Cudze chwalicie, swego nie znacie, chciałoby się powiedzieć. Znakomita książka doskonałej autorki, wieloletniej członkini redakcji „Tygodnika Powszechnego”. I jednej z najbardziej niedocenianej autorek powieści historycznych – co podkreślał Zbigniewem Herbert. Ale w jej czasach nie było wolnego rynku wydawniczego, a autorka z jej poglądami i życiorysem nie mogła znaleźć się w kanonie lektur szkolnych ani w wysokonakładowych wydaniach.
Nietypowy format powieści historycznej. W kolejnych rozdziałach śledzimy losy następujących po sobie pokoleń wielkopolskiego rodu Leszczyńskich z Leszna, herbu Wieniawa, począwszy od przełomu XVI i XVII wieku i Rafała Leszczyńskiego, wojewody bełskiego aż do Stanisława Leszczyńskiego, dwukrotnie wybieranego na króla Rzeczpospolitej Obojga Narodów w XVIII stuleciu. Obserwujemy ich w działaniu, najczęściej w momentach kluczowych dla dziejów kraju lub ich rodu.
Powieść doskonale nadaje się na scenariusz serialu. Fabuła składa się bowiem niemal wyłącznie z akcji i dialogów. Obok postaci historycznych (absolutna większość) występują oczywiście i fikcyjne. Czasami Leszczyńscy – jak w bitwie pod Mątwami – spotykają się po przeciwnych stronach barykady.
Przyjemność czytania potęgują doskonały warsztat historyczny autorki – konia z rzędem temu, kto znajdzie nieścisłość. Wrażenie robi erudycja Malewskiej oraz jej uczciwość – bardzo realistyczne i konkretne wskazanie przyczyn konwersji przedstawicieli protestanckiego rodu na katolicyzm. Jak widać tym różnił się jej model katolicyzmu od prezentowanego przez Zofię Kossak.
Książkę – jak najbardziej zasłużenie - wydano także w kolekcji prozy polskiej XX wieku.

Cudze chwalicie, swego nie znacie, chciałoby się powiedzieć. Znakomita książka doskonałej autorki, wieloletniej członkini redakcji „Tygodnika Powszechnego”. I jednej z najbardziej niedocenianej autorek powieści historycznych – co podkreślał Zbigniewem Herbert. Ale w jej czasach nie było wolnego rynku wydawniczego, a autorka z jej poglądami i życiorysem nie mogła znaleźć się...

Jakoś niespecjalnie zajmowałem się Leszczyńskimi, ot czasem przy reformacji lub wojnach w XVIII wieku. Autorka w dość fajny sposób przedstawiła dzieje rodu od XVI wieku po końcówkę XVII. Trochę wyczuwa się swoistą sympatię w narracji, jednak nie wybiela ona owych zacnych mężów. W pewnym stopniu jest to też ocena Rzeczpospolitej, kraju dawno utraconego, który po okresie prosperity uwikłany został w wiele wojen. Warta przeczytania

Jakoś niespecjalnie zajmowałem się Leszczyńskimi, ot czasem przy reformacji lub wojnach w XVIII wieku. Autorka w dość fajny sposób przedstawiła dzieje rodu od XVI wieku po końcówkę XVII. Trochę wyczuwa się swoistą sympatię w narracji, jednak nie wybiela ona owych zacnych mężów. W pewnym stopniu jest to też ocena Rzeczpospolitej, kraju dawno utraconego, który po okresie...

"Panowie Leszczyńscy" napisani są bardzo trudnym, archaicznym językiem. Warto jednak podjąć ten wysiłek, żeby poznać nie tyle ogólnie znane dzieje, co mentalność panów Leszczyńskich - od Rafała, wojewody bełskiego, aż po jego prawnuka, malutkiego pod koniec powieści Stanisława.
Wyboista to, ale satysfakcjonująca wielce lektura. :-)

"Panowie Leszczyńscy" napisani są bardzo trudnym, archaicznym językiem. Warto jednak podjąć ten wysiłek, żeby poznać nie tyle ogólnie znane dzieje, co mentalność panów Leszczyńskich - od Rafała, wojewody bełskiego, aż po jego prawnuka, malutkiego pod koniec powieści Stanisława.
Wyboista to, ale satysfakcjonująca wielce lektura. :-)