Estetyka stanowi dla mnie od kilku lat niesamowicie wartościowy temat rozważań zmierzających ku poznaniu metod artystycznego wyrazu. Z filozoficznego punktu widzenia cenię w niej skłonność do opisywania wszystkiego co piękne, chwalę sobie poszukiwanie harmonii w otaczających mnie zjawiskach. Od dawna szukam sprzymierzeńca, który pomoże mi co jakiś czas uporządkować nieokiełznane myśli i ukierunkuje moje dążenia do odkrywania nowych form wrażliwości w literaturze. Nieoczekiwanie po długiej nieobecności pojawił się w moim życiu Marcel Proust. Człowiek, którego cenię najbardziej ze wszystkich ludzi świata literatury. Jego wykłady estetycznych koncepcji to nie tylko rozkosz w przaśnej i zdominowanej przez bylejakość erze czytadeł. To również podróż w przeszłość, która za pomocą reminiscencji odnajduje na ułamki sekund swój dawny blask. Dla takich chwil warto żyć, dla nich można się zastanawiać nad fenomenem pamięci, to właśnie przed takimi pomnikami literatury warto pochylać czoło.

Zapewne wszyscy z Was czytali o smaku magdalenki zanurzonej w herbacie. Jednak warto wiedzieć, że Marcel Proust jest nie tylko twórcą wspaniałego cyklu literackiego "W poszukiwaniu straconego czasu". Ten tłumacz epifanijnych doznań próbował przełożyć na język dla nas zrozumiały nie tylko olśniewające wrażenia. Jego eseje są również ostrym żądłem krytyka, dla którego trening literacki przed napisaniem wiekopomnego dzieła rozpoczynał się właśnie na tym polu. Cieszę się, że mogłem poznać myśli mistrza zawarte w żarliwych pojedynkach z Johnem Ruskinem. Jestem przekonany, że potyczki z Charlesem Baudelaire'em doprowadziły do wzmocnienia pisarskiego kunsztu Marcela Prousta. Podważanie pozycji nieżyjącego już wtedy Gustave'a Flauberta z pewnością nie umniejszyło autorytetu twórcy "Szkoły uczuć", a dało młodemu jeszcze Proustowi możliwość aktywniejszego wyrażania swoich krytycznych opinii.

Widać ślady nabożnej czci z jaką Marcel Proust otacza swoje wspomnienia. Jego dzieła to bramy prowadzące w różne kierunki świata doznań. Można z nim iść w stronę Méséglise albo za chwilę mieszać śmietanę z truskawkami. Ten pisarz bardzo łatwo sprosta wyrafinowanym gustom swoich czytelników, okraszając fabułę powieści niczym literacki dandys. Jest oryginalnym i najlepszej próby estetą. Wyznaje religię piękna i ożywia zatopione w historii cząstki wrażeń, nadając im odpowiedniego blasku. Marcel Proust zdobył potężny wpływ również na moją wyobraźnię. Dzięki niemu poznałem nieznane mi dotychczas formy języka a moje życie duchowe skorzystało na przemierzaniu dróg wspólnie z umysłem tego wielkiego pisarza. Flirt z tego typu literacką elegancją zdecydowanie mi się opłacił. Nabrałem większej ogłady i dojrzałem w niezliczonych odbiciach zwierciadeł Prousta, także samego siebie.

Chciałbym, żeby właśnie takie autorytety jak Marcel Proust kierowały moim literackim smakiem. Pragnę łykać tę odrobinę wieczności, tak subtelnie mi przekazaną nie tylko przez niego, ale też przez tych czytanych przeze mnie pisarzy, których karcił lub chwalił. Ponieważ takie działania prowadzą do zwracania się ku wnętrzu siebie samego i lepszego zrozumienia systemów literackich, w których wypada nam się poruszać podczas czytania książek. Eseje które właśnie skończyłem czytać, to również zwykłe poruszenia serca, próba przekazania poglądów na świat z perspektywy wrażliwego człowieka. "Pamięć i styl" kryje w sobie coś więcej, niż tylko ukazanie zalet i wad twórczości największych pisarzy XIX wieku. Jest preludium do dzieła wszech czasów, które polecam gorąco wszystkim spragnionym proustowskich wrażeń.

Estetyka stanowi dla mnie od kilku lat niesamowicie wartościowy temat rozważań zmierzających ku poznaniu metod artystycznego wyrazu. Z filozoficznego punktu widzenia cenię w niej skłonność do opisywania wszystkiego co piękne, chwalę sobie poszukiwanie harmonii w otaczających mnie zjawiskach. Od dawna szukam sprzymierzeńca, który pomoże mi co jakiś czas uporządkować...