Węzeł

Ostatni, ale chyba zarazem najlepszy zbiorek opowiadań Gabrieli Górskiej w serii Stało Się Jutro. Co nie znaczy, że jakoś szczególnie dobry. Pierwsze dwa opowiadania są okrutnie przegadane. "Zatrute morze", rozlane na równe 40 stron, odmalowuje przyszłość, w której oceany i morza są trującą zupą, z której w konkretnych okolicznościach mogą zrodzić się tzw. fantomy. Idea ciekawa, choć można ją było zamknąć w góra 15 stronach, bez dolewki. Z kolei tytułowy "Węzeł" oferuje maszynę - viniculator - do przestawiania przyszłości na bardziej pożądane tory, poprzez wybór konkretnego węzła i odbicie w inną ścieżkę. Koncepcja jednak została utopiona w ckliwych, dość mętnych rozgrywkach emocjonalnych między wynalazcą i jego byłym pomocnikiem.

Najciekawsze jest trzecie opowiadanie, "Pamiętnik pradziadka", rodzaj sarkastycznej humoreski na... KAW i stosunki wydawnicze PRL-u. W świecie XX wieku to krytycy dyktują, co mają pisać autorzy, i to wyłącznie oni są czytelnikami płodów wyobraźni. Jedynie te z książek, które zyskają ich umiarkowane uznanie, są przerabiane na komiksy lub seriale, i dopiero w tej formie trafiają pod strzechy zwykłych zjadaczy chleba. Oczywiście pisanie jest harówką iście przemysłową - w surowej kliteczce, pod okiem krytyka, pod presją obcięcia premii przy spadku wydajności, etc. A skąd wiadomo, że autorka napisała paszkwil na KAW? Bo owa "fabryka" zwie się... Koncern Autorsko-Wydawniczy. Czyżby Górskiej o jeden raz za dużo odrzucono tam tekst...?

Warto więc po książeczkę sięgnąć właśnie dla tej finalnej groteski, odświeżającej relację autor-krytyk.

Ostatni, ale chyba zarazem najlepszy zbiorek opowiadań Gabrieli Górskiej w serii Stało Się Jutro. Co nie znaczy, że jakoś szczególnie dobry. Pierwsze dwa opowiadania są okrutnie przegadane. "Zatrute morze", rozlane na równe 40 stron, odmalowuje przyszłość, w której oceany i morza są trującą zupą, z której w konkretnych okolicznościach mogą zrodzić się tzw. fantomy. Idea...