Chłopi

Jeśli ktoś kiedyś powie wam, że Żeromski powinnien dostać nobla zamiast Reymonta to go trzaśnijcie egzemplarzem "Chłopów" w głowę, może zmądrzeje

Jeśli ktoś kiedyś powie wam, że Żeromski powinnien dostać nobla zamiast Reymonta to go trzaśnijcie egzemplarzem "Chłopów" w głowę, może zmądrzeje

Pokaż mimo to

Wspaniała epicka opowieść o XIX wiecznych realiach życia wiejskiego społeczeństwa polskiego zaboru rosyjskiego. Świetny pomysł podziału na cztery pory roku jakże inne dla chłopskich gospodarzy. Zasłużona lektura szkolna.

Wspaniała epicka opowieść o XIX wiecznych realiach życia wiejskiego społeczeństwa polskiego zaboru rosyjskiego. Świetny pomysł podziału na cztery pory roku jakże inne dla chłopskich gospodarzy. Zasłużona lektura szkolna.

Pokaż mimo to

Nie rozumiem dlaczego jest szkolną lekturą.

Nie rozumiem dlaczego jest szkolną lekturą.

Pokaż mimo to

Wnikliwy obraz polskiej wsi. Do takich książek trzeba dorosnąć.

Wnikliwy obraz polskiej wsi. Do takich książek trzeba dorosnąć.

Pokaż mimo to

Przeczytałam tylko obowiązkowy tom 1, dalej nie dałam rady. Może jeśli zostaną mi czas i siła przed maturą, spróbuję skończyć. Ogólnie książka była dla mnie niesamowicie męcząca. Kompletnie nie przemawia do mnie ten kliamt wiejski, zaściankowość, irytująca gwara. Tym bardziej, kiedy mam świadomość, że w tym samym czasie, niedaleko od miejsca akcji było piękne, industrialne miasto, w którym mogłaby rozgrywać się akcja. Nawet gorzej - autor napisał książkę, której akcja umieszczona jest w mieście przemysłowym, ale lekturą musieli zostać akurat "Chłopi" (Tak, wiem za "Ziemię Obiecaną" Nie został nagrodzony noblem) :/.

Jednak, bardziej obiektywnie, książka jest raczej dobrze napisana i wydaje mi się, że nieźle oddaje życie na wsi w tamtym czasie.

Ogólnie, jeśli ktoś lubi czytać o XIX-wiecznej wsi polskiej i marzy o 30-stronicowym opisie chłopskiego wesela, to książka powinna przypaść do gustu.

Nie skończyłam - nie oceniam.

Przeczytałam tylko obowiązkowy tom 1, dalej nie dałam rady. Może jeśli zostaną mi czas i siła przed maturą, spróbuję skończyć. Ogólnie książka była dla mnie niesamowicie męcząca. Kompletnie nie przemawia do mnie ten kliamt wiejski, zaściankowość, irytująca gwara. Tym bardziej, kiedy mam świadomość, że w tym samym czasie, niedaleko od miejsca akcji było piękne, industrialne...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Na temat I tomu.
Osobiście nie uważam tej książki za świetną. Autor jakby nie miał w ogóle pomysłu na fabułę i dlatego wsadził tam jakieś awantury i problemy miłosne. No i odcięcie sobie nogi, a co. Co więcej, bohaterowie są bardzo irytujący, prymitywni i zachowują się prawie jak zwierzęta. OK, rozumiem, że to wieś, no ale bez przesadyzmu, to wygląda jakby ci mieszkańcy nie mieli żadnych wyższych potrzeb. Są też bardzo niemili dla siebie. Zamiast się normalnie, po ludzku, dogadać, to się kłócą o kawałek pola jak jakie psy, a to traktują kogoś jak śmiecia, tylko dlatego, że nie ma własnej gleby. No i prawie się biją o jakąś dziewuchę, tak latają za nią, bo ładna. Nie pomogli rannemu, bo byli zajęci weselem. W skrócie: dla tych ludzi liczy się tylko przeżycie, bogactwo, szacunek i seks. No i tyle, super.

Na temat I tomu.
Osobiście nie uważam tej książki za świetną. Autor jakby nie miał w ogóle pomysłu na fabułę i dlatego wsadził tam jakieś awantury i problemy miłosne. No i odcięcie sobie nogi, a co. Co więcej, bohaterowie są bardzo irytujący, prymitywni i zachowują się prawie jak zwierzęta. OK, rozumiem, że to wieś, no ale bez przesadyzmu, to wygląda jakby ci mieszkańcy nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jedna z moich ulubionych książek. Czytam ją co jakiś czas od nowa, żeby sobie odświeżyć. Nie jest to łatwa lektura, bo pisana chłopskim językiem sprzed prawie 120 lat, niektóre słowa wypadły już z obiegu i bez słownika wyrazów polskich się nie obejdzie. Zawiera wiele opisów przyrody, czyli postrach uczniów, ale są tak napisane, że gdy autor opisuje zimę, to łatwo możemy sobie tę zimę wyobrazić, gdy wichurę, to prawie słyszymy zawodzenie wiatru, a gdy upał, to niemalże czujemy skwar. Nie są to tak rozwlekłe opisy jak u Orzeszkowej, więc nie aż takie nużące dla nieodpornych. :-) We współczesnych książkach rzadko się wspomina o pogodzie, chyba że padał deszcz, a heroina szła płacząc i łzy mieszały się z deszczem. :-) Jak wyglądała okolica, czy jakie rośliny rosły lub pachniały to naprawdę rzadkość. A szkoda, bo książki są mało plastyczne i zubożone.

Autor opisał zwykłe życie na wsi w rytmie czterech pór roku, począwszy od jesieni. Więc mamy najpierw jesienną orkę i siewy, potem Wszystkich Świętych, wesele (wtedy, gdy było na wsi najmniej roboty), Boże Narodzenie, Wielkanoc, śmierć itd. Nie da się ukryć, że takie życie nie jest szczególnie fascynujące dla współczesnego czytelnika wychowanego na krótkich wiadomościach, a zwłaszcza żyjących w wielkim mieście, stąd dużo narzekań, że książka jest nie do przeczytania.

W książce od czasu do czasu ktoś się bił lub chciał bić kłonicą, zastanowiło mnie to, bo z opisu w słowniku i zdjęć w internecie wygląda, że to część wozu i że nie tak łatwo to wziąć do bitki, której się zazwyczaj nie planuje, więc nikt raczej nie posiada na podorędziu. Zapytałam kiedyś znajomego starszego pana, czy łatwo było wyjąć tę kłonicę, bo mi to podejrzanie wyglądało, że kłonica była taka łatwo dostępna. Okazuje się, że nie było łatwo jej wyjąć i że w dzisiejszych czasach funkcję kłonicy pełni kij bejsbolowy. :-) Tak więc pewnie się zdarzyło, że ktoś kogoś okładał kłonicą, tak samo jak dziś zdarzają się pobicia kijem, ale nie można brać tego za normę. :-)

Zdecydowanie jest to jedna z najlepszych książek jakie przeczytałam. Mimo surowego realizmu i pragmatyzmu nie jest przygnębiająca ani przytłaczająca. Naprawdę nie wiem jak to Reymont zrobił. Inne tego typu książki jak np. "Anna Karenina" czy "Wielkie nadzieje" strasznie dołują.

Jedna z moich ulubionych książek. Czytam ją co jakiś czas od nowa, żeby sobie odświeżyć. Nie jest to łatwa lektura, bo pisana chłopskim językiem sprzed prawie 120 lat, niektóre słowa wypadły już z obiegu i bez słownika wyrazów polskich się nie obejdzie. Zawiera wiele opisów przyrody, czyli postrach uczniów, ale są tak napisane, że gdy autor opisuje zimę, to łatwo możemy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nudna, jedyna barwna postać to Antek. Czytałem w szkole, pamiętam, że dużym plusem Reymonta były opisy egzystencjonalne na wsi oraz kalendarz zbiorów i kolorystyka pór roku. Ocena 5/10.

Nudna, jedyna barwna postać to Antek. Czytałem w szkole, pamiętam, że dużym plusem Reymonta były opisy egzystencjonalne na wsi oraz kalendarz zbiorów i kolorystyka pór roku. Ocena 5/10.

Pokaż mimo to

Powieść ukazuje cztery pory życia wsi, z jej rytuałami kalendarzowymi, cyklami orki, siewu i zbiorów. Wybitna rola przyrody i jej poetyckie opisy, są jednym z najbardziej wyróżniających się elementów powieści. Odkąd fotografia i filmy, wyeliminowały potrzebę tak długiego opisu, zmieniła się literatura, a opisy zdają się być uciążliwe. Reymont jednak ożywia przyrodę i łączy jej zmieniające się pory roku z ludzkimi nastrojami i emocjami.

Z drugiej strony, codzienna narracja powieści jest często z wewnętrznej, chłopskiej perspektywy i jest dość daleka od poezji. Czasami jest naturalistyczna i brutalna. Chłopi nie patrzą na ziemię z podziwem. Pracują nad nią i pragną tego. Posiadanie jednego małego kawałka pola więcej oznacza różnicę między życiem a śmiercią głodową, która może się zdarzyć zimą lub wiosną. Ale czasami narracja jest zabawna i kpiąca, kochająca plotki.

Bez wnikania w skomplikowane sploty akcji, w problematykę chłopskiej społeczności można spojrzeć na "Chłopów" jako powieść o życiu ludzkim, na tle cyklicznych przemian przyrody. Pory roku jak życie następują ciągle po sobie, obracają się od jesiennego zamierania, przez zimową martwotę, wiosenne odrodzenie i letnie zbiory. Pory roku będą następowały po sobie i ludzie, chcąc nie chcąc, będą musieli się podporządkować. Problem dotyka młodopolskiej sztuki traktującej o problematyce duszy ludzkiej. Człowiek młodopolski jest skazany na życie i skazany na śmierć. Świat nie zwraca uwagi na śmierć i cierpienie jednostki. Życie toczy się dalej i nie obchodzi go jedna, biedna dusza. Śmierć jednego z bohaterów, Macieja Boryny, który umiera na polu podczas "siewu", to jedna z najbardziej wzruszających scen w polskiej literaturze.

U Reymonta ten pesymizm człowiek przezwycięża, dzięki temu, że uczestniczy w przyrodzie. Jego bohaterowie nigdy nie są samotni, odczuwają jedność ze światem i celowość tego świata jako członkowie zbiorowości.

Powieść ukazuje cztery pory życia wsi, z jej rytuałami kalendarzowymi, cyklami orki, siewu i zbiorów. Wybitna rola przyrody i jej poetyckie opisy, są jednym z najbardziej wyróżniających się elementów powieści. Odkąd fotografia i filmy, wyeliminowały potrzebę tak długiego opisu, zmieniła się literatura, a opisy zdają się być uciążliwe. Reymont jednak ożywia przyrodę i łączy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

201030 audio G6.
Zmęczyłem. Od połowy już mnie nieco nużyło. Język dodatkowo mnie dobijał. Jednak jako całość: bardzo dobra analiza życia wsi, mechanizmów rządzących w małych społecznościach. Sam mieszkam w małym mieście i wiem coś o tym, że "ludzie widzą wszystko", chcą wiedzieć wszystko, ale ich interpretacje zachowań i ocena ludzi są niemal zawsze oględne i błędne. Doświadczyłem na własnej skórze. Generalnie warta przeczytania.

201030 audio G6.
Zmęczyłem. Od połowy już mnie nieco nużyło. Język dodatkowo mnie dobijał. Jednak jako całość: bardzo dobra analiza życia wsi, mechanizmów rządzących w małych społecznościach. Sam mieszkam w małym mieście i wiem coś o tym, że "ludzie widzą wszystko", chcą wiedzieć wszystko, ale ich interpretacje zachowań i ocena ludzi są niemal zawsze oględne i błędne....

więcej

mniej

Pokaż mimo to