Teatr to przekaz trwały myślą i pięknem dla wielu miłośników. Pokazuje słowa i mówi emocje. Dlatego warto doceniać jego działalność. Tak zrobił Zbigniew Raszewski, znany wśród teatralnych zwolenników. Udało mu się zebrać wiele fragmentów historii w całość od narodzin do ówczesnych dni. Choć z tytułu "Krótka historia teatru polskiego" nie jest, jakby mogło się wydawać, taka krótka, to chłonąłem ją pełen podziwu. Teksty zostały zredagowane wspólnie z innymi teatrologami. Czytamy nie tylko od rozwoju teatru, ale możemy to również zobaczyć na wielu szkicach, afiszach, planach i kreacjach w książce. Zdobyć jeden z egzemplarzy, tym bardziej na własność, w tych czasach nie jest łatwe. Cudem znalazłem go na portalu aukcyjnym i to za zadowalającą mnie cenę u okolicznej mieszkanki. Odebrałem go osobiście. Dała mi do zrozumienia, że ma go od dawna, coś czytała, ale już nie potrzebuje, dlatego się go pozbywa. Bardzo jej podziękowałem za to, że spadła mi jak z nieba. Była to moja pierwsza książka, od kiedy zacząłem interesować się teatrem na poważnie. Okazała się, być idealna! Każdy termin, który odnalazłem, mam w dalszym ciągu zanotowany i przy nieprostych zmaganiach wyjaśniony. Nie znajdziemy w niej niestety wskazówek reżyserskich - twórczych i aktorskich. Dużo chronologii premier spektaklów. Krótko o wybitnych artystach. Niemniej jednak warto po nią sięgnąć!

Teatr to przekaz trwały myślą i pięknem dla wielu miłośników. Pokazuje słowa i mówi emocje. Dlatego warto doceniać jego działalność. Tak zrobił Zbigniew Raszewski, znany wśród teatralnych zwolenników. Udało mu się zebrać wiele fragmentów historii w całość od narodzin do ówczesnych dni. Choć z tytułu "Krótka historia teatru polskiego" nie jest, jakby mogło się wydawać, taka...

Znakomite opracowanie historii polskiego teatru. Zarówno od strony tekstowej (zawartość merytoryczna, podziały, informacje, ciekawostki, zestawienia i tabele, bibliografia) jak i ilustracyjnej – zdjęcia, reprodukcje (szkoda, że czarno-białe, ale w końcu to lata siedemdziesiąte),plany, rysunki.
Profesor Zbigniew Raszewski przedstawił historię występów artystów w Polsce od czasów średniowiecza (i religijnych misteriów),do awangardy i teatru monumentalnego okresu Drugiej Rzeczpospolitej. A przede wszystkim to, co się działo pomiędzy tymi skrajnymi okresami.
Na najwyższe uznanie zasługuje forma. Autor przedstawił nie tylko repertuary, kształtowanie się poszczególnych typów wypowiedzi scenicznej, ale także kwestie związane z organizacją, scenografią, wynagradzaniem, charakterystykami mecenatu i … publiczności, zasad usadzania tej ostatniej (bardzo długo kobiety … tylko w lożach),przekładami, adaptacjami, ingerencjami cenzury, prądami artystycznymi, technikaliami związanymi z organizacją scen.
Całość jest oczywiście uporządkowana chronologicznie oraz – szczególnie poz zaborami – geograficznie. Autor zwraca uwagę na specyfikę przekładów (długo bardzo … twórcze, aż za),zmiany w technice gry aktorskiej (stopniowe odchodzenie od recytacji w stronę widzów ze środka sceny (szkoda, ze moje polonistyki nie czytały tej książki, wszak to była jedyna akceptowana przez nie szkoła „gry”) czy różnic regionalnych, widocznych w okresie rozbiorowym. Przykładowo w pewnym okresie w Warszawie chodzono na koncert gry aktorskiej, podczas gdy w Krakowie na inscenizację konkretnej sztuki. W Krakowie i Lwowie można było oglądać sztuki polityczne, niedopuszczone w Kongresówce przez cenzurę rosyjską, ale w Warszawie czy Łodzi zabronione w Galicji przez cenzurę kościelną. U nas publiczność bojkotowała i teatry rosyjskie i sztuki rosyjskich autorów, które z kolei (Gorki, Czechow) grano po polsku w monarchii habsburskiej. Profesor raszewski nie stroni od informacji o operze i operetce, balecie, przedstawieniach amatorskich czy branżowych (studenci),a także o rodzącej się konkurencji (film, masowe imprezy sportowe).
Bardzo ciekawa jest historia organizacyjna najpierw trup, potem zespołów a następnie scen teatralnych, z przedstawieniem ich problemów na przestrzeni lat. Autor zwraca uwagę na rolę postępu technicznego w inscenizacjach – najpierw w postaci oświetlenia gazowego, a potem elektryczności.
Wreszcie roi się od ciekawostek, ale umieszczonych starannie, we właściwym miejscu i nie w nadmiarze (gaże Modrzejewskiej w Warszawie w porównaniu z ówczesnymi zarobkami, opisy stylów gry poszczególnych aktorów (Jaracz, Junosza-Stępowski),czy informacja, że ostatni raz Witkacego wystawiono … w 1928 roku.
Jednym słowem znakomita, obowiązkowa lektura dla miłośników teatru (nie tylko Melpomeny, ale też Talii, Terpsychory i Polihymni).

Znakomite opracowanie historii polskiego teatru. Zarówno od strony tekstowej (zawartość merytoryczna, podziały, informacje, ciekawostki, zestawienia i tabele, bibliografia) jak i ilustracyjnej – zdjęcia, reprodukcje (szkoda, że czarno-białe, ale w końcu to lata siedemdziesiąte),plany, rysunki.
Profesor Zbigniew Raszewski przedstawił historię występów artystów w Polsce od...

W tytule krótka ale bardzo solidna na podstawie olbrzymiej bibliografii praca. Ciekawa, wyczerpująca podstawową wiedzę.W książce przewija się cały tabun wybitnych postaci związanych z teatrem. W tle Modrzejewska, Jaracz, Schiller, Wyspiański, Słowacki i inni.

W tytule krótka ale bardzo solidna na podstawie olbrzymiej bibliografii praca. Ciekawa, wyczerpująca podstawową wiedzę.W książce przewija się cały tabun wybitnych postaci związanych z teatrem. W tle Modrzejewska, Jaracz, Schiller, Wyspiański, Słowacki i inni.

Solidna praca.

Solidna praca.

To niemal kultowa książka w zakresie podstawowej wiedzy o teatrze. Przygotowując się w liceum do olimpiady z wiedzy o teatrze czytałam ją kilka razy. Napisana przystępnym językiem, wszystko wyjaśnione w sposób prosty i przyjemny.

To niemal kultowa książka w zakresie podstawowej wiedzy o teatrze. Przygotowując się w liceum do olimpiady z wiedzy o teatrze czytałam ją kilka razy. Napisana przystępnym językiem, wszystko wyjaśnione w sposób prosty i przyjemny.

Krótko, zwięźle i na temat. Najważniejsze fakty z historii polskiego teatru, opatrzone ilustracjami i zdjęciami. Przyjemna wiedza w pigułce dla wszystkich miłośników teatru.

Krótko, zwięźle i na temat. Najważniejsze fakty z historii polskiego teatru, opatrzone ilustracjami i zdjęciami. Przyjemna wiedza w pigułce dla wszystkich miłośników teatru.