Sprawa precedensowa

Kolejny w tej serii przypadek książki, której po powtórzeniu lektury jestem zmuszony obciąć ocenę. Tym razem o dwie gwiazdki. Chciałoby się powiedzieć: gdzie ja miałem oczy, jak kiedyś to czytałem?

Zawartość 20. tomu serii stanowią trzy długie opowiadania Gabrieli Górskiej. Dwa z nich są w zasadzie zupełnie bezwartościowe, trzecie natomiast mogło robić wrażenie za PRL-u, dziś jednak jest co najwyżej smętnym reliktem pewnego nurtu w rodzimej, socjologicznej SF, raczej już wygasłego.

"Pereat mundus, fiat iustitia" rozwleka na 30 stron błahą, pustą historyjkę o ucieczce pewnego dżentelmena na odkrytą przezeń parę lat wcześniej planetę. Przyczyn ucieczki nie poznajemy do samego końca, mamy za to mnóstwo chodzenia, myślenia, siedzenia i patrzenia, z których to czynności absolutnie nic nie wynika. Czysta tragedia (czytelnicza).

Tytułowa "Sprawa precedensowa" niby ma troszkę więcej treści, oferuje bowiem proces naukowca sądzonego za zabicie współpracownika, który poczynił zamach na komputer zawierający bezcenne dane. Kłopot w tym, że skromny pomysł wyjściowy został tak oblepiony nieistotnymi formułkami procesowymi, wymuszonymi dialogami i jałowymi deklaracjami, że finalnie znów mamy 35 stron tekstu w sytuacji, gdy spokojnie na ogarnięcie intrygi starczyłoby z dziesięć, może piętnaście. I to już uwzględniając pewne rozwodnienie.

Najlepiej w tej sytuacji wypada ostatnie opowiadanie, "Błękitna Planeta", będące formą postapokaliptycznej utopii. Jego akcja rozgrywa się na sąsiadującej z Ziemią planecie, gdzie mocno się różniące od ludzi istoty wegetują w podziemnych korytarzach, trzymane za pysk enigmatyczną USTAWĄ. Którą próbuje podważyć naukowiec, twierdzący wbrew USTAWIE, że na Błękitnej Planecie może istnieć życie. Tu i ówdzie można tam odłowić różne aluzje i uszczypliwości wobec systemu opresyjnego PRL, trafiają się też ogólne przytyki wobec gnuśności mas, ale dzisiaj są to już raczej rzeczy słabo czytelne, i trudne do osadzenia w konkretnym kontekście.

Zasadniczo więc nie warto sięgać po książeczkę. Jest wokół nas tyle ciekawszych lektur...

Kolejny w tej serii przypadek książki, której po powtórzeniu lektury jestem zmuszony obciąć ocenę. Tym razem o dwie gwiazdki. Chciałoby się powiedzieć: gdzie ja miałem oczy, jak kiedyś to czytałem?

Zawartość 20. tomu serii stanowią trzy długie opowiadania Gabrieli Górskiej. Dwa z nich są w zasadzie zupełnie bezwartościowe, trzecie natomiast mogło robić wrażenie za PRL-u,...