Lubię tę serię, choć książki bywają nierówne: główny bohater jest inteligentny i ma sporo dobrych pomysłów, a potrafi być strasznie naiwny i pakować się w tarapaty na własne życzenie.

Akcja tej części przygód rzymskiego detektywa z czasów cesarstwa toczy się w całości w Rzymie, obfituje w kilka naprawdę świetnie opisanych zabawnych scenek z życia mieszkańców miasta, więc dobrze się to czyta. I za to lubię te książki: zagadki, choć dla nas wydają nieskomplikowane, rozwiązywane są na skutek dużej dozy myślenia i kojarzenia faktów, więc można odpocząć od odcisków palców, mikrośladów, badań DNA etc.

Lubię tę serię, choć książki bywają nierówne: główny bohater jest inteligentny i ma sporo dobrych pomysłów, a potrafi być strasznie naiwny i pakować się w tarapaty na własne życzenie.

Akcja tej części przygód rzymskiego detektywa z czasów cesarstwa toczy się w całości w Rzymie, obfituje w kilka naprawdę świetnie opisanych zabawnych scenek z życia mieszkańców miasta, więc...

Właściwie trudno napisać coś innego, niż o poprzednich książkach z cyklu, choć przyznam, że sama intryga - czyli próby znalezienia "haka" na zawodową pannę młodą - jest bardzo ciekawa. A i problemy mieszkaniowe w starożytnym Rzymie są nakreślone ze swadą i zacięciem takim, jakby sama autorka miała jakieś problemy ze swoim gospodarzem domu :)

Właściwie trudno napisać coś innego, niż o poprzednich książkach z cyklu, choć przyznam, że sama intryga - czyli próby znalezienia "haka" na zawodową pannę młodą - jest bardzo ciekawa. A i problemy mieszkaniowe w starożytnym Rzymie są nakreślone ze swadą i zacięciem takim, jakby sama autorka miała jakieś problemy ze swoim gospodarzem domu :)

Powieść historyczna. Lekki kryminał. Ciąg dalszy przygód detektywa Marka Dydiusza Falkona.

Powieść historyczna. Lekki kryminał. Ciąg dalszy przygód detektywa Marka Dydiusza Falkona.

bardzo słaba

bardzo słaba

Czasy starożytnego Rzymu od dawna wydają mi się stosunkowo mało wyeksploatowane pod względem literackim. Co prawda z racji coraz to kolejnych filmów i seriali Imperium Augustów stało się popularne, lecz według mnie ciągle mało książek sięga do tamtych dziejów. Jest to o tyle dziwne, że przecież Wieczne Miasto jest wymarzoną scenerią, w której warto umieścić akcję porządnie napisanej powieści kryminalnej, przygodowej albo obyczajowej. Do dzieła Lindsey Davis podchodziłem więc z pewnymi nadziejami, że oto wreszcie trafiły mi się przygody detektywa, który niczym Sherlock Holmes będzie penetrował mroczne zaułki Awentynu, ścigał złoczyńców po Palatynie bądź unikał zasadzek na Polu Marsowym. Miało być dobrze, a wyszło jak zwykle.

„Miedziana Wenus” nie jest zła. Czyta się dobrze, nawet nie zauważając upływu stron i pod względem warsztatu rzeczywiście Davis daje radę. Opisy są plastyczne i pozwalają poczuć atmosferę panującą w Rzymie, co jest o tyle interesujące, że Marek Dydiusz Falko nie spędza zbyt dużo czasu w Senacie, lecz z racji zawodu błąka się po niebezpiecznych dzielnicach i nagabuje ludzi o szemranej reputacji. Próżno szukać tu opowieści o wodzach, przywódcach, świecie elit, artystach albo wielkiej polityce – jest tylko grzebanie się w brudzie i smrodzie biednych kamienic czynszowych, których mieszkańcy nieustannie zalegają z opłatami. Główny bohater jest tu osobą żyjącą na pograniczu: z jednej strony robi interesy z synem cezara i umawia się z córką senatora, a z drugiej nie ma włóczęgi, z której nie wróciłby z nowym zestawem guzów i siniaków.

Opis życia codziennego mniej zamożnych Rzymian, a także tych, co ledwo wiążą koniec z końcem jest duża zaletą powieści, gdyż autorka przemyca w nim sporo ciekawostek i porusza pewne problemy, o których się głośno nie mówiło, a które trapiły uboższe warstwy ludności. Warto tu wspomnieć o sprawach kąpieli (czy ogólniej: higieny),stanie nieruchomości czy wszechobecnym kupowaniu sobie wszystkiego (od wykwintnych smakołyków przez lojalność aż po decyzje urzędników najwyższej rangi) przez niemal każdego, kto osiągnął stanu przynajmniej ekwicki. Całość podana jest w zabawny sposób, więc nie grożą nam refleksje jak po lekturze naturalisty Zoli.

Gorzej wygląda sprawa z częścią merytoryczną „Miedzianej Wenus”. Intryga jest mało skomplikowana, żeby nie powiedzieć prymitywna i niczym nie zaskakuje wytrawnego poszukiwacza nowych wrażeń. Trudno mi wyrokować czy był to celowy zabieg autorki czy też zwyczajnie nie potrafi dobrze kombinować, ale jeśli przez pierwsze 150 stron wszystkie poszlaki i zeznania świadków wskazują na konkretną osobę, to trzeba się naprawdę postarać żeby gdzieś w okolicach połowy książki nie domyślić się, kto jest winien. Lekki charakter w jakim utrzymana jest opowiadana historia także budzi zastrzeżenia, gdyż o ile humor sam w sobie jest czymś zdecydowanie pozytywnym, to w powieściach detektywistycznych, kryminalnych czy dreszczowcach chciałoby się czasem poczuć klimat zagrożenia. Tutaj tego nie uświadczymy. Razi też czarno-biała konstrukcja postaci i ich psychologiczna płycizna. Cóż, może jest to dostosowane do docelowego odbiorcy, który ma się nie wysilać w czasie czytania? O ile postaci kobiece wypadają całkiem przekonująco (i to zarówno Seweryna Zotyka jak i Helena Justyna),to sam Falko jest nieco dziwny. Wzbudza oczywiście naszą sympatię, a jego ofermowatość jest częściej powodem do śmiechu niż niepokoju, ale momentami potrafi mocno zirytować. Bardzo niewyważony bohater.
Po książkę warto sięgnąć tylko w przypadku, kiedy w pobliżu nie mamy nic lepszego, ale nawet wtedy nie warto nastawiać się na ambitną lekturę. Łatwe, przyjemne, lecz jednocześnie niczym nie wybijające się ponad przeciętność, co sprawia, że szybko zapominamy o „Miedzianej Wenus”.

Czasy starożytnego Rzymu od dawna wydają mi się stosunkowo mało wyeksploatowane pod względem literackim. Co prawda z racji coraz to kolejnych filmów i seriali Imperium Augustów stało się popularne, lecz według mnie ciągle mało książek sięga do tamtych dziejów. Jest to o tyle dziwne, że przecież Wieczne Miasto jest wymarzoną scenerią, w której warto umieścić akcję porządnie...