Poziom tych esejów jest różny. Autor czasami się powtarza, ale mimo to warto sięgnąć po tę książkę.

Poziom tych esejów jest różny. Autor czasami się powtarza, ale mimo to warto sięgnąć po tę książkę.

Nie mam słów. Po prostu trzeba przeczytać. Dobra zabawa i dawka wiedzy, której nie można przegapić.

Nie mam słów. Po prostu trzeba przeczytać. Dobra zabawa i dawka wiedzy, której nie można przegapić.

Najbardziej z całej książki przypadł mi do gustu wykład pt.: „Adalbert, czyli Wojciech. Gdańsk i Danzig: Wielonarodowe Tysiąclecie 997-1997”, który poszerzył moją wiedzę zarówno na temat rodzinnego miasta, jak i Polski ogólnie. To imponujące, jak wieloma działami historii zajmuje się Norman Davies,z jednoczesną dbałością o fakty i punkty widzenia pomijane w głównym nurcie historiografii zachodnioeuropejskiej/amerykańskiej. W „Smoku [...]” znajdziemy wiele jego przemyśleń dotyczących obiektywizmu, pisania i zapoznawania się z historią.
Uważam jednak, że Norman Davies sam padł ofiarą maniery nie wspominania o Niemcach w kontekście II wojny światowej, a używania jedynie słowa „hitlerowcy”. W wykładzie „Historię piszą zwycięzcy” tłumaczy, że używanie słowa „Niemcy” to generalizacja, a jako uzasadnienie podaje przykład jednostki wojskowej... Niemców, którzy nazistami nie byli, a w następnych latach wymordowali 80 tys. ludzi.
Nie zgadzam się również z opinią Davisa na temat nacjonalizmu (który wg mnie w książce jest mylony z szowinizmem i uważany za przyczynę większości napięć na tle narodowościowym) i Unii Europejskiej (idealistyczna wizja zjednoczenia Europy nie wygląda dobrze z perspektywy czasu).
Niemniej jednak jest to interesująca książka, którą warto przeczytać

Najbardziej z całej książki przypadł mi do gustu wykład pt.: „Adalbert, czyli Wojciech. Gdańsk i Danzig: Wielonarodowe Tysiąclecie 997-1997”, który poszerzył moją wiedzę zarówno na temat rodzinnego miasta, jak i Polski ogólnie. To imponujące, jak wieloma działami historii zajmuje się Norman Davies,z jednoczesną dbałością o fakty i punkty widzenia pomijane w głównym nurcie...

Norman Davies największy wśród zachodnich historyków propagator Polski oraz jej historii od kilkudziesięciu lat mocno związany z Polską(obecnie jej obywatel) opisuje w swoim zbiorze felietonów ciekawe spostrzeżenia na temat naszego kraju oraz jego perypetii na tle innych państw europejskich.
Zbiór ten jest ciekawie i zręcznie połączony tworząc zgrabną całość, którą fajnie się czyta.
Mi osobiście bardzo podobało się podejście profesora Davies do nas i naszej historii, nie brakuje uwag krytycznych ale głownie pod adresem Zjednoczonego Królestwa oraz zachodnich historyków z USA którzy marginalizują lub pomijają znaczenie i wkład choćby naszego kraju w dziejach świata. Felietony są głownie z lat 80tych i 90tych co również fajnie odzwierciedla "klimat tamtych czasów".
Polecam jako wstęp do kolejnych książek już bardziej tematycznych tego autora.

Norman Davies największy wśród zachodnich historyków propagator Polski oraz jej historii od kilkudziesięciu lat mocno związany z Polską(obecnie jej obywatel) opisuje w swoim zbiorze felietonów ciekawe spostrzeżenia na temat naszego kraju oraz jego perypetii na tle innych państw europejskich.
Zbiór ten jest ciekawie i zręcznie połączony tworząc zgrabną całość, którą fajnie...

Zbiór esejów w głównej mierze dotyczącej tematyki polskiej. Autor jest tutaj bardzo obiektywny i przedstawia zarówno nasze pozytywne cechy, jak i też niszczy nasze pewne złudzenia. Z książki wysuwa się też ponury wizerunek zdecydowanie zbyt wielu innych historyków, którzy mają takie, a nie inne spojrzenie na Polskę i wszelką inną perspektywę traktują z jawną wrogością. Czytelnik może tutaj również poznać korzenie zachodniej mentalności i zdać sobie sprawę, że w sumie Polacy nie mają czego się specjalnie wstydzić na tle innych krajów – przynajmniej jeżeli chodzi o historię, bo to co się teraz dzieje, to moim zdaniem trochę inna sprawa. Właśnie, obecne czasy – moim zdaniem minusem książki jest trochę zbyt optymistyczne spojrzenie Daviesa na ówczesną (lata 90.) przyszłość naszego kraju – nie wiem czy faktycznie się mylił czy też nie wypadało mu powiedzieć tego, co naprawdę myśli. W każdym razie, polecam.

Zbiór esejów w głównej mierze dotyczącej tematyki polskiej. Autor jest tutaj bardzo obiektywny i przedstawia zarówno nasze pozytywne cechy, jak i też niszczy nasze pewne złudzenia. Z książki wysuwa się też ponury wizerunek zdecydowanie zbyt wielu innych historyków, którzy mają takie, a nie inne spojrzenie na Polskę i wszelką inną perspektywę traktują z jawną wrogością....

O autorze usłyszałam przez przypadek, jednak zaintrygował mnie on na tyle, że zdecydowałam się sięgnąć po jedno z jego dzieł i przy okazji zrealizować swoje postanowienie o zwiększeniu wiedzy na temat historii.
Moje obawy, że książka będzie nudna i trudna w lekturze, na szczęście, się nie sprawdziły. Mimo, że książka porusza poważne tematy można się nawet przy niej pośmiać. Zaskoczyły mnie niektóre tezy autora - zwłaszcza na temat Celtów w Polsce. Z całą pewnością sięgnę po inne książki tego pana.

O autorze usłyszałam przez przypadek, jednak zaintrygował mnie on na tyle, że zdecydowałam się sięgnąć po jedno z jego dzieł i przy okazji zrealizować swoje postanowienie o zwiększeniu wiedzy na temat historii.
Moje obawy, że książka będzie nudna i trudna w lekturze, na szczęście, się nie sprawdziły. Mimo, że książka porusza poważne tematy można się nawet przy niej...

„Prawda jest bardziej nieprawdopodobna od fikcji” to cytat z końca książki Normana Daviesa, ale moim zdaniem dobrze oddaje sens rozważań autora w recenzowanej pozycji pt. „Smok Wawelski nad Tamizą. Eseje/polemiki/wykłady”. Walijczyk od lat mieszkający w Polsce ma przewagę nad swoimi kolegami z tzw. „Zachodu”. Zdążył na tyle poznać Europę Środkową i Wschodnią, że nie powiela jak oni, infantylnych i błędnych opinii dotyczących historii tej części Europy, np. poprzez utożsamianie byłego ZSRR z Rosją i krajami byłego Układu Warszawskiego. Dotyczy to niestety, jak obserwujemy obecnie, także historii najnowszej.
Historyk wspomina swoje rozmowy w kolegami po fachu i dyplomatami, w których często musiał prostować obiegowe i nieprawdziwe opinie, walczyć z mitami. Przy okazji przypomniał mi się dobry film dokumentalny pt. „Nie ma mitu, bez kitu”. Niestety wciąż aktualne.
Wedle Daviesa wielu europejskich i amerykańskich historyków dalej błądzi w odmętach stereotypów i nierzadko krzywdzących uproszczeń (polecam polemiki z żydowskimi publicystami dotyczące Powstania w Getcie Warszawskim i opinii dr Marka Edelmana o powstaniu).
Można denerwować się na Daviesa i nie lubić jego, czasem kontrowersyjnych i niepoprawnych politycznie, opinii i ocen, jednakże każdy myślący czytelnik, który zetknie się z jego pisarstwem powinien dokonać na własny użytek analizy jego argumentacji, a z pewnością odkryje coś wartościowego.
Niezależnie od zainteresowań historycznych, czytelnik znajdzie tu niemało ciekawostek obyczajowych i zdrową dawkę humoru, co sprawi, że zacznie znowu nie lubić tego „pyskatego” Walijczyka – tym razem za jego erudycję.
„Bez głębokiej perspektywy historycznej nie da się zrozumieć nie tylko społeczeństwa, ale w ogóle niczego.” Nic dodać, nic ująć.
God save the Queen and thank you Lord for Norman !

„Prawda jest bardziej nieprawdopodobna od fikcji” to cytat z końca książki Normana Daviesa, ale moim zdaniem dobrze oddaje sens rozważań autora w recenzowanej pozycji pt. „Smok Wawelski nad Tamizą. Eseje/polemiki/wykłady”. Walijczyk od lat mieszkający w Polsce ma przewagę nad swoimi kolegami z tzw. „Zachodu”. Zdążył na tyle poznać Europę Środkową i Wschodnią, że nie powiela...