Jestem pod wrażeniem. Ale nie chodzi mi o fakt, że autorka objechała jezioro Wiktorii na rowerze. Jestem pod wrażeniem jak to możliwe, że ktoś chwali się, że jest w Afryce po raz trzeci, ma na karku ponad 40 lat i nie potrafi się przygotować do swojej wyprawy. Dobry rower to za mało, trzeba też wiedzieć jakie są zwyczaje w Afryce, że punktualność nie jest tam priorytetem, że aby zdobyć pracę mocno się koloryzuje swoje umiejętności, że korupcja nie jest postrzegana jako coś złego, itp, itd.
Tymczasem Martinka wybrała się do Afryki, ale chciałaby aby było jak w Europie, najlepiej jak w korporacji finansowej. Ze słów autorki wyraźnie bije wyższość nad spotykanymi Afrykanami, zwłaszcza nad wynajętym Jonesem, którego traktuje czasami jak niewolnika - bo mu zapłaciła. Biała Pani rządzi. Tak jak wtedy, gdy z afrykańskiego busika kierowca wyrzuca cztery osoby aby zmieścił się rower autorki. Wstyd.

Jestem pod wrażeniem. Ale nie chodzi mi o fakt, że autorka objechała jezioro Wiktorii na rowerze. Jestem pod wrażeniem jak to możliwe, że ktoś chwali się, że jest w Afryce po raz trzeci, ma na karku ponad 40 lat i nie potrafi się przygotować do swojej wyprawy. Dobry rower to za mało, trzeba też wiedzieć jakie są zwyczaje w Afryce, że punktualność nie jest tam priorytetem,...

Dużo było o mister Jonesie, mało o przyrodzie, jakoś oczekiwałam więcej zachwytów nad naturą:) I zabrakło mi własnych refleksji autorki, czy zrealizowany projekt napełniania l ja dumą, czy to dla niej coś ważnego czy może ledwo dotrwała do końca wyprawy i z ulgą pożegnała Afrykę?
Poczta pantoflową chodziły słuchy, że to drugie...

Dużo było o mister Jonesie, mało o przyrodzie, jakoś oczekiwałam więcej zachwytów nad naturą:) I zabrakło mi własnych refleksji autorki, czy zrealizowany projekt napełniania l ja dumą, czy to dla niej coś ważnego czy może ledwo dotrwała do końca wyprawy i z ulgą pożegnała Afrykę?
Poczta pantoflową chodziły słuchy, że to drugie...

Pięknie ukazana Afryka na wielu kolorowych zdjęciach. Opis wyprawy wokół Jeziora Wiktorii, przez takie państwa jak Kenia, Uganda i Tanzania. Nie był to pierwszy wypad autorki, zdecydowała się na wyprawę rowerem i była doskonale zaprawiona w boju bo planowała przejeżdżać dziennie 120-150 kilometrów. Na zakończenie podróży planowała odwiedzić siostrę, która prowadziła mały hotelik.

Opisuje nie tylko perypetie z rowerem, który kilkakrotnie ulegał różnym awariom, a w końcu zamieniła go "na lepszy model". Podaje szczegóły trasy, dla innych Zapaleńców ma dużo dobrych lat jak tanio i bezpiecznie podróżować. Najwięcej problemów nastręczyło jej znalezienie przewodnika, który nie tylko pojechałby z nią kilkaset kilometrów i załatwiał noclegi/wycieczki/wstępy do parków, ale zgodziłby się na odbycie tej trasy na rowerze. Choć rowery to najpopularniejszy środek transportu, wysiłek byłby ogromny.
na początek był Park Narodowy Nairobi. Wyprawa zaczęła się w Nowy Rok 2004 r. Jones ( może znajomy z poprzedniej wyprawy?) przyłączył się do Agnieszki. Pierwszy etap do Kericho zapadł jej w pamięć ze względu na kryzys Jonesa. Lekko humorystyczną opowieść szybko się pochłania, można poczuć zapachy Afryki, jedzenie, owoce, woń targowiska, ujrzeć oczyma wyobraźni pola herbaty, dostrzec kobiety w barwnych sukniach (Uganda).

Podziwiam ją za hart ducha, gdyż rowerem wspinała się na wysokość 3000 metrów, musiała walczyć z katarem, chorobą wysokościową i próbami wyłudzenia zawyżonej zapłaty. Z duszą na ramieniu przemierzała Ugandę, która akurat nie była najbezpieczniejszym miejscem, a patrole były dobrze uzbrojone. Cywile też nosili broń, więc w razie jakiegoś konfliktu byłaby ugotowana. Wspierała lokalne dzieci rozdając ubranka, długopisy i notatniki. W jej zapiskach uderza szacunek wobec mieszkańców Afryki, życzliwość i optymizm. Jednym słowem ciekawa lektura.

Pięknie ukazana Afryka na wielu kolorowych zdjęciach. Opis wyprawy wokół Jeziora Wiktorii, przez takie państwa jak Kenia, Uganda i Tanzania. Nie był to pierwszy wypad autorki, zdecydowała się na wyprawę rowerem i była doskonale zaprawiona w boju bo planowała przejeżdżać dziennie 120-150 kilometrów. Na zakończenie podróży planowała odwiedzić siostrę, która prowadziła mały...

To już druga książka o wyprawie rowerowej do Afryki, jaką czytałam.
Ale poprzednia, "Do ciepłych krajów", bardziej mi się podobała.
Za to tutaj piękne zdjęcia.

To już druga książka o wyprawie rowerowej do Afryki, jaką czytałam.
Ale poprzednia, "Do ciepłych krajów", bardziej mi się podobała.
Za to tutaj piękne zdjęcia.

Fascynująca książka pokazująca, że nie ma rzeczy niemożliwych dla ludzi pełnych zapału i uparcie dążących do celu. Nieco egzotyczna, gdyż akcja rozgrywa się w Afryce. Ukazuje warunki życia przeciętnego afrykanina - w skrajnej nędzy i brudzie. Książka inspiruje do działania. :)

Fascynująca książka pokazująca, że nie ma rzeczy niemożliwych dla ludzi pełnych zapału i uparcie dążących do celu. Nieco egzotyczna, gdyż akcja rozgrywa się w Afryce. Ukazuje warunki życia przeciętnego afrykanina - w skrajnej nędzy i brudzie. Książka inspiruje do działania. :)

Jakbym sama odbyła podróż po Afryce!

Jakbym sama odbyła podróż po Afryce!

Taka powinna być książka podróżnicza! Autorka opisuje swoją podróż przez Kenię, Sudan, Tanzanię - rowerem dookoła jeziora Wiktorii.
Dowiedziałam się z tej książki wszystkiego czego chciałam - o ludziach, jedzeniu, przyrodzie, krajobrazach, drogach i zmaganiach autorki z przeciwnościami podczas podróży. Oraz z jej przewodnikiem Jonesem.
Razem z nią poczułam zapach i różne smaki Afryki.
Wiem co ludzie jedzą, piją, jak wyglądają, jak się ubierają, jak żyją.
Do tego piękne zdjęcia z obszernymi komentarzami, które czytałam z ogromną ciekawością.
Nic dodać nic ująć, więcej pisać nie trzeba.

Taka powinna być książka podróżnicza! Autorka opisuje swoją podróż przez Kenię, Sudan, Tanzanię - rowerem dookoła jeziora Wiktorii.
Dowiedziałam się z tej książki wszystkiego czego chciałam - o ludziach, jedzeniu, przyrodzie, krajobrazach, drogach i zmaganiach autorki z przeciwnościami podczas podróży. Oraz z jej przewodnikiem Jonesem.
Razem z nią poczułam zapach i różne...