Dłuższa nowela, głośny debiut pisarski Heina, który bardzo wiernie oddaje atmosferę życia inteligencji na początku lat 80ych. Wydanie opatrzone jest podwójnym tytułem: jako "Der fremde Freund" książka wyszła w NRD w 1982, rok później pod zmienionym tytułem (ze względu na zastrzeżone prawa do niego) w RFN jako "Drachenblut" ("Smocza krew" - nawiązanie do Nibelungów i Zygfryda).

Główną bohaterką jest Claudia, lekarka we wschodnioberlińskiej klinice na początku lat osiemdziesiątych. Jest po rozwodzie, nie ma dzieci, dobiega czterdziestki i nie czuje potrzeby utrzymywania kontaktu ani z rodziną, ani z sąsiadami w bloku, w którym mieszka w kawalerce. Jest rozwiedziona, jej były mąż - lekarz i karierowicz - był typowym facetem, który nie może pojąć, że seks to nie wszystko, co potrzebne kobiecie do satysfakcjonującego związku. Claudia chce mieć święty spokój, czas dla siebie - praca jest wystarczająco wyczerpująca. Poznajemy ją, gdy właśnie wybiera się na pogrzeb Henry'ego - swego sąsiada i partnera, z którym od roku żyła, ale nie chcieli się ze sobą pobrać, ani razem zamieszkać - obojgu odpowiadał ten dystans. Żadnego obciążania własnymi problemami - tylko seks 2-3 razy w tygodniu, wspólne wypady za miasto w weekend. Urlopy spędzane osobno. Właściwie się nie znali. Henry był żonaty, miał 2 dzieci, lecz nie żył z żoną - prowadzili związek otwarty. Ta obcość, rodzaj jakiegoś zmęczenia związkami społecznymi i korupcja instytucji małżeństwa były bardzo charakterystyczne dla socjalistycznej anomii. Każdy jest tam sam. Chowa się w sobie. Początek tego tkwi w zurbanizowanym, anonimowym społeczeństwie, ale myślę, że Hein zauważył i opisał zjawisko, które postępuje z rozwojem cywilizacji i staje się dziś bardziej jeszcze widoczne i powszechne.

Ciekawe, że on, mężczyzna opowiada tak intymnie o kobiecie, o jej postrzeganiu świata i związków. Jej stan nie jest spowodowany wyłącznie przez nieudane małżeństwo, które właściwie zerwała sama. Już jako dziecko przyjaźniła się w szkole z koleżanką, która była wierzącą katoliczką. Bardzo chciała zachować jej przyjaźń, lecz ze wzgl. na światopogląd nie było to dla niej korzystne - odradzali to jej rodzice i nauczyciele. Wierzący nie mieli szans na kwalifikację do wyższej szkoły (Hein musi to znać z autopsji - jako syn pastora również nie mógł ukończyć szkoły średniej). Zdradziła ją i już nigdy nie potrafiła kogoś tak pokochać. Podobne zranienie mógł spowodować ostracyzm, jaki społeczeństwo (włącznie z jej najbliższą rodziną) zastosowało wobec jej ukochanego wujka, którego oskarżono (nikt nie próbował zastanawiać się czy słusznie) o nazizm. Potem nieudane małżeństwo. Jedyną przyjemność sprawia jej fotografowanie pustych krajobrazów, opuszczonych miejsc.

W prologu poznajemy Claudię i Henry'ego na jakimś niepewnym moście, przez który ona boi się przejść. Ma w sobie więcej lęków, o czym dowiadujemy się później, gdy wspomina po pogrzebie znajomość z Henrym i własne dzieciństwo w G.(Grimma? Geithein, Genthin, Glauchau?) - np. powszechne jakoby w NRD traumatyczne doświadczenie WFu jako okazji dla obleśnych tatuśków-nauczycieli, by oglądać i obmacywać nastolatki. Jest chłodna - to pozwala jej przeżyć każdy zawód bez większego bólu i poczucia straty. To mechanizm obronny. Nie przywiązuje się do ludzi. Nie dopuszcza ich zbyt blisko do siebie. Czuje jeszcze instynktownie potrzebę wychowania dziecka (adopcja?),ale potrafi to sobie racjonalnie wyperswadować. Jest zadowolona z życia. Jak mityczny, germański bohater Zygfryd, wykąpała się w smoczej krwi, ale, w odróżnieniu od niego, nie zostawiła sobie żadnego miejsca, w które ktokolwiek mógłby ją zranić.

Dłuższa nowela, głośny debiut pisarski Heina, który bardzo wiernie oddaje atmosferę życia inteligencji na początku lat 80ych. Wydanie opatrzone jest podwójnym tytułem: jako "Der fremde Freund" książka wyszła w NRD w 1982, rok później pod zmienionym tytułem (ze względu na zastrzeżone prawa do niego) w RFN jako "Drachenblut" ("Smocza krew" - nawiązanie do Nibelungów i...

Beznamiętna bohaterka, zimna i jednocześnie tak bardzo bliska. Budząca przerażenie, tanią litość oraz niedowierzanie, że ktoś taki może istnieć poza wyobraźnią pisarza, obok nas. Otóż może, i jest nas coraz więcej.

Beznamiętna bohaterka, zimna i jednocześnie tak bardzo bliska. Budząca przerażenie, tanią litość oraz niedowierzanie, że ktoś taki może istnieć poza wyobraźnią pisarza, obok nas. Otóż może, i jest nas coraz więcej.