mnie zabrakło emocji i szerszego kontekstu, to mimo to spojrzałam na funkcje kapo innym okiem. Nie takim zero-jedynkowym. Przecież nie każdy funkcyjny człowiek był zły.

Kapo to taki więzień nie więzień. Mimo że pełnił ważną funkcję w obozowej hierarchii i miał z tego powodu wiele przywilejów, to nadal był jednym z wielu. I choć niektórzy wykorzystywali fakt bycia „lepszym”, bijąc, a często mordując niewinnych ludzi, nie ponosząc przy tym żadnej kary, to byli i tacy, którzy mimo niewdzięcznej roli zachowywali ludzką twarz.

„Kapo z...

Książka to głównie charakterystyka kilku kapo, połączona ze wspomnieniami pobytu autora w KL Auschwitz, mniej z Mauthausen.Dobra literatura polecam.Dodam że brak jakiejkolwiek informacji o tym ze autor był kapo jak wynika z opisu i pisze że raczej unikał faktu że zna język niemiecki po to aby go nie wkręcili do jakiejś ważnej funkcji, więc nie wiem skąd ten opis.

Książka to głównie charakterystyka kilku kapo, połączona ze wspomnieniami pobytu autora w KL Auschwitz, mniej z Mauthausen.Dobra literatura polecam.Dodam że brak jakiejkolwiek informacji o tym ze autor był kapo jak wynika z opisu i pisze że raczej unikał faktu że zna język niemiecki po to aby go nie wkręcili do jakiejś ważnej funkcji, więc nie wiem skąd ten opis.

Autor w sposób subiektywny opowiada swoje wspomnienia i przeżycia z obozu Auschwitz i Birkenau. Przez trzy lata przebywał w 5 obozach "pracy". W książce Charles Liblau skupia się na osobach kapo, min.: Berger, Emil, Ignatz, Franz i Kurt. Autor czasami rozmija się z faktami, ale tak czasami zdarza się w pamiętnikach, zwłaszcza pisanymi po latach.Na szczęście są przypisy które wyjaśniają te nieścisłości. Kolejna książka "ku przestrodze", a słowa autora wyjaśniają wszystko : "Wspomnienia te budzą we mnie wstręt-wyznaje-spisałem je by pokazać, jak człowiek odnosił się do człowieka".
Polecam

Autor w sposób subiektywny opowiada swoje wspomnienia i przeżycia z obozu Auschwitz i Birkenau. Przez trzy lata przebywał w 5 obozach "pracy". W książce Charles Liblau skupia się na osobach kapo, min.: Berger, Emil, Ignatz, Franz i Kurt. Autor czasami rozmija się z faktami, ale tak czasami zdarza się w pamiętnikach, zwłaszcza pisanymi po latach.Na szczęście są przypisy...