Prawiek i inne czasy

Przeczytałam z prawdziuwą przyjemnością.
Niezwykle wciągająca historia,
Kategoria: Księgi.

Przeczytałam z prawdziuwą przyjemnością.
Niezwykle wciągająca historia,
Kategoria: Księgi.

Pokaż mimo to

"Prawiek i inne czasy" to książka bardzo niejednoznaczna w swej treści. Z jednej strony mamy w tej książce bardzo prawdziwych bohaterów, których niemal możemy poczuć. Razem z nimi, podczas procesu lektury, dorastamy, dojrzewamy, cieszymy się, cierpimy i umieramy. Doświadczamy piękna Kielecczyzny - geograficznie, a bólu i cierpienia czasów I wojny światowej, II wojny światowej i lat Polski Ludowej - historycznie. Z drugiej zaś - Prawiek to takie magiczne miejsce "w środku wszechświata". Tu świat wygląda nieco inaczej, według innych zasad toczy się tu życie. Postaci wydają się na poły magiczne, zdaje się nawet, że posiadają nadprzyrodzone moce, których źródłem jest wszechogarniająca przyroda i natura, która nieskażona ludzką cywilizacją może wręcz zdziałać cuda. Czytając "Prawiek i inne czasy", zżywamy się z bohaterami, odczuwamy każdą bodaj delikatną zmianę w ich życiu, nie zawsze jednak są to zmiany na lepsze. Olga Tokarczuk przenosi nas swoim "Prawiekiem" do innego świata, który - niestety - zdaje się skażony ludzkim przemijaniem i śmiertelnością. To książka, po której lekturze miałam łzy w oczach, a przecież nic tego nie zapowiadało. Wiedziałam, że książki Olgi Tokarczuk są trudne i nie dla każdego czytelnika, ale nie sądziłam, że koniec książki tak bardzo mnie dotknie i przeżyję go bardzo osobiście. Dla mnie to całkowite zaskoczenie. "Prawiek i inne czasy" to duże wyzwanie dla czytelnika. Tego typu książki nie można tak po prostu przeczytać, należy się w nią zanurzyć niczym w wody Białki i Czarnej, trzeba w nią wejść jak pomiędzy drzewa Prawieku. Każde słowo niesie ze sobą konkretny przekaż, nad każdym zdaniem trzeba się pochylić i je przeanalizować, bo autorka bez wątpienia nie zamieściła go w tej książce przez przypadek. Jest tu cały ogrom myśli, które czytając, zaznaczałam sobie na marginesie książki. Najbardziej jednak poruszyły mnie poniższe słowa:
1) "Jest naszym obowiązkiem pomagać bliźnim w potrzebie."
2) "Największym oszustwem młodości jest wszelki optymizm."
3) "Wydawało mu się, że ten, kto kocha, bezustannie daje."
4) "Kim jestem? - pyta Bóg - Bogiem czy człowiekiem, czy może jednym i drugim razem albo żadnym z nich? Czy to ja stworzyłem ludzi, czy oni mnie?"
5) "Po co się było rodzić, żeby teraz spać?"
6) "Bóg [...] przejawia się nawet w tym, że go nie ma."
7) "Człowiek jest ciałem. I wszystko, czego człowiek doświadcza, ma początek i koniec w ciele."
8) "Wszystko, co się dzieje, dzieje się dobrze."
9) "W niewiedzy, że się istnieje, jest wyzwolenie od czasu i śmierci."
10) "Świata nie da się ulepszyć ani pogorszyć. Musi zostać taki, jaki jest."
11) "To, co się nie porusza, stoi w miejscu. To, co stoi w miejscu, rozpada się."
Książkę oceniłam na 9 gwiazdek tylko dlatego, że było mi bardzo żal Misi, ale "Prawiek i inne czasy" jest baz wątpienia książką bardzo ważną i po prostu trzeba ją przeczytać. Polecam.

"Prawiek i inne czasy" to książka bardzo niejednoznaczna w swej treści. Z jednej strony mamy w tej książce bardzo prawdziwych bohaterów, których niemal możemy poczuć. Razem z nimi, podczas procesu lektury, dorastamy, dojrzewamy, cieszymy się, cierpimy i umieramy. Doświadczamy piękna Kielecczyzny - geograficznie, a bólu i cierpienia czasów I wojny światowej, II wojny ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Sięgnąłem po tę powieść z dużej ciekawości jaka narosła wobec postaci Olgi Tokarczuk po ogłoszeniu otrzymania literackiej Nagrody Nobla za rok 2018. Początkowo zaciekawił mnie tytuł i opis powieści, niesamowicie chciałem poczytać o czymś co dzieje się w 20 wieku i nie jest przesycone jedynie tematyką wojenną, jak to niestety bywa z większością utworów, które toczą się w tym niezwykle mrocznym wieku. Następnie przykuła mnie jakaś przemawiająca otoczka magii i w pewien sposób wrażenie, że ta szczególna książka mnie wybiera, jak to można zauważać w życiu przez pryzmat przemyśleń ze "Złodziejki Książek". Lecz finalnie, najbardziej piorunujące i decydujące wrażenie przeczytania Prawieku, sprawił na mnie fakt, że Prawiek znajduje się 7km od mojego domu, a sam jestem mieszkańcem (S)Taszowa i przez całe lata istnienia tej powieści nie miałem o tym najmniejszego pojęcia!!

Samo wejście w świat Prawieku nie sprawiło mi najmniejszego problemu. Przez tysiąckrotnie przemierzane rowerem Zagrody (Prawiek) napawałem się swoistym pięknem typowej lecz jednocześnie nietypowej polskiej wsi, zmierzając w kierunku Kurozwęk (Jeszkotle), by następnie mijając pałac rodziny Popiel w Kurozwękach, udać się w dalszą wyprawę przez Kotuszów (tutaj autorka nie zmieniła nazwy) aż nad sztuczny zalew Chańczę (który nie istniał jeszcze w czasie akcji powieści, ale też wykraczał poza granice Prawieku). I po cóż opisałem tę wycieczkę, przy okazji zanudzając niejednego czytelnika tej recenzji? Otóż, chciałem ukazać jak niepozorne i sielankowe okolice są miejscem akcji tej potężnej i przepełnionej magią powieści. I jakże niebywałego przeżycia dostarczyło mi to dzieło. Jak zwyczajne, acz piękne, krajobrazy zostały przesycone wysoce intelektualistyczną i ambitną fikcją literacką i stały się dla mnie, mogę śmiało stwierdzić, odmienione na zawsze.

I nie napiszę w tej recenzji nic odkrywczego, pozostawię po prostu wrażenie, którego już chyba nigdy nie doświadczę. Bo czuję się niesamowicie mieszając literacki Prawiek z rzeczywistymi Zagrodami, myśląc o tym, że jestem w granicach czasu, które ukazywała Izydorowi Ruta, bo w końcu przebiegają one za moim domem. Mam ochotę wsiąść, mimo tej paskudnej pogody, na rower i szukać serca grzybni, która wije się w ziemi pobliskiego lasu, tropić ślady Złego Człowieka, szukać chaty Kłoski, lub po prostu przejechać obok młyna Niebieskich, który rzeczywiście stoi w Zagrodach i do którego rzeczywiście wpadała rzeka Czarna.

Starałem się tę powieść przeczytać umysłem, wchodzić w intelektualne wewnątrzumysłowie dyskusje na temat czasu i przemijania, próbować zrozumieć jak najwięcej z Gry dziedzica popielskiego. Lecz mimowolnie przeczytałem tę powieść sercem, bo tchnięto w moje okolice tyle piękna, że doznałem niespotykanej perspektywy i za to jestem naszej noblistce dozgonnie wdzięczny.

Sięgnąłem po tę powieść z dużej ciekawości jaka narosła wobec postaci Olgi Tokarczuk po ogłoszeniu otrzymania literackiej Nagrody Nobla za rok 2018. Początkowo zaciekawił mnie tytuł i opis powieści, niesamowicie chciałem poczytać o czymś co dzieje się w 20 wieku i nie jest przesycone jedynie tematyką wojenną, jak to niestety bywa z większością utworów, które toczą się w tym nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czas Pani Olgi

Czas Pani Olgi

Pokaż mimo to

Moja ulubiona, póki co, czyli po lekturze "Biegunów", "Anny In...", "Ksiąg Jakubowych" książka Tokarczuk.
Spójna, zwięzła i zręcznie operująca między bliskim, czyli bardzo intymnym, planem, a dalszym, abstrakcyjnym.

Moja ulubiona, póki co, czyli po lekturze "Biegunów", "Anny In...", "Ksiąg Jakubowych" książka Tokarczuk.
Spójna, zwięzła i zręcznie operująca między bliskim, czyli bardzo intymnym, planem, a dalszym, abstrakcyjnym.

Pokaż mimo to

Fajna..

Fajna..

Pokaż mimo to

Fantastyczna książka o życiu i przemijaniu. O marzeniach i rozczarowaniach. Bardzo dobra pozycja dla wszystkich wrażliwców :)

Fantastyczna książka o życiu i przemijaniu. O marzeniach i rozczarowaniach. Bardzo dobra pozycja dla wszystkich wrażliwców :)

Pokaż mimo to

Dla mnie zdecydowanie najlepsza książka naszej ostatniej noblistki. Przeczytałem ją dopiero teraz. Lepsza od Prowadź swój pług przez kości umarłych.

Dla mnie zdecydowanie najlepsza książka naszej ostatniej noblistki. Przeczytałem ją dopiero teraz. Lepsza od Prowadź swój pług przez kości umarłych.

Pokaż mimo to

Realizm magiczny po słowiańsku. Prawiek jak polskie Macondo. Człowiek raz zanurzony w atmosferę tej wioski nie opuści jej na dobre już nigdy. Ponowna lektura, po chyba 20 latach uzmysłowiła mi, że nosiłam te miejsca, te postaci, a przede wszystkim ten sposób postrzegania świata od czasu kiedy zetknęłam się z nimi po raz pierwszy i one zbudowały mnie jako , za przeproszeniem, "konsumenta rzeczywistości".

Realizm magiczny po słowiańsku. Prawiek jak polskie Macondo. Człowiek raz zanurzony w atmosferę tej wioski nie opuści jej na dobre już nigdy. Ponowna lektura, po chyba 20 latach uzmysłowiła mi, że nosiłam te miejsca, te postaci, a przede wszystkim ten sposób postrzegania świata od czasu kiedy zetknęłam się z nimi po raz pierwszy i one zbudowały mnie jako , za przeproszenie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mistrzostwo świata. Rzadko kiedy podobają mi się ksiązki nagradzane, które podobają się wszystkim. Ale ta jest niesamowita. Ujęcie historii XX wieku w niewielkiej miejscowości , niezwykle nakreśleni bohaterowie. Czar i magia płynąca z każdej strony. Zazdroszczę pani Oldze spojrzenia na świat. Trzeba być niezwykłym człowiekiem, by widzieć go w tak niesamowity sposób.

Mistrzostwo świata. Rzadko kiedy podobają mi się ksiązki nagradzane, które podobają się wszystkim. Ale ta jest niesamowita. Ujęcie historii XX wieku w niewielkiej miejscowości , niezwykle nakreśleni bohaterowie. Czar i magia płynąca z każdej strony. Zazdroszczę pani Oldze spojrzenia na świat. Trzeba być niezwykłym człowiekiem, by widzieć go w tak niesamowity sposób.

Pokaż mimo to