Na wstępie chciałbym podkreślić, że jest to jedna z wczesnych książek Alasdaira, od której sam dystansuje się we wstępie, zatem czuję się w pełni uprawniony do stwierdzenia, że w wielu ocenach i wnioskach autor się myli - szczególnie, jeśli chodzi o okres starożytny i średniowieczny.

Powyższe sprawia, że nie mogę polecić tej książki, jako źródła wiedzy, choć książka nie jest zła i zawiera wiele ciekawostek.

Mimo wszystko jestem ciekaw jakie miał zapatrywania po przejściu na katolicyzm.

-------------------------------------

"Stosunek Marksa do moralności można przedstawić jeszcze inaczej. Posługiwanie się słownikiem moralności zawsze zakłada istnienie wspólnej formy porządku społecznego. Odwołanie się do zasad moralnych w walce przeciwko pewnemu istniejącemu stanowi rzeczy zawsze jest apelem sensownym tylko w ramach ograniczeń tej formy społecznej; aby krytykować tę formę społeczną, musimy znaleźć język, który nie zakłada jej istnienia. Język taki można znaleźć w formie wyrażonych potrzeb i dążeń, które pozostają nie zaspokojone w ramach istniejącego społeczeństwa – potrzeb i dążeń, których realizacja wymaga ustanowienia nowego porządku społecznego".

"Moore opiera swoją analogię pomiędzy żółtym i dobrym na swym rozumieniu definicji. „Mówimy, że żółte i dobre nie są złożone; są one pojęciami, z których układane są definicje i dopiero dzięki nim nabywamy umiejętności dalszego definiowania”. Poza tym, tak jak nie możemy utożsamić znaczenia żółtego z fizycznymi własnościami światła, które wytwarza efekt widzenia żółtego koloru, tak samo nie możemy utożsamić znaczenia dobra z konkretnymi naturalnymi własnościami, które są kojarzone z dobrem. Może się zdarzyć, że wszystko, co „dobre”, jest przyjemne, tak samo jak wszelkie żółte światło posiada pewną długość fal, ale nie wynika stąd, że dobro oznacza to samo, co przyjemne, tak samo nie wynika stąd, że żółte znaczy to samo, co „światło o określonej długości fal”.
Jeden dobry argument Moor’a służy do wykazania, że dobro nie może być nazwą dla żadnej złożonej całości. W odniesieniu do każdej takiej całości, bez względu na sposób jej zdefiniowania, można zapytać czy sama jest dobra. Argumentu można użyć nie tylko przeciwko próbom definicji dobra jako nazwy pewnej złożonej całości, ale także przeciwko wszelkim próbom zdefiniowaniu dobra. Przypuśćmy, że utożsamiam dobro z przyjemnością. Mój błąd można ujawnić wykazując, że zawsze mogę sensownie zapytać w odniesieniu do przyjemności lub czegokolwiek przyjemnego, czy jest dobre. Ale jeżeli dobro jest nazwą dla tej samej własności, dla której nazwą jest również przyjemność, wówczas pytanie o to, czy przyjemność jest dobrem, byłoby równoważne pytaniu, czy przyjemność jest przyjemnością – to znaczy byłoby tautologią.
Moore formułuje ten argument, aby obalić teorie hedonistów, o których sądzi, że wyznają dwa sprzeczne poglądy; głoszą mianowicie, że przyjemność jest dobrem, a w istocie samym dobrem, w pewnym zasadniczym nietautologicznym sensie; twierdzą także, że można to udowodnić wykazując, iż dobro nie oznacza niczego innego niż to, co oznacza przyjemność. Jednak pierwsze twierdzenie wymaga, aby zdanie „przyjemność jest dobrem” było uznane za analityczne. Ale nie może ono być jednym i drugim zarazem. A zatem stanowisko hedonistyczne upada. Jednak oczywiście stanowisko to załamuje się tylko dla tych hedonistów, którzy są dostatecznie nieroztropni, aby głosić oba te poglądy jednocześnie".

Na wstępie chciałbym podkreślić, że jest to jedna z wczesnych książek Alasdaira, od której sam dystansuje się we wstępie, zatem czuję się w pełni uprawniony do stwierdzenia, że w wielu ocenach i wnioskach autor się myli - szczególnie, jeśli chodzi o okres starożytny i średniowieczny.

Powyższe sprawia, że nie mogę polecić tej książki, jako źródła wiedzy, choć książka nie...

Alasdair MacIntyre jest znanym amerykańskim etykiem irlandzkiego pochodzenia. Jego wieloletnie studia oraz prowadzone wykłady pozwoliły mu dostrzec lukę w proponowanych studentom lekturach. Potrzeba stworzenia niewielkiego dzieła zawierającego najważniejsze myśli i pozwalającego inaczej spojrzeć na różne ważne wydarzenia w historii stały się inspiracją do napisania podręcznika do historii etyki, w którym kładzie nacisk na rozumienie zagadnień etycznych oraz znaczeniem zachodzących przemian. Historia oraz moralność określonych czasów objawiające się w formach życia społecznego stają się tu punktem wyjścia do uświadomienia sobie znaczenia refleksji nad nimi.

Etyka jest jedną z tych dziedzin ludzkich, która stara się znaleźć odpowiedź dotyczącą dobrego życia, idealnego społeczeństwa. Myśliciele poszukują pomysłów na współczesne im bolączki, przez co ta bardzo zależna od historii i wpływająca na nią dziedzina ciągle ulegała zmianom. Alasdair MacIntyre stara się pokazać zmiany w myśli społecznej oraz przesunięcia w systemie ludzkich wartości z zaznaczeniem, że nie są one ani uniwersalne ani ponadczasowe, ale pozwalają na poszerzenie spojrzenia na dokonywane przez ludzi wybory. Świadomość etyczna pozwala na inne spojrzenie na świat. Krytyczna postawa wobec moralności, czyli ustalonych wzorców postępowania sprawia, że staje się ono miejscem zmian bez gotowych rozwiązań dla życia społecznego, ale pozwalająca owo życie kształtować i czynić je lepszym. Czytelnik „Krótkiej historii etyki” ma okazję prześledzić zmieniające się pojęcia. Przenoszenie ciężaru znaczenia w historii wpływa na obowiązujące formy życia.

Rozważania historyczne nad etyką Alasdair MacIntyre zaczyna od opisania ważnych pojęć i pokazania ich przemian w historii. Takie wprowadzenie umożliwia nam nabranie dystansu oraz postawy krytycznej wobec kolejnych przetestowanych rozwiązań. Jest to bardzo dobre przybliżenie myśli filozoficznej dla tych którzy wcześniej ani etyką ani z filozofią nie mieli kontaktu.

„Krótka historia etyki” zawiera informacje o sofistach, Sokratesie, Platonie, Arystotelesie, opis etyki greckiej, przyjrzenie się początkom chrześcijaństwa, interesujące spojrzenie na reformację i przy okazji zapoznanie z takimi ważnymi postaciami jak Luter, Machiavelli, Hobbes i Spinoza. Bardzo ważny są tu też rozdziały pozwalające poznać różnice między etyką brytyjską a francuską. Wśród znaczących postaci pojawia się także Kant, Hegel, Marks, Kierkegaard, Nietzsche oraz współczesne kierunki filozofii.

Książka jest bardzo niewielka (335 stron) i zawiera tylko wybrane przez filozofa prądy, myślicieli oraz zagadnienia, przez co nie zabraknie w niej uproszczeń z jednej strony pozwalających zainteresować czytelnika tą interesującą dzieciną, a z drugiej niedająca pełnego obrazu. MacIntyre w czasie omawiania kolejnych nurtów oraz pomysłów skupia się na kontekście społeczno-historycznym oraz moralnym pozwalającym lepiej zrozumieć intencje oraz proponowane rozwiązania kolejnych myślicieli. Dzięki temu lektura ta jest dobrym wstępem do samodzielnego poszerzania wiedzy, studiowania pism filozofów. Jedno czego bardzo mi brakowało to bibliografia, która mogłaby pokierować czytelnika do określonych dzieł, ale ów brak bibliografii czyni „Krótką historię etyki” książkę lżejszą, sprawiającą wrażenie popularnonaukowej.

Bardzo dużym plusem książki jest podział ważnych zagadnień na krótkie rozdziały oraz żywy język, co na pewno jest też sporą zasługą tłumacza, potrafiącego przełożyć myśl amerykańskiego filozofa na zrozumiały dla laików język.

Polecam wszystkim zainteresowanym etyką oraz filozofią, a także historią. Lektura ta pozwoli zrozumieć ważne przemiany w dziejach ludzkości.

Alasdair MacIntyre jest znanym amerykańskim etykiem irlandzkiego pochodzenia. Jego wieloletnie studia oraz prowadzone wykłady pozwoliły mu dostrzec lukę w proponowanych studentom lekturach. Potrzeba stworzenia niewielkiego dzieła zawierającego najważniejsze myśli i pozwalającego inaczej spojrzeć na różne ważne wydarzenia w historii stały się inspiracją do napisania...