Wielki to był aktor i wielka była sztuka, którą tworzył.

Lubił grać ludzi nienormalnych, nietypowych, chorych psychicznie.

Owa anormalność była jego normalnością w kontekście działań teatralnych.

Nie robił tego jednak dla sławy, poklasku, popularności.

Chodziło mu wyłącznie o to, aby jak najbardziej zbliżyć się do trzewi człowieka współczesnego.

To była jego taktyka, ale i swoista mądrość.

Normalność ludzi mogła jego zdaniem oznaczać jedynie utajenie schorzeń, mówienie o nich mogło się zatem okazać zbawienne także i dla niej.

Choć wielu miało go za samolubnego, nadętego i przekonanego o własnej wyjątkowości bufona, który za wszelką cenę musiał postawić na swoim, nie pycha podpowiadała mu ten rodzaj buntu, ale odrębność w rozumieniu wzajemnych relacji na linii: reżyser-tekst-aktor.

Łomnicki stale podkreślał bowiem, że trzeba pracować tak, żeby wewnętrznie odczuwać prawdę momentu. Nawet jeśli ta prawda wydaje się być ryzykowna. Uważał, że lepiej jest zaryzykować coś w co wierzymy, że jest prawdziwe, niż po prostu prześliznąć się nad sprawą i przedstawić ją konwencjonalnie.

Aktorstwo Łomnickiego zasadzało się na przewrotnej żonglerce pozorami, na ośmieszaniu etykietek, które drażniły go, jak mało co.

Ale! Istotę swojego zawodu można sobie określać jak się chce, ale żeby uprawiać go z dobrym skutkiem aktor musi dysponować jedną, ale za to kluczową bronią: absolutnym opanowaniem techniki, pełnią władzy nad własnym ciałem, głosem i emocjami. Umiejętności te posiadł Łomnicki w stopniu najwyższym.

Za legendarnym Osterwą powtarzał, iż kunszt aktora zaczyna się tam, gdzie prawda jego gry, a wielkość aktora tam, gdzie „prowadzeniu roli towarzyszy specjalna dyscyplina duchowa” i dość szybko ujawnił główną cechę swojej osobowości, a także swego charakteru: dążenie do pełni działań świadomych.

Jego role zawsze miały „swój porządek estetyczny, swoją kompozycję, swój ład nawet w pozorze chaosu, bo przyznać trzeba, że temperament gnał Łomnickiego niejednokrotnie w ekshibicjonizm czy wręcz klownadę (lecz i tam obowiązuje aktora narzucona sobie logika następstw). Ale etap dzisiejszy (lata 70-te) to przecież produkt trzydziestu lat pracy. I trzydziestu lat życia, co też nie jest tu bez znaczenia. Dochodzenie do świadomości aktora zespalało się z dojrzewaniem młodego człowieka, który do teatru przyszedł niemal prosto z szeregów Armii Krajowej, by w 1951 roku złożyć deklarację do Partii. Droga typowa dla wielu rówieśników Łomnickiego. W tych latach znaczyła ona obowiązek samookreślenia się do końca, a światopogląd miał wyrażać się także w doborze metod w sztuce”.

Na więcej „luzu” (ale nie bumelki!) pozwalał sobie w filmach. Zresztą, to właśnie w jego rolach filmowych ujawniła się pewna cecha, barwa jego aktorstwa, której mało kto się spodziewał, mając w pamięci jego największe role teatralne. Barwą tą był liryzm. „Ale nie ckliwa skłonność do zaglądania samemu sobie w głąb serca, a liryzm prawdziwy. Trochę smutny, zawsze maskowany, a przecież zawsze obecny”.

Wspaniały to był artysta i ciekawy człowiek. Nietuzinkowy, z niebanalnym podejściem do zawodu, ze smykałką do nietypowej, ale skutecznej i efektywnej pedagogiki…

Może poplątany, może błądzący, może wręcz momentami po dziecinnemu naiwny i nieprzewidujący, ale z pasją, z polotem, z finezją, z kulturą i z obyciem.

Wielki to był aktor i wielka była sztuka, którą tworzył.

Lubił grać ludzi nienormalnych, nietypowych, chorych psychicznie.

Owa anormalność była jego normalnością w kontekście działań teatralnych.

Nie robił tego jednak dla sławy, poklasku, popularności.

Chodziło mu wyłącznie o to, aby jak najbardziej zbliżyć się do trzewi człowieka współczesnego.

To była jego taktyka,...

Autor skupił się na teatralnych rolach pana Łomnickiego oraz jego pracy jako wykładowcy. Próżno doszukiwać się tu wzmianek na temat życia osobistego aktora. Język, jakim została napisana ta krótka książka, jest według mnie trochę zbyt sztywny. Niewątpliwym atutem publikacji są liczne zdjęcia z przedstawień teatralnych.

Autor skupił się na teatralnych rolach pana Łomnickiego oraz jego pracy jako wykładowcy. Próżno doszukiwać się tu wzmianek na temat życia osobistego aktora. Język, jakim została napisana ta krótka książka, jest według mnie trochę zbyt sztywny. Niewątpliwym atutem publikacji są liczne zdjęcia z przedstawień teatralnych.