Stąd do wieczności

Oceniam od razu oba tomy, bo trudno rozgraniczyć. Niektóre fragmenty były dla mnie niezrozumiałe. Mimo to książka bardzo mi się podobała.

Oceniam od razu oba tomy, bo trudno rozgraniczyć. Niektóre fragmenty były dla mnie niezrozumiałe. Mimo to książka bardzo mi się podobała.

Typowa książka dla prawdziwych mężczyzn o prawdziwych mężczyznach. Nie sugerujcie się opisem z okładki. Dla współczesnego odbiorcy może być nieco ciężka w odbiorze. Pokazuje, że świat gnił już od lat 20tych. Pachnie Hemingwayem, ale jest jakby obok. Polecam dla fanów literatury amerykańskiej oraz dla ludzi, dla których honor ma ogromne znaczenie.

Typowa książka dla prawdziwych mężczyzn o prawdziwych mężczyznach. Nie sugerujcie się opisem z okładki. Dla współczesnego odbiorcy może być nieco ciężka w odbiorze. Pokazuje, że świat gnił już od lat 20tych. Pachnie Hemingwayem, ale jest jakby obok. Polecam dla fanów literatury amerykańskiej oraz dla ludzi, dla których honor ma ogromne znaczenie.

Po lekturze „Cienkiej czerwonej linii” pióra amerykańskiego autora Jamesa Jonesa, która zrobiła na mnie spore wrażenie, siłą rzeczy musiałem wrócić do pierwszej powieści cyklu The World War II Trilogy, którego „Cienka…” stanowi drugą część, czyli do „Stąd do wieczności”, powieści po raz pierwszy wydanej w roku w 1951 roku. Zdawało mi się, że już ją kiedyś czytałem, i/albo widziałem ekranizację, ale nawet nie byłem pewny, czy filmową z 1953, czy też serialową z 1980, ani czy w całości, czy tylko we fragmentach. W sumie pamiętałem ogólne dobre wrażenie i pojedyncze migawki czy sceny z różnych wątków. Dość, że przyszła kolej na „Stąd do wieczności”.

Najogólniej rzecz biorąc można stwierdzić, że jest to opowieść o armii amerykańskiej (konkretnie piechocie) na Hawajach w przeddzień ataku na Pearl Harbor. I to prawda. A zarazem nie. Powieść ma w sobie sznyt geniuszu, którego absolutnie się nie spodziewałem i głębie, których nie podejrzewałem. Oczywiście, są przedstawione realia armii USA w okresie tuż przed wojną. I dają do myślenia na różne, niekoniecznie historyczne i amerykańskie tematy. Jednak ta powieść to również mistrzowska kreacja i rozegranie dwóch głównych bohaterów, szeregowca i podoficera, oraz postaci z nimi związanych, zarówno pierwszo~ jak i drugoplanowych.

Gdyby nie wiedzieć, kiedy książkę napisano, można by myśleć, że jest to dzieło autora współczesnego, bowiem ewolucja psychiczna bohaterów zaskakuje głębią i wiarygodnością, a socjologia prezentuje poziom zdecydowanie wyższy niż przeciętna nawet u znanych i uznanych autorów tworzących dzisiaj, którzy mogą już wspierać się choćby na wskazówkach takich autorytetów jak Zimbardo. Owszem, wszystkie postacie są bardzo charakterystyczne, oryginalne, nieschematyczne, ale po pierwsze, czyż tak nie jest w istocie i tylko nasze powierzchowne oceny nie sprawiają, iż ludzie wydają nam się typowi? A po drugie, czyż nie jest właśnie większym wyzwaniem dotarcie do wnętrza osobowości odstających od normy i towarzyszenie ich psychice przez dłuższy czas bez popadania w płytkość i stereotypy?

Owa dogłębność psychologiczna widoczna jest między innymi w motywacjach wiążących główne postacie z ich kobietami, z armią i innymi elementami rzeczywistości, nie ogranicza się tylko do nich, ale rozciąga się i na inne postacie wykreowane w prawdziwie natchniony sposób. Dwa wątki romansowe będące znaczącymi elementami dzieła, choć poprowadzone w anturażu armijnym z reguły wywołującym zwulgaryzowanie i spłycenie relacji płciowych i uczuciowych, zadziwiają wyważeniem i wiarygodnością. A to wszystko wydano w roku 1951!

Właściwie, to nie wiem, czy bardziej jest to powieść o wojsku, czy o ludziach. Ludziach akurat związanych z armią na Hawajach, ale o ludziach. Jednocześnie od samego początku, bez sprawdzania w biografii autora, byłem gotów się założyć, że powieść nie jest kompletną fikcją, a po poznaniu życiorysu Jamesa Jonesa jestem przekonany, iż jest w tym dziele nawet więcej wątków autobiograficznych, niż sam publicznie przyznał.

Wiele notek i recenzji określa dzieło jako krytykę stosunków w amerykańskiej armii, wojsku w ogóle, a nawet jako pacyfistyczne, ale nie wierzcie w to wcale. Ukazanie jak jest, i dlaczego jest, nie ma niczego wspólnego z twierdzeniem, że jest źle, a tym bardziej, że gdzieś jest lepiej. Piętnowanie wad nie musi być nawoływaniem przeciw czemuś, ale jak i w tym wypadku, może być również nawoływaniem do ulepszenia czegoś.

Nie tylko dla tych, którzy nie byli w wojsku, ale i dla tych, którzy nosili zielony mundur, lektura kryje wiele smaczków i ukrytych drobnych perełek. Niestety dla wojskowych nie wszystkie są wesołe. Na przykład dodatkowe posiłki dla wartowników dla każdej zmiany w nocy – ktoś zna coś takiego w naszych realiach? No, ale Ameryka to Ameryka.

Jest w tej książce coś jeszcze. Coś, czego w realiach wojska, kojarzących się raczej z wulgarnością i prostactwem, nikt się nie spodziewa. To piękno. Różnego rodzaju, widziane w różnych, niejednokrotnie trywialnych momentach i okolicznościach. I piękno języka. A fragment o capstrzyku to nie jedyny w tym dziele przykład prawdziwej poezji w prozie, prozy pełnej poezji czy też poetyckiej prozy. Mega mistrzostwo. O „Bluesie nadterminowych” nie wspomnę.

Ja powieść skonsumowałem w wersji audio w prześwietnej interpretacji Adama Szyszkowskiego z przekładu Bronisława Zielińskiego. Spokojnie można po to sięgać zamiast po druk.

Warto wspomnieć, że „Stąd do wieczności” miało dwie ekranizacje. Serial z roku 1980, którego w ogóle nie pamiętam, i filmową z roku 1953, która zgarnęła bodajże osiem Oskarów, i którą postanowiłem obejrzeć (może ponownie, nie pamiętam) po odsłuchaniu audiobooka. I to był błąd. Za co te Oskary?!? Można wybaczyć żałosną grę aktorską, siermiężne prowadzenie kamery i drętwe dialogi, w końcu to najgorszy okres w dziejach kina – po radosnej twórczości kina niemego, ale zdecydowanie przed początkami dojrzałego kina współczesnego. Nie można natomiast wybaczyć wycięcia najlepszych elementów, totalnego spłycenia, zmiany wielu wątków oraz chamskiej cenzury pod gusta drobnomieszczańskiej chrześcijańskiej moralności i wojskowej prostackiej propagandy zwalającej problemy gnijącego koszyka na pojedyncze zgniłe jabłka. To nie jest żadne spłycenie powieści, a jej karykatura. Mam wrażenie, że te Oskary miały przykryć żenujący poziom filmu i odciągnąć odbiorców od poznania książki oraz zastanowienia się nad różnicami między nimi.

Nie oglądajcie filmu przed, bo zniechęci Was bezzasadnie do książki lub audiobooka, po powieści oglądacie na własne ryzyko – uprzedzam, że to będzie męka.

Powieść „Stąd do wieczności” została zaliczona do 100 najważniejszych książek stulecia Modern Library Board i to w pełni zasłużona ocena. Prawdziwy must read dla każdego. No, a a poza wszystkim – bardzo wciąga i świetnie się tego słucha. Naprawdę gorąco polecam

Po lekturze „Cienkiej czerwonej linii” pióra amerykańskiego autora Jamesa Jonesa, która zrobiła na mnie spore wrażenie, siłą rzeczy musiałem wrócić do pierwszej powieści cyklu The World War II Trilogy, którego „Cienka…” stanowi drugą część, czyli do „Stąd do wieczności”, powieści po raz pierwszy wydanej w roku w 1951 roku. Zdawało mi się, że już ją kiedyś czytałem, i/albo...

Postanowiłem się poważnie odchamić, toteż dałem szansę "wielkiej amerykańskiej klasyce literatury". I żałuję. Książka może nie jest zła, ale rozczarowująca. Oczekiwałem tematyki wojennej, a tu jedyne co ma z tym tematem wspólnego, to stopnie przed nazwiskami poszczególnych postaci. Licząc na próby siły charakteru jednego koleżki, co to nie chce się bić i knucia innego koleżki, który chce, by ten pierwszy się bił, to... niby dostałem, ale tyle tego, co świeżych cukierków na choince babci pamiętającej lata, w których dzieje się fabuła. Są jakieś wtręty o cimcirimci, o homoseksualistach, całość jakaś taka... Rozczarowująca.
Może film jest lepszy, ale wiem, że go nie obejrzę.

Postanowiłem się poważnie odchamić, toteż dałem szansę "wielkiej amerykańskiej klasyce literatury". I żałuję. Książka może nie jest zła, ale rozczarowująca. Oczekiwałem tematyki wojennej, a tu jedyne co ma z tym tematem wspólnego, to stopnie przed nazwiskami poszczególnych postaci. Licząc na próby siły charakteru jednego koleżki, co to nie chce się bić i knucia innego...

Niezła, choć jak na tak dużą powieść, to zawiodła mnie. Pomimo zawarcia kilku wątków są one bardzo liniowe. Opowieść jest bardzo prosta i przewidywalna w każdym aspekcie, a w wątku miłosnym autor wymyśla takie banialuki, że czułem się, jakbym miał do czynienia ze średniowiecznym traktatem, bo tylko język użyty do opisu brzmiał współcześnie. Z drugiej strony chyba nie było podstaw do oczekiwania czegoś głębszego od literatury wojennej. Choć właśnie w aspekcie wojennym jest tu najlepiej. Fani wojennych historii na pewno mogą się cieszyć, ale reszta czytelników nie znajdzie tu raczej nic dla siebie. Nie zachęca po sięgnięcie po kolejną część (która i tak rozgrywa się w zupełnie innej obsadzie bohaterów).

Niezła, choć jak na tak dużą powieść, to zawiodła mnie. Pomimo zawarcia kilku wątków są one bardzo liniowe. Opowieść jest bardzo prosta i przewidywalna w każdym aspekcie, a w wątku miłosnym autor wymyśla takie banialuki, że czułem się, jakbym miał do czynienia ze średniowiecznym traktatem, bo tylko język użyty do opisu brzmiał współcześnie. Z drugiej strony chyba nie było...

Męskim okiem o męskim świecie - amerykańska baza wojskowa na Hawajach w przededniu wojny. Trzymanie dyscypliny, karanie nieposłuszeństwa a do tego codzienne życie, również uczuciowe. Dobry czytelniczo (i filmowo) koniec roku.

Męskim okiem o męskim świecie - amerykańska baza wojskowa na Hawajach w przededniu wojny. Trzymanie dyscypliny, karanie nieposłuszeństwa a do tego codzienne życie, również uczuciowe. Dobry czytelniczo (i filmowo) koniec roku.

O ile ekranizacja tego nie zapowiadała, sama powieść jest błyskotliwa dzięki barwnym, żywym i jakże wnikliwym psychologicznie spostrzeżeniom Autora.
Akcja rozwija się powoli, a osadzona jest w jednej z baz wojskowym na Hawajach w 1941 roku, w czasie zanim USA przystąpiły do wojny. Bohaterów jest kilku, a wiodącymi są szeregowiec Prewitt- nadterminowy, który zaciągnął się do armii z zamiarem odsłużenia w niej 30 lat, a także doświadczony sierżant Milton Warden.
Autor barwnie oddał codzienne życie koszar, tęsknoty żołnierzy, ich często nijakie pochodzenie i jakże różne pobudki wstąpienia do służby, sposób spędzania służby i czasu wolnego- na hazardzie, alkoholu i w burdelach. Żołnierze są niewątpliwie jako grupa bohaterem zbiorowym, z tym, iż Autor poczynił świetne obserwacje w przedmiocie kastowości ówczesnej służby- oficerów, podoficerów i szeregowych i różnic w podejściu poszczególnych grup i ich przedstawicieli do służby, honoru i obowiązku, jako pojęć abstrakcyjnych, mających jakoby kształtować ducha armii.
W moim odczuciu, zdaniem Autora, ducha tego kształtował jednak indywidualizm ludzi tworzących plutony, kompanie , dywizje, etc, jakże nonszalancki naturalny i nie do podrobienia w kontekście perypetii bohaterów, ich rozterek, romansów i kłopotów, a także historii, jakie tworzyli, by zorganizować sobie życie po...
Powieść ta jest z pewnością jednym z kamieni milowych światowej literatury, oczywiście dla tych, którzy akurat po nią sięgną, jak to zwykle bywa z zabytkami, ciekawymi zakątkami świata, czy innymi perełkami, które czekają, aby olśnić tych, którzy na nie trafią.

O ile ekranizacja tego nie zapowiadała, sama powieść jest błyskotliwa dzięki barwnym, żywym i jakże wnikliwym psychologicznie spostrzeżeniom Autora.
Akcja rozwija się powoli, a osadzona jest w jednej z baz wojskowym na Hawajach w 1941 roku, w czasie zanim USA przystąpiły do wojny. Bohaterów jest kilku, a wiodącymi są szeregowiec Prewitt- nadterminowy, który zaciągnął się do...

Klasyka literatury. James Jones świetnie ukazuje nieprawidłowości w wojsku amerykańskim, które stały się przyczyną nieprzygotowania do wojny. Twarda wojskowa rzeczywistość, z nutką erotyki.

Klasyka literatury. James Jones świetnie ukazuje nieprawidłowości w wojsku amerykańskim, które stały się przyczyną nieprzygotowania do wojny. Twarda wojskowa rzeczywistość, z nutką erotyki.

Wszystkie zachwyty są na zasadzie zachwycania się niektórymi dziełami sztuki nowoczesnej - jest dobre bo wszyscy inni tak mówią.
Miałkie rozmowy o niczym do nikąd nie prowadzące.
Klan jest dużo bardziej ciekawy.
A wartości literackie, co jakiś czas coś może się trafi ale starczyłoby tego raczej na krótkie opowiadanie.

Wszystkie zachwyty są na zasadzie zachwycania się niektórymi dziełami sztuki nowoczesnej - jest dobre bo wszyscy inni tak mówią.
Miałkie rozmowy o niczym do nikąd nie prowadzące.
Klan jest dużo bardziej ciekawy.
A wartości literackie, co jakiś czas coś może się trafi ale starczyłoby tego raczej na krótkie opowiadanie.

Arcydzieło jak dla mnie. Świetnie się ją czyta. Fabuła ciągle cię zaskakuje, chociaż wydaje ci się, że już wiesz jak akcja się potoczy. Opowieść o próbie życia według swoich zasad w miejscu, w którym trudno o indywidualizm. Jednocześnie jest to opowieść o braterstwie jak i o wielkiej ale niespełnionej miłości. I tak można jeszcze wyliczać.

Arcydzieło jak dla mnie. Świetnie się ją czyta. Fabuła ciągle cię zaskakuje, chociaż wydaje ci się, że już wiesz jak akcja się potoczy. Opowieść o próbie życia według swoich zasad w miejscu, w którym trudno o indywidualizm. Jednocześnie jest to opowieść o braterstwie jak i o wielkiej ale niespełnionej miłości. I tak można jeszcze wyliczać.