Fatalna książka, mętnie napisana i jedynie po łebkach zredagowana, w związku z czym czyta się po prostu źle.

Jej zawartość tworzą dwa długie opowiadania - tytułowe "Olśnienie" oraz "Nie można go spalić". Ten drugi tekst wszedł później do autorskiego zbioru "Skasować drugie ja", tam też zresztą go czytałem i przy okazji wystawiania opinii opisałem. Tyle powiem, że ma dramatycznie złą psychologię postaci oraz oderwane od czegokolwiek zakończenie.

"Olśnienie" natomiast... Mimo usilnych starań wciąż nie jestem w stanie rozgryźć, co autor miał na myśli. Ogólnie chodzi o to, że jakiś facet został przypadkiem przerzucony do innego świata, w którym panuje gąbczastość. Przybysze z naszej rzeczywistości są jakby odsysani z życia (czy może raczej osobowości, albo wręcz odrębności osobniczej?) przez tamtejsze istoty, które są... eee... gąbczastością en masse. To znaczy chyba egzystują jako samodzielne byty, paradujące jako np. glistowate humanoidy, ale bodaj mogą być wchłonięte przez ogół gąbczastości i się w nim rozpuścić. Sama zaś gąbczastość - nie wiem - być może też ma być żywa, ale nie jako jeden organizm, a zbiorowość ogólna. Przy czym wychodzi na to, że żywe w tym momencie są np. domy czy chmury, regularnie przemodelowywane przez błysk/olśnienie/kataklizm. Ale to by znaczyło, że zjawiska pogodowe też są żywe, a to z kolei stoi w sprzeczności z zasadami rządzącymi gąbczastością.

Nie będę głębiej wnikał w ten mętlik, bo nie ma to większego sensu. W końcu autor zdaje się też nie wiedział, o co konkretnie mu chodzi i pisał specjalnie tak, żeby nie dało się odłowić żadnego fabularnego konkretu. Co więcej, druga część fabuły zaczyna sugerować, że mamy do czynienia nie tyle z abstrakcyjną gąbczastością, co z pogłębiającą się chorobą psychiczną u bohatera, objawiającą się dziwacznymi rojeniami. Wcale więc pewności nie mam, że "Olśnienie" rzeczywiście powinno być klasyfikowane jako fantastyka...

Lektura ani więc nie ciekawi, ani nie wzbogaca, ani nawet nie pozwala w finale zrozumieć autorskich zamierzeń. Ot, jałowa, koślawa pisanina dla samej pisaniny. Bo jak się jest pisarzem, to trzeba pisać, pisać i pisać. Nieważne, o czym i jak...

Fatalna książka, mętnie napisana i jedynie po łebkach zredagowana, w związku z czym czyta się po prostu źle.

Jej zawartość tworzą dwa długie opowiadania - tytułowe "Olśnienie" oraz "Nie można go spalić". Ten drugi tekst wszedł później do autorskiego zbioru "Skasować drugie ja", tam też zresztą go czytałem i przy okazji wystawiania opinii opisałem. Tyle powiem, że ma...

Początek był obiecujący, ale później było cały czas tak samo - tzn, zwidy,majaki psychicznie znęcanie się nad samym sobą i otoczeniem. Przeczytałem do końca ponieważ uparłem się, że to zrobię. Po tę książkę(opowiadania - drugie było równie beznadziejne) na pewno juź nigdy nie sięgnę.

Początek był obiecujący, ale później było cały czas tak samo - tzn, zwidy,majaki psychicznie znęcanie się nad samym sobą i otoczeniem. Przeczytałem do końca ponieważ uparłem się, że to zrobię. Po tę książkę(opowiadania - drugie było równie beznadziejne) na pewno juź nigdy nie sięgnę.