O tym, co z literackiej spuścizny starożytności dotarło do naszych czasów, decydowała dziejowa niesprawiedliwość, toteż obcujemy z dziełami o niezaprzeczalnej wartości historycznej i bardzo zróżnicowanej wartości artystycznej.
"Opowieści efeskie" zawdzięczają swą przynależność do klasyki raczej szczęściu niż niepodważalnym walorom literackim, czego nie kryje zresztą we wstępie tłumaczka dziełka, pani Ludwika Rychlewska. Trzeba tu zaznaczyć, iż gdyby pani Ludwika pominęła w tymże wstępie szkolne oczywistości, schudłby on znacznie bez szkody dla całości ustroju. Rozumiem jednak, że jakoś trzeba było ten tomik napompować; oryginalny tekst liczy sobie ledwie 75 stron. Co ciekawe, ta skromna z pozoru historia obejmuje wiele lat i wydarzeń, które siłą rzeczy podane są w ogólnym zarysie i w iście straceńczym tempie. Galopadzie tej winny jest podobno (między innymi) fakt, iż dotarło do nas prawdopodobnie jedynie streszczenie pierwotnego utworu.
Z szacunku dla blisko dwutysiącletniej metryczki tej książki pozostawię ją bez oceny; jej lekturę odradzam jednak wszystkim, którzy oczekują od literatury czegoś więcej niż szkicu o wielkiej miłości spełnionej mimo potężnych przeciwności losu.

O tym, co z literackiej spuścizny starożytności dotarło do naszych czasów, decydowała dziejowa niesprawiedliwość, toteż obcujemy z dziełami o niezaprzeczalnej wartości historycznej i bardzo zróżnicowanej wartości artystycznej.
"Opowieści efeskie" zawdzięczają swą przynależność do klasyki raczej szczęściu niż niepodważalnym walorom literackim, czego nie kryje zresztą we...