Książka nie jest zła, ale to jedynie namiastka twórczości jak i biografii artystki. Czuję niedosyt. Nie mniej nie jest to zła pozycja warto sięgnąć. Dość duże reprodukcje i czytelne wydanie.

Książka nie jest zła, ale to jedynie namiastka twórczości jak i biografii artystki. Czuję niedosyt. Nie mniej nie jest to zła pozycja warto sięgnąć. Dość duże reprodukcje i czytelne wydanie.

7 gwiazdek - książka przepięknie wydana, reprodukcje duże, a życiorys akurat tej artystki jest, według mnie, na tyle mało ciekawy, że nie przywiązywałabym do niego specjalnej wagi. Ot, piękna, mądra i/lub sprytna kobietka, która wiedziała jak pokierować swoja karierą... Jakie to smutne, gdy porówna się jej życie z życiem np. Van Gogha i innych zupełnie niedocenianych kiedyś malarzy. I kto mnie przekona, że pięknej kobiecie nie jest łatwiej?
Warto ten album mieć, by po prostu rozkoszować się oryginalnym i niepowtarzalnym stylem Łempickiej, sięgać od czasu do czasu na półkę i oglądać, oglądać, oglądać (troszkę się może dziwiąc, dlaczego te wszystkie kobiety są takie strasznie masywne, ale cóż, prawa sztuki...).

7 gwiazdek - książka przepięknie wydana, reprodukcje duże, a życiorys akurat tej artystki jest, według mnie, na tyle mało ciekawy, że nie przywiązywałabym do niego specjalnej wagi. Ot, piękna, mądra i/lub sprytna kobietka, która wiedziała jak pokierować swoja karierą... Jakie to smutne, gdy porówna się jej życie z życiem np. Van Gogha i innych zupełnie niedocenianych kiedyś...

6 gwiazdek bo książka naprawdę piękna, super reprodukcje niestety przeplatane współczesnymi zdjęciami stylizowanymi na epokę, bez sensu. Pani fotograf musiała zarobić. Tekst książki to krótkie notatki po parę na każdej stronie, pisane na kolanie i nieciekawe. Ogólnie książka dziwoląg.

6 gwiazdek bo książka naprawdę piękna, super reprodukcje niestety przeplatane współczesnymi zdjęciami stylizowanymi na epokę, bez sensu. Pani fotograf musiała zarobić. Tekst książki to krótkie notatki po parę na każdej stronie, pisane na kolanie i nieciekawe. Ogólnie książka dziwoląg.

Tamara Łempicka – malarka, jedna z najważniejszych i najbardziej rozpoznawalnych przedstawicielek estetyki art déco. Zanim ukończyła 28 lat zarobiła pierwszy milion dolarów. Jej prace są masowo reprodukowane nie tylko w formie obrazów, ale również na rozmaitych przedmiotach dekoracyjnych. „Robię, co chcę i nienawidzę robić tego, co muszę. Moje życie nigdy nie było konwencjonalne.”

Na okładce: „Autoportret w zielonym bugatti”, najczęściej reprodukowane dzieło Tamary Łempickiej. Obraz wykonany na zlecenie niemieckiego żurnala „Die Dame” szybko stał się wyznacznikiem nowoczesnej kobiety lat międzywojennych.

Gilles Neret, historyk sztuki i wydawca. I to w zasadzie wiele tłumaczy. Bo otrzymany produkt wydawniczy jest nie tyle książką (do czytania),co wydawnictwem (do estetycznego rozsmakowania): kredowy papier, piękne fotografie, bogaty zbiór obrazów Łempickiej, ładna trzcionka itp… I gdyby zawartość ograniczyła się do fotografii, podpisów pod obrazami i kalendarium, byłoby wszystko w porządku. Byłby to typowy album o sztuce. Ale jest tu też treść. Zapisana w rozdziałach pod tytułami: „Chłodna, niepokojąca uroda: ta kobieta jest wolna…”, „La belle Polonaise”, „Sztuka cezarów”, „Bajki do poduszki: piękna młoda dziewczyna i brzydki stary karzeł” itp…

Nie lubię takiego stylu pisania: mieszanka rozprawy naukowej z brukowcem. Przy czym autor zakłada, że znam bohatera równie dobrze, jak on i opowiadając skacze z faktu na fakt mieszając w tę opowieść coraz to innych znajomych, z których większość wymieniona zostaje nie więcej, jak jeden raz. Dezorientuje, rozprasza, wprowadza chaos. Ponadto, jak w rozmowie (lub raczej obgadywaniu) wspólnej znajomej, aż gęsto tutaj od pseudopsychologicznych uwarunkowań postępowania bohaterki czy interpretacji jej dzieł. Jeśli dodać do tego albo bardzo kiepskie umiejętności autora albo takież tłumacza, to otrzymujemy pozycję, przy której jedyną przyjemnością jest oglądanie dzieł Łempickiej. I za tę przyjemność dałabym najwyższą liczbę gwiazdek, natomiast za próbę zmierzenia się z życiem i twórczością ekscentrycznej gwiazdy okresu międzywojennego autor otrzymuje ode mnie tylko 1 gwiazdkę. Podsumowując, pozycję oceniam jako słabą i stawiam przy niej 3 gwiazdki.

Tamara Łempicka – malarka, jedna z najważniejszych i najbardziej rozpoznawalnych przedstawicielek estetyki art déco. Zanim ukończyła 28 lat zarobiła pierwszy milion dolarów. Jej prace są masowo reprodukowane nie tylko w formie obrazów, ale również na rozmaitych przedmiotach dekoracyjnych. „Robię, co chcę i nienawidzę robić tego, co muszę. Moje życie nigdy nie było...