O Dianie L. Paxson dowiedziałam się w liceum, kiedy byłam zajarana legendami arturiańskimi. Chociaż w Polsce nie jest to znana autorka, to za granicą w tym kręgu literatury ,,celtyckiej” myślę, że jest dość rozpoznawalna, bo dokończyła cykl avaloński po śmierci Marion Zimmer Bradley oraz jest autorką powieści ,,The White Raven” – retellingu legendy o Tristanie i Izoldzie, która skupia się na postaciach króla Marka i służącej Brangien. Bardzo chciałam lepiej poznać jej styl pisania, więc postanowiłam sięgnąć po ,,Panią światła”.

W królestwie Westria panuje Jehan, potomek dynastii wykorzystującej Klejnoty Mocy. Aby odpowiednio sprawować władzę, musi znaleźć żonę, która zostanie Panią Klejnotów. Wyrusza więc w drogę po Westrii i tak spotyka szlachciankę Faris.

Wiedziałam, że ta książka zbiera słabe opinie, ale że było ich mało, uznałam, że nie będę się uprzedzać i podeszłam do tej powieści naprawdę pozytywnie. Niestety, zawiodłam się i już rozumiem, skąd się bierze krytyka, chociaż u mnie chyba nie będzie ona jakoś bardzo ostra. Sam zarys moim zdaniem miał potencjał. Nie jest to typowa fantastyka, gdzie mamy jakąś misję, całość skupia się na tym, żeby bohaterowie utwierdzili się w uczuciu i byli szczęśliwi. Nie jest to nic ambitnego czy głębokiego, ale myślę, że dałabym radę tę historię polubić, bo przecież na podobnej zasadzie działa moja ulubiona Saga o Ludziach Lodu. Jednak w ,,Pani Światła” po prostu brakuje jakiejkolwiek stawki, zagrożenia, czegokolwiek, co sprawiłoby, że byłabym zaciekawiona i zaangażowana emocjonalnie. Niby jest gdzieś wątek Coalina, który zdaje się uważać Jehana za kogoś innego niż przyjaciela i postrzegać Faris jako zagrożenie, ale było to bardzo marginalne. Uczucie bohaterów pojawiło się właściwie znikąd, nie zobaczyliśmy żadnych momentów, gdzie rzeczywiście mogliby się poznać i pokochać. Sceny łóżkowe były raczej delikatne i na miejscu, ale dla mnie zbyt patetyczne. Styl nie utrudnia lektury, ale dla mnie wiele rozmów czy przemyśleń brzmiało bardzo nienaturalnie, ale może to kwestia tłumaczenia. Najlepiej wypadł chyba świat, który mocno bazuje na legendach arturiańskich i mitach celtyckich, nie wiemy o nim za wiele, ale ze względu na to, że jest oparty w tym, co już znamy, czyta się o nim bardzo płynnie i raczej nikt się nie pogubi.

Naprawdę mi przykro, że ta książka nie przypadła mi do gustu, bo liczyłam, że znowu okażę się, że mam niepopularną opinię. Nie jest to najgorsza pozycja, jaką czytałam, nie uważam, żebym jakoś zmarnowała na nią czas, ale nie sądzę, bym skusiła się na drugą część. Mam jednak nadzieję, że kiedyś wróci moda na legendy arturiańskie i jakieś wydawnictwo zainteresuje się ,,The White Raven”, bo wydaje mi się, że może być lepsze.

,, Ale czy wybór wolny, czy cię przymuszają, człowiek nigdy nie wie, co go czeka na końcu drogi.”

O Dianie L. Paxson dowiedziałam się w liceum, kiedy byłam zajarana legendami arturiańskimi. Chociaż w Polsce nie jest to znana autorka, to za granicą w tym kręgu literatury ,,celtyckiej” myślę, że jest dość rozpoznawalna, bo dokończyła cykl avaloński po śmierci Marion Zimmer Bradley oraz jest autorką powieści ,,The White Raven” – retellingu legendy o Tristanie i Izoldzie,...

Strasznie nudna powieść fantasy. Bardziej by pasowało, połączenie powieści fantasy i harlequina. Wszystko tu jest tak ckliwe i takie grzeczniutkie że nie do zniesienia. Jedyne co zasługuje na uwagę, to świat w którym toczy się akcja, a przynajmniej jego ogólny zarys. Kraina fantasy, która podnosi się po jakimś globalnym kataklizmie. Mi on się troszkę kojarzył z uniwersum takiej serii strategicznych gier video Endless Legend. Tam również był podobny wątek. Tyle tylko że gra i ta powieść są tworami przeciwnymi do siebie pod względem jakościowym.

Ogólnie nie jest to powieść fantasy z prawdziwego zdarzenia, raczej romans z elementami fantasy. Za mało tu przygód, akcji, bitew, czegoś co by mogło przyciągnąć fanów choćby B klasowej fantastyki pokroju sagi "Dragon lance". Dla nich ta powieść będzie zdecydowanie nie do zniesienia

jest jeszcze drugi tom który myślę by go sobie odpuścić, a może dam mu jeszcze szansę. Jest trochę krótszy niż pierwszy, więc zobaczę.

Tak trochę nie wiem komu to nawet spróbować polecić. Nie wiem czy osoby czytające harlequiny, zaakceptują w tego rodzaju utworze wątki fantastyczne. Ale jeśli ktoś lubi takie połączenia to może mu się spodoba bardziej niż mi. W innym wypadku, mocno wątpię.

Strasznie nudna powieść fantasy. Bardziej by pasowało, połączenie powieści fantasy i harlequina. Wszystko tu jest tak ckliwe i takie grzeczniutkie że nie do zniesienia. Jedyne co zasługuje na uwagę, to świat w którym toczy się akcja, a przynajmniej jego ogólny zarys. Kraina fantasy, która podnosi się po jakimś globalnym kataklizmie. Mi on się troszkę kojarzył z uniwersum...

Jedna z niewielu książek, przez które się nie przebiłem. Była tak beznadziejna, że nie dałem rady... Kiedyś może podejmę wyzwanie, doczytam do końca (zwłaszcza, że na półce czeka również część druga) i zmienię ocenę, ale na razie - jedyneczka...

Edyta: no i stało się - przeczytałem! W pewnym momencie podczas lektury pomyślałem, że może dołożę drugą gwiazdkę, ale jednak nie... Połączenie słabego fantasy i słabego romansidła (tym właśnie jest "Pani światła") dały efekt iście żałosny. Radziłbym trzymać się od tej książki z daleka.

Jedna z niewielu książek, przez które się nie przebiłem. Była tak beznadziejna, że nie dałem rady... Kiedyś może podejmę wyzwanie, doczytam do końca (zwłaszcza, że na półce czeka również część druga) i zmienię ocenę, ale na razie - jedyneczka...

Edyta: no i stało się - przeczytałem! W pewnym momencie podczas lektury pomyślałem, że może dołożę drugą gwiazdkę, ale jednak...

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam