Dzidziuś pana Laurenta

"Ja i ja" to jungowska interpretacja opowieści o Don Juanie doprowadzona do absurdu. Legendarny uwodziciel po goleniu odkrywa w swoim obliczu animę, żeński element własnej osobowości, wcześniej skrywającą się pod gęstą brodą. Odtąd próbuje dojść do ładu z tym coraz wyraźniej uwidaczniającym się wewnętrznym rozdwojeniem.
"Kuracja doktora Gallusa" podejmuje podobny temat rozdwojenia jaźni u kobiety. O ile Don Juan samotnie zgłębiał tajniki własnej psychiki, o tyle Gertruda-Liselotta wtajemniczana jest przez enigmatycznego doktora Gallusa. Topor drwi z freudowskiej psychoanalizy doszukującej się ukrytych motywów pod wszystkim co "powierzchowne" i grzęznącej przez to w powierzchowności najgorszego gatunku.
Tytułowe dziełko tego zbioru wymierzone jest z kolei w fasadową, drobnomieszczańską moralność, która pozwala przymykać oczy na rzeczy najbardziej odrażające, o ile tylko nie wykracza się poza bezpieczne i napełniające samozadowoleniem reguły życia gromadnego. Im więcej mówi się o dzidziusiu pana Laurenta, tym mniej się go zauważa, im więcej poświęca mu się uwagi, tym mniej się go rozumie. Dlatego właśnie przybity jest po zewnętrznej stronie drzwi, tak że każdy ma go cały czas na widoku – tak jak społeczne konwenanse pozwalają odgrywać pantomimę moralności po to, aby nie zmuszać się do moralności faktycznej:
"Panna Françoise: Spójrz mamo, do drzwi pana Laurenta przybity jest dzidziuś.
Pani Françoise: W takim razie nie pukaj, kochanie. Stosowniej będzie zadzwonić."

"Ja i ja" to jungowska interpretacja opowieści o Don Juanie doprowadzona do absurdu. Legendarny uwodziciel po goleniu odkrywa w swoim obliczu animę, żeński element własnej osobowości, wcześniej skrywającą się pod gęstą brodą. Odtąd próbuje dojść do ładu z tym coraz wyraźniej uwidaczniającym się wewnętrznym rozdwojeniem.
"Kuracja doktora Gallusa" podejmuje podobny temat...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jest to zbiór trzech dramatów, jak zawsze u tego autora bulwersujących i obrazoburczych. Jak zawsze czarny humor i ogrom absurdu.

Jest to zbiór trzech dramatów, jak zawsze u tego autora bulwersujących i obrazoburczych. Jak zawsze czarny humor i ogrom absurdu.

Pokaż mimo to

Z Pana Laurenta
Był taki kawalarz
Że dzidziuś ze śmiechu
Aż się w grobie przewracał

Z Pana Laurenta
Był taki kawalarz
Że dzidziuś ze śmiechu
Aż się w grobie przewracał

Pokaż mimo to

Książkę pożyczyła mi koleżanka ze słowami ,,musisz ją przeczytać, jest naprawdę świetna". Przeczytałam i nie odkryłam w niej nic interesującego. Wręcz przeciwnie- książka wywołała u mnie obrzydzenie, wstręt i zniesmaczenie do autora. Pierwsze dwie opowiastki były do zniesienia, przyznam się szczerze, że czasem pozytywnie mnie zaskoczyły. Jednak trzecie i ostatnie opowiadanie zrujnowało opinię całokształtu dzieła, które kształtowało się w mojej głowie. Rozumiałam wszystkie szydercze aluzje, żarty i powiązania. Jednak nie śmieszyły one mojej osoby, ba! Napawały mnie niesmakiem. Liczyłam na coś lepszego z rąk Topora, cóż... Przeliczyłam się.

Książkę pożyczyła mi koleżanka ze słowami ,,musisz ją przeczytać, jest naprawdę świetna". Przeczytałam i nie odkryłam w niej nic interesującego. Wręcz przeciwnie- książka wywołała u mnie obrzydzenie, wstręt i zniesmaczenie do autora. Pierwsze dwie opowiastki były do zniesienia, przyznam się szczerze, że czasem pozytywnie mnie zaskoczyły. Jednak trzecie i ostatnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka zdecydowanie dziwna. Nie wiadomo co o niej myśleć. Sądzę, że warto ją przeczytać choćby tylko po to, żeby móc o niej podyskutować. Trudno przyznać się, że wszystkie 3 historie, komuś się podobały, bo o ile dwie pierwsze były "całkiem całkiem", a czasami nawet i zabawne, to trzecia była zupełnie niezrozumiała i pokręcona, a zarówno drastyczna i chora.

Książka zdecydowanie dziwna. Nie wiadomo co o niej myśleć. Sądzę, że warto ją przeczytać choćby tylko po to, żeby móc o niej podyskutować. Trudno przyznać się, że wszystkie 3 historie, komuś się podobały, bo o ile dwie pierwsze były "całkiem całkiem", a czasami nawet i zabawne, to trzecia była zupełnie niezrozumiała i pokręcona, a zarówno drastyczna i chora.

Pokaż mimo to

Topor zawsze należał do moich ulubionych twórców literatury dziwnej. Nie wiem, może ja się zmieniłam tak bardzo, że zaczął mnie brzydzić, smucić i nudzić. Pisarz genialny, jednak już nie mój klimat.

Topor zawsze należał do moich ulubionych twórców literatury dziwnej. Nie wiem, może ja się zmieniłam tak bardzo, że zaczął mnie brzydzić, smucić i nudzić. Pisarz genialny, jednak już nie mój klimat.

Pokaż mimo to

Niby szydziło to to ze społeczeństwa, dramatu antycznego, chrześcijaństwa i pewnie miliona innych kwestii, ale jakoś nie chciało mi się rechotać. I wiem, że – w momencie gdy autor wiesza dziecko na drzwiach – może nie powinnam na to liczyć, ale spodziewałam się subtelniejszego żartu. Pozwolę sobie zacytować:
„Panna Klara - Czy pańskie dziecko już mówi?
Pan Laurent - Och, nie! Potrafi powiedzieć zaledwie kilka słów brajlem.”
Ha. Ha. Ha.

Niby szydziło to to ze społeczeństwa, dramatu antycznego, chrześcijaństwa i pewnie miliona innych kwestii, ale jakoś nie chciało mi się rechotać. I wiem, że – w momencie gdy autor wiesza dziecko na drzwiach – może nie powinnam na to liczyć, ale spodziewałam się subtelniejszego żartu. Pozwolę sobie zacytować:
„Panna Klara - Czy pańskie dziecko już mówi?
Pan Laurent - Och,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Się obśmiałem

Się obśmiałem

Pokaż mimo to