Niniejszy tom, 4 w chronologii Elryka, zawiera klimatyczny prolog i 3 opowiadania z lat 60ych, w tym dwa najstarsze z 1961 oraz dotyczy czasów zniszczenia Imrryru oraz pierwszych lat niedługo po tym. Widać tu z jednej strony, że pomysł na tego bohatera był jeszcze wówczas bardzo świeży i nie zawsze konsekwentny ale trzeba też przyznać, że sam bohater staje się tutaj wreszcie bardziej tym antybohaterem jakiego nam obiecywano. To już nie jest Elryk melancholijny idealista, poszukujący sensu i chcący uczyć się od Młodych Królestw. Tutaj mamy do czynienia z Elrykiem cynikiem, Elrykiem darującym sobie idealizm, Elrykiem mściwym i obierającym wreszcie kierunki rozwoju osobistego, które mogą zrobić z niego prawdziwego villana. Czytając dotychczasowe tomy kolejno, widać tą zmianę. Jest ona dość subtelna i mimo, że jest ona efektem raczej chaotycznego pisania przez Moorcocka (to później autor pisząc prequelowe historie ugrzeczniał bohatera) daje sporą satysfakcję. Same historie są dość proste, pełne mniej lub bardziej generycznych potyczek oraz przyjemnej, onirycznej magii. Raczej nie ma co liczyć na wielkie zwroty akcji czy zbytnie pogłębienia. Mają w sobie jednak ten fajny nastrój, który sprawia, że zaraz wezmę kolejną książeczkę (są one bowiem króciutkie) aby sprawdzić jak tam tragedia naszego Elryka rozwija się dalej.

Niniejszy tom, 4 w chronologii Elryka, zawiera klimatyczny prolog i 3 opowiadania z lat 60ych, w tym dwa najstarsze z 1961 oraz dotyczy czasów zniszczenia Imrryru oraz pierwszych lat niedługo po tym. Widać tu z jednej strony, że pomysł na tego bohatera był jeszcze wówczas bardzo świeży i nie zawsze konsekwentny ale trzeba też przyznać, że sam bohater staje się tutaj...

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam