Jedyna książka Nienackiego, której nie udało mi się przeczytać do końca.

Jedyna książka Nienackiego, której nie udało mi się przeczytać do końca.

Jedna z moich lubionych książek. Dużo Junga.

Jedna z moich lubionych książek. Dużo Junga.

O czym jest „Uwodziciel”? Tytuł może sugerować płomienny erotyk, romans albo awanturnicze przygody jakiegoś PRL-owskiego Casanovy, nic bardziej błędnego. Na pewno nie jest to też poradnik z serii „Jak zrozumieć i uwieść kobietę w weekend”. W największym uproszczeniu można by rzec, że jest to książka o odkłamywaniu wizerunku miłości prezentowanego w literaturze, w oparciu o drobiazgową analizę licznych dzieł kanonu literatury światowej. Ale nie tylko. Obok wielu głębokich prawd życiowych to także klucz do Nienackiego. Nie taki zwyczajny klucz, który jednym ruchem przekręcamy w zamku i już u naszych stóp rozścielają się tajemnice, których dotąd strzegły solidne drzwi. Raczej rodzaj szarady, łamigłówki, którą każdy z nas może rozwiązywać trochę inaczej.

Ta książka nie opowiada jakiejś jednej historii. To zbiór rozważań psychologicznych raz ubranych w tzw. rozmowy istotne prowadzone przez głównego bohatera z wyimaginowanymi rozmówcami, innym razem w stricte filozoficzny wykład albo para autobiograficzne wynurzenia, jeszcze innym w opowiastki z życia profesjonalnego uwodziciela, dla którego kobieca dusza nie kryje już żadnych sekretów. Przyznaję, że pierwsza i druga formuła w miarę lektury coraz bardziej mnie nudziły. Zmęczyło mnie to zagęszczenie erudycyjnych popisów na jeden centymetr kwadratowy, ta szermierka dialogowa między głównym bohaterem a Jorgiem oparta na medycznej wiwisekcji ludzkich zachowań. Redukcjonizm fizjologiczny jak nazywa to autor? Właśnie, choć sam nie potrafiłem tego tak celnie zdefiniować. Dla niektórych pewnie creme de la creme ale nie dla mnie. Ja raczej odniosłem wrażenie, że ta przerafinowana forma potrzebna jest autorowi jako alibi konieczne do odrzucenia a priori ewentualnych zarzutów krytyki o zajmowanie się tak trzeciorzędną tematyką jak uwodzenie. Problem w tym, że w tych dogłębnych analizach psychiatrycznych „pan doktor” Nienacki nie jest dla mnie wystarczająco wiarygodny. Chcąc wniknąć w mroczne zakamarki ludzkiego mózgu wolę sięgnąć chociażby po „Schizofrenię” Kępińskiego zamiast polegać na amatorskiej syntezie oferowanej przez autora.

Więcej na: https://znienacka.com.pl/2021/04/20/uwodziciel-czyli-klucz-do-nienackiego/

O czym jest „Uwodziciel”? Tytuł może sugerować płomienny erotyk, romans albo awanturnicze przygody jakiegoś PRL-owskiego Casanovy, nic bardziej błędnego. Na pewno nie jest to też poradnik z serii „Jak zrozumieć i uwieść kobietę w weekend”. W największym uproszczeniu można by rzec, że jest to książka o odkłamywaniu wizerunku miłości prezentowanego w literaturze, w oparciu o...

Podręcznik dla podrywaczy.Genialna, filozoficzna obrazoburcza dla niektórych.Nie, facet nie był o tyle pisarzem co filozofem i wnikliwym obserwatorem.Daje ogromny materiał do przemyślenia samego siebie,koniecznie do przeczytania i analizy.Niskie oceny mnie rozbawiły,,nie wiem co przeczytałam",,historie nie pasują do stwierdzeń",no pewnie że nie kto powie czy kto wie że Wokulski był najprawdopodobnie wariatem , książka podważa zakodowane nam w młodości pseudo poprawności i mity literackie.
Ta książka to jedynie część spostrzeżeń autora w jego całościowym przekazie.
Świetna do przeczytania razem z Skiroławkami w szkole średniej ,ileż to zawodów miłosnych,rozczarowań młodych ludzi by oszczędzono.

Podręcznik dla podrywaczy.Genialna, filozoficzna obrazoburcza dla niektórych.Nie, facet nie był o tyle pisarzem co filozofem i wnikliwym obserwatorem.Daje ogromny materiał do przemyślenia samego siebie,koniecznie do przeczytania i analizy.Niskie oceny mnie rozbawiły,,nie wiem co przeczytałam",,historie nie pasują do stwierdzeń",no pewnie że nie kto powie czy kto wie że...

Po "Uwodziciela" sięgnęłam jako wstęp do, ponoć kontrowersyjnego, "Wielkiego lasu". I w zasadzie nie wiem co przeczytałam. W przeważającej mierze są to dyskusje natury literacko-filozoficzno-medycznej, przez które z ledwością udało mi się przebrnąć. Opowiedziane wokół historie w żaden sposób nie korespondują z tymi rozważaniami, nie wydają się być przykładem czy dowodem. Wychodzi bałagan.

Po "Uwodziciela" sięgnęłam jako wstęp do, ponoć kontrowersyjnego, "Wielkiego lasu". I w zasadzie nie wiem co przeczytałam. W przeważającej mierze są to dyskusje natury literacko-filozoficzno-medycznej, przez które z ledwością udało mi się przebrnąć. Opowiedziane wokół historie w żaden sposób nie korespondują z tymi rozważaniami, nie wydają się być przykładem czy dowodem....

Książka trochę autobiograficzna, nie jest powieścią.
Pomiędzy rozważania o kanonie literatury (w większości nieprzekonująca krytyka dawnych bohaterów z punktu widzenia psychologii i medycyny) autor wplata opowieści (autobiograficzne?) o licznych partnerkach, które traktuje jak obiekty seksualne. Chwali się ,że żona wie iż ma na boku jakieś inne panie ( często znajome rodziny)równolegle z nią.
Kryzys wieku średniego?

Książka trochę autobiograficzna, nie jest powieścią.
Pomiędzy rozważania o kanonie literatury (w większości nieprzekonująca krytyka dawnych bohaterów z punktu widzenia psychologii i medycyny) autor wplata opowieści (autobiograficzne?) o licznych partnerkach, które traktuje jak obiekty seksualne. Chwali się ,że żona wie iż ma na boku jakieś inne panie ( często znajome...

Cóż to za książka! Pierwsza ćwiartka to rozważania o literaturze jako takiej na przestrzeni dziejów i postrzeganiu w niej miłości duchowej i cielesnej oraz o roli krytyki literackiej, czyli czymś co najwyraźniej właściwie już nie dotrwało do naszych czasów, a co było przedmiotem wielu zgryzot pisarzy XX wieku. Trochę tego prawdę mówiąc żal, kiedy się czyta niektórych obecnych tzw. pisarzy, nawet całkiem popularnych, których wtedy nikt by po prostu nie wydał. Ważniejsze bowiem od tego, że się czyta jest jednak to, co się czyta i przynajmniej co któraś powieść powinna być literaturą.
Druga ćwiartka to pozornie dość lekkie historie erotyczno-miłosne. Trzeba jednak bagażu lat, aby w pełni docenić ich przesłanie. Młodzi nic z tego nie pojmą :-). Dalej najsłabsza chyba część filozoficzno-medyczna z histerią i schizofrenią jako tematami przewodnimi. Na koniec wreszcie przewrotna nowela o miłości młodej, głupiej i ślepej, ale z jakże ciekawym zwrotem.
Przypuszczam, że słabe oceny wynikają z niedojrzałości lub niecierpliwości niektórych czytelników, którym trudno było przebrnąć przez pierwszą część. Mnie ta opowieść pochłaniała. Dawno niczego nie czytało mi się tak dobrze. Jeśli więc macie już trochę lat na karku i nie przeżerają was opisane powyżej trudności, to gorąco polecam.

Cóż to za książka! Pierwsza ćwiartka to rozważania o literaturze jako takiej na przestrzeni dziejów i postrzeganiu w niej miłości duchowej i cielesnej oraz o roli krytyki literackiej, czyli czymś co najwyraźniej właściwie już nie dotrwało do naszych czasów, a co było przedmiotem wielu zgryzot pisarzy XX wieku. Trochę tego prawdę mówiąc żal, kiedy się czyta niektórych...

Zbigniew Nienacki, spoko człeniu, od Samochodzika. Zna się na ludziach, zna się na opowieściach, same galopują, nie trzeba liczyć stron do końca.
Nie do końca, nie do końca Skarbie.

Tak po maśle to nie było. Konstrukcja mało przejrzysta. Bohaterów bez liku. Tych z literatury znanych, tych z głowy i tych prawdziwych. Galimatias i przenikanie, jedni o drugich, plotki, gawędy, wypominania. A ten taki, ten owaki. Jak on mógł tak o kobiecie? Chyba miał jakieś problemy, no wiecie jakie, że on nigdy, nigdy. Ciiiiiiiiii. I opowiada taki, i szerzy swą bujdę. A ludzie słuchają, kobiety wierzą, myślą, że tak trzeba, że literatura, że sztuka. Że miłość platoniczna to najwyższa jakość, że nie jest usprawiedliwianiem impotencji. Ciiiiiiiiiii. Napisałam to, ups.

Nie ocenię tej książki. Tyle tu treści, myśli, tez i antytez. Nie ogarniam.

Zbigniew Nienacki, spoko człeniu, od Samochodzika. Zna się na ludziach, zna się na opowieściach, same galopują, nie trzeba liczyć stron do końca.
Nie do końca, nie do końca Skarbie.

Tak po maśle to nie było. Konstrukcja mało przejrzysta. Bohaterów bez liku. Tych z literatury znanych, tych z głowy i tych prawdziwych. Galimatias i przenikanie, jedni o drugich, plotki,...

To "najcięższy" kaliber Nienackiego jaki czytałem. Momentami naprawdę wciąga, ale....za rzadko.

To "najcięższy" kaliber Nienackiego jaki czytałem. Momentami naprawdę wciąga, ale....za rzadko.

Duże rozczarowanie. Dostałem "uwodziciela" w prezencie, przy okazji słysząc liczne peany na okoliczność jego niebagatelnych treści. Zaznaczę, że nie miałem tej przyjemności za łebka poznać twórczości Nienackiego, z której jest najbardziej znany - serii o Panu Samochodziku. Niestety ale "uwodziciel" mocno rozczarowuje. Konwencja książki jest niejasna. Narrator skacze jak konik polny w narracji, aż czasami nie wiedziałem o jakim podmiocie lirycznym czytam, mimo że pozornie był z założenia tożsamy. Dużo treści filozoficznej na temat miłości, relacji partnerskich i erotyzmu; niestety, ale parę złotych perełek utopionych jest w banale i wręcz nielogicznych treściach, pachnących mi kiczem. Nie jest to może grafomaństwo, ale fakt dużej niespójności treściowej tej pozycji sprawił, że strasznie się męczyłem podczas lektury. Nie polecam nikomu, chyba że ktoś ma w życiu za mało nerwowych sytuacji i cierpi na bezsenność.

Duże rozczarowanie. Dostałem "uwodziciela" w prezencie, przy okazji słysząc liczne peany na okoliczność jego niebagatelnych treści. Zaznaczę, że nie miałem tej przyjemności za łebka poznać twórczości Nienackiego, z której jest najbardziej znany - serii o Panu Samochodziku. Niestety ale "uwodziciel" mocno rozczarowuje. Konwencja książki jest niejasna. Narrator skacze jak...