To Wańkowicz, więc o czym tu pisać??? Dowcipna, mądra, wciągająca. Taka do powracania co jakiś czas.

To Wańkowicz, więc o czym tu pisać??? Dowcipna, mądra, wciągająca. Taka do powracania co jakiś czas.

Warto powrócić do pełnych pasji felietonów, do naszej odległej historii, odniesień patriotycznych i ukształtować sobie, na ich podstawie termin samego bycia Polakiem; na obczyźnie, podczas podroży, w licznych zmaganiach z losem, który przecież czasami poddaje nas wielkim próbom i nie przynosi satysfakcji. To znakomity popis dobrego obserwatora,jego indywidualnych zmagań ze wspomnieniami i niełatwą traumą narodowo- historyczną.Z owego czasu, niczym z odległej dzisiaj galaktyki. Na ich podstawie możemy sobie układać własną wizję przeszłości, niekoniecznie w modnym obecnie kolorze noir. Wojna, lata międzywojenne i czasy dziś kojarzone wyłącznie ze stalinowskim terrorem a przecież żyli wtedy ludzie, mieli swoje radości i smutki, pasje i marzenia, sentymenty i smutne doświadczenia.Jakoś dawali radę, wiele rzeczy zbudowali, dzielili się doświadczeniem ze szczerym entuzjazmem i, nim wydamy osąd tamtym czasom, spójrzmy na te wszystkie lata oczami tych, którzy z wartościowego krzepkiego wychowania wynieśli nauki, które i dzisiaj niejednemu by się przydały.

Warto powrócić do pełnych pasji felietonów, do naszej odległej historii, odniesień patriotycznych i ukształtować sobie, na ich podstawie termin samego bycia Polakiem; na obczyźnie, podczas podroży, w licznych zmaganiach z losem, który przecież czasami poddaje nas wielkim próbom i nie przynosi satysfakcji. To znakomity popis dobrego obserwatora,jego indywidualnych zmagań ze...

Kolejna pozycja w dorobku autora , jak dla mnie kultowa ze względu na klimat całej książki...napisana z werwą , humorem i polotem...
Na tym portalu zabrakło mi jedynie bardzo ważnej pozycji w dorobku Wańkowicza ,a mianowicie ,,Wojna i pióro'', szkoda bo jest to bardzo wnikliwa literatura na temat konfliktów wojennych...

Kolejna pozycja w dorobku autora , jak dla mnie kultowa ze względu na klimat całej książki...napisana z werwą , humorem i polotem...
Na tym portalu zabrakło mi jedynie bardzo ważnej pozycji w dorobku Wańkowicza ,a mianowicie ,,Wojna i pióro'', szkoda bo jest to bardzo wnikliwa literatura na temat konfliktów wojennych...

Fantastyczna opowieść z nieprawdopodobnym i niepoprawnym między innymi politycznie humorem, brawurowe i zabawne anegdoty itd. długo by tak można, jedynie jeśli ktoś nie lubi przeskakiwania z tematu na temat może doszukać się pewnych minusów :) innych nie stwierdziłem

Fantastyczna opowieść z nieprawdopodobnym i niepoprawnym między innymi politycznie humorem, brawurowe i zabawne anegdoty itd. długo by tak można, jedynie jeśli ktoś nie lubi przeskakiwania z tematu na temat może doszukać się pewnych minusów :) innych nie stwierdziłem

"Tędy i Owędy" to coś na kształt autobiografii albo raczej pamiętnika. Książka zaczyna się od przyjazdu autora do Warszawy na nauki a kończy wiele lat później w tym samym mieście choć już w innym państwie. Wańkowicz bowiem, choć nam niemal współczesny edukować się zaczął jeszcze pod zaborami. Jego Warszafka nie była taką, jaką dziś znamy, pełną anielogłowych hipsterów na placu im. Starbucksa. Wówczas jeszcze panienki z dobrych domów uczyły się na pensjach, na ulicach dopiero zaczynały pojawiać się samochody, o telefonach nie wspominając.
Nie jest książka która przymusi nas do głębszych przemyśleń, nie to jest zresztą jej celem. Jest to rzecz bardzo zabawna i napisana z niezwykłą lekkością. Znakomita rzecz na poprawę humoru, nie ma w niej ani krzty smuteczku. Jego opowieści są między innymi dlatego tak przyjemne, że Wańko nigdy nie cierpiał na biedę. Radosny dziedzic, bon-vivant, mającym dwór a we dworze służbę. Hajs, dziwki i koks, czegóż chcieć więcej? Bądźmy jednak szczerzy – to nie dla fabuły warto przerobić tę książkę ale dla języka. Jest on jak moja kumpel w łóżku - po prosty za dobry. Muszę ostrzec, że po takiej lekturze jeszcze przez miesiąc będzie się Wam wydawało, że każda inna książka jest napisana topornie i niedbale.

"Tędy i Owędy" to coś na kształt autobiografii albo raczej pamiętnika. Książka zaczyna się od przyjazdu autora do Warszawy na nauki a kończy wiele lat później w tym samym mieście choć już w innym państwie. Wańkowicz bowiem, choć nam niemal współczesny edukować się zaczął jeszcze pod zaborami. Jego Warszafka nie była taką, jaką dziś znamy, pełną anielogłowych hipsterów na...