Lasy płoną o świcie

Książka ta ukazała się w 1955 r. jako "Lody pękają", dopiero wydanie drugie - poprawione i zmienione - otrzymało tytuł "Lasy płoną o świcie".


Jadący razem z brygadierem stary Żmudzin, Grynis, tak go nazywano, bo gdzieś się spod Onikszt wywodził, słyszeć musiał narzekania Kiekucia, uśmiechnął się bowiem do towarzysza:
- Szczenoki nastaujo się. Dobra nasza. Jak kłótnia, to połów po myśli pójdzie. Żeby sie tak jeszcze pobili... - westchnął poważnie.
Dzikowski nie mówił nic. Sapał tylko, ostro zagarniając wodę wiosłami. Grynis nie zwracał uwagi na to milczenie. Zawsze przecie mówi do człowieka, a nie do pnia.
- A swojo drogo, musi jaki czort wygnał z niewodem w taka pogoda. Deszczowo poro z rybo różnie bywa, czasem i szakala nie ułowisz... - zarechotał cienko i piskliwie: - Powiedz po dobroci: żonka kazała? Dobrze, że choć kolana dotknęłasz, a wilka ona u jej, tłusta...
Dzikowski stanowczo był nie w humorze.
- Grynis, zamkniesz ty gębę czy nie?
Żmudzin bynajmniej się nie obraził.
- Ni już to koczergo przez łeb dostałasz na odchodnym? Ot, nie złuj sie lepiej, a starego słuchaj... U nas była pod Onkiszami taka gawęda, że idąc na ryba, trzeba ubranie wodo popryskać. A tutaj tak kropi, że musi ryby do chaty nie dowiezim, tyle jej będzi...
Nie w smak była rybakom dzisiejsza wyprawa. Psia pogoda. Ale Dzikowski uznał, że nie ma co czekać. Nie wiodło im się przez ostatnie miesiące. Zarabiali mało. Przy deszczu zaś różnie bywało. Mogło się ładnie poszczęścić, mogło i nic nie wejść do matni. Machnął ręką, burknął ni to do siebie, ni to do Żmudzina:
- Ot, rybacki los, chodzenie po omacku...