Warto przeczytać dla pogłębienia wiedzy o myśli filmowej, niektóre rozdziały sprawiły, że inaczej teraz patrzę i rozumiem filmy. Jest jednak zbyt rozwlekła i za mało konkretna jak na podręcznik, źle się z niej uczy.

Warto przeczytać dla pogłębienia wiedzy o myśli filmowej, niektóre rozdziały sprawiły, że inaczej teraz patrzę i rozumiem filmy. Jest jednak zbyt rozwlekła i za mało konkretna jak na podręcznik, źle się z niej uczy.

Uch. Śmiem twierdzić, że wszystkie potencjalne błędy i przewiny, za które pokutuje czytelnik, nie są winą autorów, ale niewdzięcznego tematu, z jakim przyszło im się zmierzyć. Nazwijmy rzeczy po imieniu: myśl filmowa w stopniu większym niż wszystkie podobne twory zawiera w sobie niesamowitą ilość wodolejstwa, pustosłowia i przerostu formy nad treścią. Jeśli dorzucić do tego jeszcze szczyptę hermetycznego żargonu, nie jest łatwo pamiętać, jakie stosunkowo niegłupie problemy i przemyślenia legły u jej podstaw.
Trzeba natomiast przyznać, że autorzy zrobili wszystko, co mogli, żeby przeprowadzić czytelnika przez meandry uczonego gadania możliwie jak najkrótszą i jak najprostszą drogą. Nie mam przez to na myśli, że ten podręcznik powinien nosić podtytuł "dla idiotów", jest jednak na tyle przystępny, żeby nie zamęczyć "początkującego użytkownika" i na tyle skondensowany, żeby stanowić przyczynek do dalszych poszukiwań (przy czym proszę zwrócić uwagę, że eseje napisane przez Alicję Helman są minimalnie przystępniejsze niż te autorstwa Jacka Ostaszewskiego...)

Uch. Śmiem twierdzić, że wszystkie potencjalne błędy i przewiny, za które pokutuje czytelnik, nie są winą autorów, ale niewdzięcznego tematu, z jakim przyszło im się zmierzyć. Nazwijmy rzeczy po imieniu: myśl filmowa w stopniu większym niż wszystkie podobne twory zawiera w sobie niesamowitą ilość wodolejstwa, pustosłowia i przerostu formy nad treścią. Jeśli dorzucić do tego...